องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 184

ผืนแผ่นดินแห่งราชวงศ์อู่ ยามค่ำคืนราวกับถูกจิตวิญญาณแห่งวสันตฤดูจูบ เพียงแต่สายลมยามค่ำคืนพัดมา ต้นหยางและต้นหลิวที่อยู่ตรงคูเมืองยิ่งเขียวขจี ผืนหญ้าที่อยู่ริมถนนเองก็เขียวขจี

ราวกับยามวสันต์มาในชั่วข้ามคืน

“กรมพิธีการ ยามวสันต์มาแล้ว อีกห้าวันจะเป็นพิธีบูชาวสันตฤดู ต้องตระเตรียมให้พร้อม ข้าจะพาสนมทุกคนไปเที่ยวชมธรรมชาติที่อุทยานเหนือ พร้อมกับทำพิธี เพื่อขอบคุณฟ้าดิน”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ยามเช้าในราชสำนัก หลี่เจิ้งเอ่ยกับเจ้ากรมพิธีการอย่างจริงจัง

ราชวงศ์อู่ไม่มีฤดูใบไม้ผลิ ทว่ามีพิธีบูชาวสันตฤดู

ในวันพิธีบูชาวสันตฤดู จะมีการจัดงานเลี้ยงรื่นเริงของแผ่นดิน ต้อนรับการกำเนิดใหม่ของสรรพชีวิต

ในวันนี้ฮ่องเต้จะให้สี่อุทยานใหญ่แห่งราชวงศ์อู่จัดพิธีบูชา เพื่ออธิษฐานให้สรรพชีวิตกำเนิดใหม่ วสันต์หวนคืนสู่แผ่นดิน อวยพรให้ผู้คนในใต้หล้า ให้เหล่าประชาอยู่อย่างสงบสุข ราษฎรมั่งคั่งรุ่งเรือง

และในวันนี้ เหล่าประชาชนทั่วไปเองก็ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก จะฆ่าไก่ ฆ่าแกะ ทำปลาเป็นต้น ปรุงอาหารเพื่อจัดงานเลี้ยง เดินตระเวนเยี่ยมญาติ ไม่ได้มีธรรมเนียมปฏิบัติมากนัก แต่บรรยากาศไม่ต่างกับคนปัจจุบัน

หลี่จุ่นได้ยินหยางจงบอกว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นช่วงพิธีบูชาวสันตฤดู สีหน้าของเขาเคลิบเคลิ้ม ขณะนี้เองถึงนึกได้ว่าปีนี้ตนยังไม่ได้ฉลองปีใหม่ให้ตัวเองเลย

ตอนนั้นที่เพิ่งข้ามเวลา ก็ไม่นึกเลยว่าโลกนี้จะไม่ฉลองปีใหม่ หรือพูดได้ว่าแตกต่างจากในอดีต เขาฉลองเทศกาลตรุษจีนให้ตัวเองเพียงลำพัง ทว่าปีนี้กลับลืมไปเสียสนิท และตรุษจีนได้ผ่านไปแล้ว ช่วงที่สัตว์ตื่นจากการจำศีลก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้เป็นวันที่สองเดือนสองแล้ว

พิธีบูชาวสันตฤดูของราชวงศ์อู่ถึงจะเท่ากับตรุษจีนของโลกก่อน ทว่าธรรมเนียมกลับแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย นอกจากเหมือนกันที่ความครึกครื้นแล้ว อย่างอื่นก็ไม่เหมือนกับตรุษจีนในความทรงจำของตัวเองเลยสักนิด

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่หลิวกงกงทางในวังถ่ายทอดมาแล้ว บอกว่าปีนี้ฝ่าบาทจะทรงจัดพิธีบูชาวสันตฤดูที่อุทยานเหนือ เมื่อถึงตอนนั้นท่านอ๋องต้องไปเข้าร่วมด้วย” หยางจงเอ่ย

“อุทยานเหนือ?” หลี่จุ่นชะงัก

อุทยานเหนือก็คืออุทยานหลวงที่ไปครั้งก่อนนี่

ที่ผ่านมาไม่อุทยานตะวันออกก็อุทยานใต้ไม่ใช่เหรอ?

ทำไมปีนี้ดันเลือกจัดที่อุทยานเหนือล่ะ?

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย

“ท่านอ๋อง อยากเตรียมอะไรหน่อยไหมขอรับ?” หยางจงเอ่ยถาม

หลี่จุ่นส่ายหน้า “ไม่มีอะไรต้องเตรียม เจ้าน่ะ ทำใจให้สบายเถอะ”

“ขอรับ ท่านอ๋อง” หยางจงยิ้มจนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น

สองนายบ่าวนั่งอยู่บนบันไดชายคาลานจวน แสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณขึ้นสู่ฟ้า แสงอันอบอุ่นสาดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ส่องลงบนใบหน้าของทั้งสองคน ทั้งอบอุ่นและเจิดจ้า

หลี่จุ่นมองสมุนรับใช้คนเก่าแก่ที่ซื่อสัตย์และภักดีของตนทีหนึ่ง พลันถามขึ้นว่า