องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 184

ผืนแผ่นดินแห่งราชวงศ์อู่ ยามค่ำคืนราวกับถูกจิตวิญญาณแห่งวสันตฤดูจูบ เพียงแต่สายลมยามค่ำคืนพัดมา ต้นหยางและต้นหลิวที่อยู่ตรงคูเมืองยิ่งเขียวขจี ผืนหญ้าที่อยู่ริมถนนเองก็เขียวขจี

ราวกับยามวสันต์มาในชั่วข้ามคืน

“กรมพิธีการ ยามวสันต์มาแล้ว อีกห้าวันจะเป็นพิธีบูชาวสันตฤดู ต้องตระเตรียมให้พร้อม ข้าจะพาสนมทุกคนไปเที่ยวชมธรรมชาติที่อุทยานเหนือ พร้อมกับทำพิธี เพื่อขอบคุณฟ้าดิน”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ยามเช้าในราชสำนัก หลี่เจิ้งเอ่ยกับเจ้ากรมพิธีการอย่างจริงจัง

ราชวงศ์อู่ไม่มีฤดูใบไม้ผลิ ทว่ามีพิธีบูชาวสันตฤดู

ในวันพิธีบูชาวสันตฤดู จะมีการจัดงานเลี้ยงรื่นเริงของแผ่นดิน ต้อนรับการกำเนิดใหม่ของสรรพชีวิต

ในวันนี้ฮ่องเต้จะให้สี่อุทยานใหญ่แห่งราชวงศ์อู่จัดพิธีบูชา เพื่ออธิษฐานให้สรรพชีวิตกำเนิดใหม่ วสันต์หวนคืนสู่แผ่นดิน อวยพรให้ผู้คนในใต้หล้า ให้เหล่าประชาอยู่อย่างสงบสุข ราษฎรมั่งคั่งรุ่งเรือง

และในวันนี้ เหล่าประชาชนทั่วไปเองก็ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก จะฆ่าไก่ ฆ่าแกะ ทำปลาเป็นต้น ปรุงอาหารเพื่อจัดงานเลี้ยง เดินตระเวนเยี่ยมญาติ ไม่ได้มีธรรมเนียมปฏิบัติมากนัก แต่บรรยากาศไม่ต่างกับคนปัจจุบัน

หลี่จุ่นได้ยินหยางจงบอกว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นช่วงพิธีบูชาวสันตฤดู สีหน้าของเขาเคลิบเคลิ้ม ขณะนี้เองถึงนึกได้ว่าปีนี้ตนยังไม่ได้ฉลองปีใหม่ให้ตัวเองเลย

ตอนนั้นที่เพิ่งข้ามเวลา ก็ไม่นึกเลยว่าโลกนี้จะไม่ฉลองปีใหม่ หรือพูดได้ว่าแตกต่างจากในอดีต เขาฉลองเทศกาลตรุษจีนให้ตัวเองเพียงลำพัง ทว่าปีนี้กลับลืมไปเสียสนิท และตรุษจีนได้ผ่านไปแล้ว ช่วงที่สัตว์ตื่นจากการจำศีลก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้เป็นวันที่สองเดือนสองแล้ว

พิธีบูชาวสันตฤดูของราชวงศ์อู่ถึงจะเท่ากับตรุษจีนของโลกก่อน ทว่าธรรมเนียมกลับแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย นอกจากเหมือนกันที่ความครึกครื้นแล้ว อย่างอื่นก็ไม่เหมือนกับตรุษจีนในความทรงจำของตัวเองเลยสักนิด

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่หลิวกงกงทางในวังถ่ายทอดมาแล้ว บอกว่าปีนี้ฝ่าบาทจะทรงจัดพิธีบูชาวสันตฤดูที่อุทยานเหนือ เมื่อถึงตอนนั้นท่านอ๋องต้องไปเข้าร่วมด้วย” หยางจงเอ่ย

“อุทยานเหนือ?” หลี่จุ่นชะงัก

อุทยานเหนือก็คืออุทยานหลวงที่ไปครั้งก่อนนี่

ที่ผ่านมาไม่อุทยานตะวันออกก็อุทยานใต้ไม่ใช่เหรอ?

ทำไมปีนี้ดันเลือกจัดที่อุทยานเหนือล่ะ?

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย

“ท่านอ๋อง อยากเตรียมอะไรหน่อยไหมขอรับ?” หยางจงเอ่ยถาม

หลี่จุ่นส่ายหน้า “ไม่มีอะไรต้องเตรียม เจ้าน่ะ ทำใจให้สบายเถอะ”

“ขอรับ ท่านอ๋อง” หยางจงยิ้มจนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น

สองนายบ่าวนั่งอยู่บนบันไดชายคาลานจวน แสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณขึ้นสู่ฟ้า แสงอันอบอุ่นสาดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ส่องลงบนใบหน้าของทั้งสองคน ทั้งอบอุ่นและเจิดจ้า

หลี่จุ่นมองสมุนรับใช้คนเก่าแก่ที่ซื่อสัตย์และภักดีของตนทีหนึ่ง พลันถามขึ้นว่า

“นี่ หลี่จุ่น!”

ในขณะนี้เอง หวังเยียนหรันกับเสี่ยวจูก็ปรากฏตัวบนทางเดินเบื้องหลังของทั้งสองคน คนหนึ่งสีครามคนหนึ่งสีเขียว ทั้งสองสาวสวมใส่ชุดสีสันสะดุดตา

หลี่จุ่นหันหน้าไป เห็นใบหน้าของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความดีอกดีใจ

“หลี่จุ่น พรุ่งนี้ไซอิ๋วชุดที่สองจะเปิดขายแล้ว ข้าตื่นเต้นนิดหน่อย”

หวังเยียนหรันนั่งลงข้างๆ ทั้งสองคน เห็นหยางจงกำลังก้มหน้าก้มตาปาดน้ำตา ก็พลันถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “พ่อบ้านหยาง เจ้าร้องไห้หรือ?”

หลี่จุ่นมองนางด้วยความเย็นชาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “มีอะไรก็ว่ามา!”

“ไม่มีอะไร ข้าก็แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย...”

หวังเยียนหรันเบะปาก ไม่รู้ทำไมหลี่จุ่นต้องมองตนด้วยสายตาเย็นชา นางเอ่ยขึ้นต่อว่า “วันนี้เป็นวันที่หอชุนฮวาจะทำรายได้ได้สูงสุดวันสุดท้ายแล้ว ไม่รู้ว่าได้เงินเท่าไร”

พูดถึงเล่าเรื่อง หลายวันมานี้หวังเยียนหรันมีความสุขเป็นอย่างมาก เนื่องจากทางหอชุนฮวาแบ่งเงินปันผลให้เกือบสามร้อยตำลึงทุกวัน หอชุนฮวามีคนล้นหลามทุกวัน ครึกครื้นเป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น ขอแค่ทางร้านหนังสือทั้งหมดเรียบร้อยดี ก็จะไม่มีปัญหาอะไร”

ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่ข้ารับใช้เฒ่าข้างๆ หัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า “พ่อบ้าน ไปเตรียมตัว วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปฟังเรื่องเล่า เราสองคนเที่ยวเล่นจนค่ำมืดดึกดื่นแล้วค่อยกลับกันเถอะ!”