องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 185

สองนายบ่าวแต่งตัวอย่างดูภูมิฐานสุดๆ อีกครั้ง หลี่จุ่นยังคงสวมชุดขาวดุจหมะ ตรงเอวห้อยพู่หยกห้อยเอว สิ่งที่เห็นได้ยากในครั้งนี้คือไม่ได้พกพัดขาวที่ดูแปลกแยกอย่างชัดเจนมาด้วย

ทั้งสองคนตรงมาที่หอชุนฮวา

นอกหอชุนฮวา วันนี้ยังคงครึกครื้นผิดปกติ และยังมีผู้คนมารวมตัวกันไม่น้อย ตอนนี้ยังเป็นเวลาบ่ายอยู่เลย

เห็นได้ว่าอิทธิพลของไซอิ๋วมีมากแค่ไหน

ทั้งสองคนเบียดเข้าไป และถูกคนในที่ลับด่าไม่น้อย แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังจำหลี่จุ่นได้ว่าเป็นคุณชายรูปงามที่ตามหวังเยียนหรันมาเมื่อหลายวันก่อนท่านนั้น ฉะนั้นจึงไม่กล้าขวาง

และเมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ไปหอเล่าเรื่อง แต่ขึ้นไปยังชั้นสองของหอชุนฮวา ก็ไม่สนใจอีก

“ท่านอ๋อง เรามาที่นี่กันทำไมหรือ?” หยางจงสงสัยอยู่เล็กน้อย

บอกว่าจะไปฟังเรื่องเล่าไม่ใช่หรือ?

หลี่จุ่นยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “รอก่อน ให้มามาหาห้องส่วนตัวให้เราสักห้องแล้วค่อยไปฟัง ไม่อย่างนั้นหากไปตอนนี้ เราสองคนได้จมน้ำลายตายแน่”

หยางจงอึ้งทึ่งไป รีบพยักหน้าทันที

สมแล้วที่เป็นท่านอ๋อง คิดเรื่องต่างๆ อย่างละเอียดรอบคอบ หากให้เขาเป็นท่านอ๋อง ไม่แน่ว่าเมื่อย่างเท้าเข้ามาแล้ว คงได้วิ่งไปหอเล่าเรื่องเลย หากเป็นเช่นนี้ต้องทำให้เหล่าราษฎรโมโหแน่

ซื้อหอยเป๋าฮื้อก็ซื้อหอยเป๋าฮื้อ ไม่ควรแขวนหัวแพะแล้วขายเนื้อสุนัขจริงๆ แบบนี้ถือเป็นการไม่ให้เกียรติหอยเป๋าฮื้อมากๆ

แม่เล้าเห็นทั้งสองคนมาตั้งแต่ไกลๆ จึงรีบเข้าไปรับหน้าอย่างเป็นมิตร เอ่ยขึ้นว่า “ให้ตายเถอะ คุณชาย ไม่เห็นพวกท่านมากี่วันแล้ว! มาเจอวานวานหรือ? วานวานเพิ่งกลับมาเมื่อวาน ข้าจะไปบอกวานวานเดี๋ยวนี้”

เฉาวานวานกลับมาแล้ว?

ก่อนหน้านี้สตรีผู้นี้ไปไหนมา?

ราวกับไม่ได้อยู่ที่หอชุนฮวาเป็นเวลานาน

“ไม่ละ มามา วันนี้ไม่ได้มาหาวานวาน รบกวนมามาช่วยหาห้องรับรองส่วนตัวให้พวกเราห้องหนึ่ง แล้วก็ไปจัดห้องส่วนตัวทางหอเล่าเรื่องให้เราห้องหนึ่งด้วย”

หลี่จุ่นโบกไม้โบกมือ หยุดไม่ให้นางไปบอกเฉาวานวาน แล้วยัดเงินเข้าไปในอกนางทันที แม่เล้าตกตะลึงไปก่อน ทว่ากลับหน้าบานด้วยความปีติยินดี จากนั้นรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ให้ตายเถอะ เกรงใจเกินไปแล้ว พูดง่ายๆ คุณชายเชิญทางนี้เจ้าค่ะ!”

นางรีบนำทั้งสองคนไปห้องรับรองส่วนตัวห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

นางเข้าใจขึ้นมาในทันใด พวกหลี่จุ่นทั้งสองมาเพื่อฟังเล่าเรื่อง ตอนนี้รู้แล้วว่าควรทำยังไง

สองนายบ่าวนั่งแกะถั่วลิสง ดื่มสุราขวดน้อยอยู่ในห้องส่วนตัว และยังมีผู้บรรเลงพิณมาบรรเลงเพลงให้ทั้งสองคนฟัง

หยางจงถามขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง เมื่อไรสุราของเราจะเปิดขายหรือ?”

ฝูงชนที่ปิดทางเข้าหลีกทางด้วยความรวดเร็ว หลายวันมานี้ทั้งสามคนนี้มักจะมาในช่วงเวลานี้ และที่มาของพวกนางก็ไม่ธรรมดา ไม่มีใครกล้าล่วงเกิน

เพราะสิ่งที่พวกนางใช้คือทอง

ด้วยเหตุนี้ก็เหมือนอย่างเคย พวกนางเข้ามาในหอชุนฮวาอย่างราบรื่น จากนั้นก็เดินตรงดิ่งไปยังหอเล่าเรื่อง

ตรงนั้นมีห้องรับรองส่วนตัวเปิดรอพวกนางอยู่แล้ว

หอเล่าเรื่องในขณะนี้ทั้งโถงเต็มไปด้วยผู้ฟัง กระทั่งบันไดขึ้นไปยังชั้นบนก็ยังมีผู้ฟังนั่งอยู่ ทว่าเมื่อเห็นทั้งสามคนที่สวมผ้าคลุมหน้า และมีบุคลิกลักษณะดูสูงส่ง ก็รีบหลีกกันทันที ไม่กล้าขวาง

“ตบรางวัลให้พวกเจ้า”

หลังจากทั้งสามคนขึ้นไปยังชั้นบนแล้ว ผู้หญิงหนึ่งคนในนั้นล้วงทองออกมาก้อนหนึ่ง แล้วเล็งโยนลงไปในกล่องเงินตรงทางเข้าอย่างแม่นยำ ผู้คนที่เห็นต่างพึมพำในลำคอกันยกใหญ่

ทองนี่...

ประชาชนคนธรรมดาทั่วไป ไม่เคยเห็นกับตามาก่อน ทว่าคนที่จับจ่ายใช้สอยทองได้ ก็มีแต่ลูกจ้าขุนมูลนายเท่านั้น!

ผู้ฟังทั้งหอเล่าเรื่องราวกับคุ้นชินจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว มีเพียงคนส่วนน้อยเท่านั้นที่เงยหน้าขึ้นไปมองห้องส่วนตัวลึกลับห้องนั้น ทว่าวินาทีถัดไปก็ต้องถูกดึงดูดด้วยเรื่องที่น่าเพลิดเพลินอีกครั้ง ไม่แยแสอีก

สตรี มีผลต่อความสนใจในการฟังเรื่องเล่าของข้าเท่านั้น