องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 186

ในห้องส่วนตัว

บนใบหน้าของสตรีทั้งสามนางนอกจากผ้าคลุมหน้าแล้ว ยังเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามเลิศล้ำออกมาสองสามใบหน้า และหนึ่งในนั้นแทบจะงดงามที่สุดในปฐพี ซึ่งใบหน้านั้นเป็นของหลี่เหวินจวินองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์นี้!

ไม่มีใครรู้ได้เลย องค์หญิงใหญ่ผู้สูงส่ง จะมาหอเล่าเรื่องที่หอนางโลม!

มิหนำซ้ำยังมาติดต่อกันห้าวัน!

“องค์หญิงเพคะ พรุ่งนี้ร้านหนังสือลู่หมิงนั่นก็จะเปิดขายไซอิ๋วแล้ว วันนี้เราไม่จำเป็นต้องมาฟังก็ได้...” ฉิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ไม่เข้าใจเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินมองนักเล่าเรื่องที่อยู่บนเวทีเล่าเรื่องด้านล่าง ก่อนจะยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ในหนังสือไม่มีนักเล่าเรื่อง เพียงแค่อ่านหนังสือ รู้สึกราวกับขาดอรรถรสไปนิดหน่อย”

ฉิงเอ๋อร์เม้มปากในทันใด ไม่พูดไม่จา

องค์หญิงของตนพระองค์นี้ ถึงขั้นติดหนังสือนิยายเล่มนี้งอมแงม ทำให้นางตกตะลึงอย่างไร้ที่เปรียบ

นี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไร

เพียงแต่หากถูกคนจับได้ว่าองค์หญิงใหญ่ตั้งใจออกจากวังมาหอนางโลมแห่งนี้ เพื่อมาฟังหนังสือนิยาย ถ้าแพร่สะพัดออกไปละก็ คงไม่น่าฟังเท่าไรนัก

แต่ทว่าองค์หญิงของตนพระองค์นี้ราวกับไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น

กระทั่งยังให้พวกนางใช้ทองเปิดทางอย่างเปิดเผยอีก อีกทั้งยังเลือกมาในยามที่คนเยอะๆ ราวกับอยากให้คนรู้ฐานะของตนมากขึ้น

สิ่งนี้ทำให้สาวใช้อย่างพวกนางกังวลเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าท้ายที่สุดก็ยังไม่เข้าใจเจตนาของนางอยู่ดี

หลี่เหวินจวินชำเลืองมองหน้าต่างของห้องส่วนตัวห้องอื่นผ่านหน้าต่าง และช่องว่างของผ้าคลุมหน้าที่สะบัดไปมาเล็กน้อย เห็นได้เพียงช่องเส้นสายตาของม่านหน้าหน้าต่าง มองไม่เห็นคนข้างใน

ทว่าใครบอกว่าคนในห้องส่วนตัวเหล่านั้น จะมีฐานะไม่สูงส่งเหมือนกับตนเล่า?

อย่างน้อยองค์ชายรัชทายาทที่ตีสนิทตนก็อยู่ในนั้นด้วย

“หลู่ซู่เหริน เจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก ใช้เพียงแค่นิยายเล่มเดียว ก็ทำให้คนของเราเหล่านี้โงหัวไม่ขึ้น...”

ในที่นี้ยังรวมไปถึงเสด็จพ่อผู้มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดินพระองค์นั้นของตนด้วย!

แน่นอนว่าถึงอย่างไรเสด็จพ่อก็ไม่มีทางมายังสถานที่เช่นนี้ได้

แต่ว่าเสด็จพ่อเองก็ติดหนังสือนิยายเล่มนี้งอมแงมจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นกัน

นางเองก็ได้รู้ถึงการมีอยู่ของหนังสือนิยายเล่มนี้จากเสด็จพ่อเช่นกัน และเนื่องจากเสด็จพ่อติดหนังสือเล่มนี้ ด้วยเหตุนี้จึงเกิดความสนใจต่อไซอิ๋ว และนำไปสู่การติดงอมแงม

หากเอ่ยถึงตัวการแล้ว ก็คือเสด็จพ่อของตนพระองค์นั้น

มุมปากของหลี่เหวินจวินกระตุก เย้ยหยันตัวเองอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า “เอาละ อย่ามารบกวนการฟังเรื่องเล่าของข้า”

พวกฉิงเอ๋อร์สองคนที่อยู่ข้างๆ เงียบไปโดยพลัน ไม่พูดอะไรอีก กระทั่งหายใจลึกๆ ยังไม่กล้า

ขณะเดียวกัน ในห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง