องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 186

ในห้องส่วนตัว

บนใบหน้าของสตรีทั้งสามนางนอกจากผ้าคลุมหน้าแล้ว ยังเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามเลิศล้ำออกมาสองสามใบหน้า และหนึ่งในนั้นแทบจะงดงามที่สุดในปฐพี ซึ่งใบหน้านั้นเป็นของหลี่เหวินจวินองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์นี้!

ไม่มีใครรู้ได้เลย องค์หญิงใหญ่ผู้สูงส่ง จะมาหอเล่าเรื่องที่หอนางโลม!

มิหนำซ้ำยังมาติดต่อกันห้าวัน!

“องค์หญิงเพคะ พรุ่งนี้ร้านหนังสือลู่หมิงนั่นก็จะเปิดขายไซอิ๋วแล้ว วันนี้เราไม่จำเป็นต้องมาฟังก็ได้...” ฉิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ไม่เข้าใจเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินมองนักเล่าเรื่องที่อยู่บนเวทีเล่าเรื่องด้านล่าง ก่อนจะยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ในหนังสือไม่มีนักเล่าเรื่อง เพียงแค่อ่านหนังสือ รู้สึกราวกับขาดอรรถรสไปนิดหน่อย”

ฉิงเอ๋อร์เม้มปากในทันใด ไม่พูดไม่จา

องค์หญิงของตนพระองค์นี้ ถึงขั้นติดหนังสือนิยายเล่มนี้งอมแงม ทำให้นางตกตะลึงอย่างไร้ที่เปรียบ

นี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไร

เพียงแต่หากถูกคนจับได้ว่าองค์หญิงใหญ่ตั้งใจออกจากวังมาหอนางโลมแห่งนี้ เพื่อมาฟังหนังสือนิยาย ถ้าแพร่สะพัดออกไปละก็ คงไม่น่าฟังเท่าไรนัก

แต่ทว่าองค์หญิงของตนพระองค์นี้ราวกับไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น

กระทั่งยังให้พวกนางใช้ทองเปิดทางอย่างเปิดเผยอีก อีกทั้งยังเลือกมาในยามที่คนเยอะๆ ราวกับอยากให้คนรู้ฐานะของตนมากขึ้น

สิ่งนี้ทำให้สาวใช้อย่างพวกนางกังวลเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าท้ายที่สุดก็ยังไม่เข้าใจเจตนาของนางอยู่ดี

หลี่เหวินจวินชำเลืองมองหน้าต่างของห้องส่วนตัวห้องอื่นผ่านหน้าต่าง และช่องว่างของผ้าคลุมหน้าที่สะบัดไปมาเล็กน้อย เห็นได้เพียงช่องเส้นสายตาของม่านหน้าหน้าต่าง มองไม่เห็นคนข้างใน

ทว่าใครบอกว่าคนในห้องส่วนตัวเหล่านั้น จะมีฐานะไม่สูงส่งเหมือนกับตนเล่า?

อย่างน้อยองค์ชายรัชทายาทที่ตีสนิทตนก็อยู่ในนั้นด้วย

“หลู่ซู่เหริน เจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก ใช้เพียงแค่นิยายเล่มเดียว ก็ทำให้คนของเราเหล่านี้โงหัวไม่ขึ้น...”

ในที่นี้ยังรวมไปถึงเสด็จพ่อผู้มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดินพระองค์นั้นของตนด้วย!

แน่นอนว่าถึงอย่างไรเสด็จพ่อก็ไม่มีทางมายังสถานที่เช่นนี้ได้

แต่ว่าเสด็จพ่อเองก็ติดหนังสือนิยายเล่มนี้งอมแงมจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นกัน

นางเองก็ได้รู้ถึงการมีอยู่ของหนังสือนิยายเล่มนี้จากเสด็จพ่อเช่นกัน และเนื่องจากเสด็จพ่อติดหนังสือเล่มนี้ ด้วยเหตุนี้จึงเกิดความสนใจต่อไซอิ๋ว และนำไปสู่การติดงอมแงม

หากเอ่ยถึงตัวการแล้ว ก็คือเสด็จพ่อของตนพระองค์นั้น

มุมปากของหลี่เหวินจวินกระตุก เย้ยหยันตัวเองอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า “เอาละ อย่ามารบกวนการฟังเรื่องเล่าของข้า”

พวกฉิงเอ๋อร์สองคนที่อยู่ข้างๆ เงียบไปโดยพลัน ไม่พูดอะไรอีก กระทั่งหายใจลึกๆ ยังไม่กล้า

ขณะเดียวกัน ในห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง

“บัดซบ!”

หลี่เจิ้งเดือดดาลขึ้นในทันใด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เป็นถึงองค์รัชทายาท เข้าออกที่อโคจรเช่นนี้ สมควรที่ไหน?!”

หวังเหลียนรีบเอ่ย “ฝ่าบาท องค์รัชทายาทคงจะเสด็จไปฟังเรื่องเล่า...หลายวันมานี้ไซอิ๋วนั่นกำลังเป็นที่นิยมพ่ะย่ะค่ะ...”

“หึ!”

สีหน้าของหลี่เจิ้งเย็นชา เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ต้องถูกเพิ่มโทษอีกขั้นหนึ่ง! เป็นถึงองค์รัชทายาท ไม่สนใจเรื่องบ้านเมือง ไม่ฝึกร่างกายและจิตใจ ไม่อ่านหนังสือเกี่ยวกับบ้านเมือง แต่กลับติดหนังสือนิยายพื้นบ้านงอมแงม หากแพร่สะพัดออกไป ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ความน่าเชื่อถือของราชสำนักอยู่ที่ใด? องค์รัชทายาทสืบทอดต่อไปในอนาคต จะโน้มน้าวประชาชนอย่างไร? น่าบัดซบจริงๆ!”

หวังเหลียนตกใจกลัวจนพูดไม่ออกขึ้นมาในทันใด

“หวังเหลียน รอองค์รัชทาบาทกลับมา รีบให้เขามาพบข้าทันที!” หลี่เจิ้งเอ่ยเสียงเย็น

น้อยครั้งที่เขาจะเอ่ยชื่อของหวังเหลียนโดยตรง ทว่าเมื่อเรียกแล้ว อธิบายได้ว่าในใจเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟจนถึงขั้นสุด!

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” หวังเหลียนรีบเอ่ย

หลี่เจิ้งโบกไม้โบกมือ ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

หวังเหลียนรีบคำนับแล้วออกไป

“เหวินจวินนะเหวินจวิน เจ้าทำให้ข้าลำบากใจจริงๆ”

หลังหวังเหลียนออกไป หลี่เจิ้งมองอากาศ พูดพึมพำกับตัวเอง สีหน้าปั้นยากอยู่เล็กน้อย