องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 183

ใบหน้าของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ทว่าทันใดนั้นก็มีความกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยขึ้นว่า

“หลี่จุ่น ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้เงินมากมายเช่นนั้นจะทำอย่างไร?”

หลี่จุ่นพลันยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “เจ้าวางใจเถอะ”

เขาวางหมากต่อไปเอาไว้แล้ว

จากนั้นก็เอ่ยขึ้นต่อว่า “อย่าลืมสิ ข้าจะเล่าทีละบททีละบท อย่าเพิ่งเอ่ยถึงว่าประชาชนทั่วไปจะยอมจ่ายสิบอีแปะไหม ฟังเรื่องเล่ายี่สิบอีแปะ แต่คนที่นั่งฟังในห้องส่วนตัวเหล่านั้น คงไม่เลิกฟังง่ายๆ แน่ ถึงอย่างไรก็ไม่ขาดเงิน อีกอย่างพรุ่งนี้ก็จะเล่าบทด้านหลัง ข้าคิดว่าคนเหล่านั้นก็ยังคงฟังต่อ ฉะนั้นแม้จะมีความผันผวน ก็ผันผวนไม่มากนัก”

เมื่อได้ยินดังนั้น หวังเยียนหรันก็ชะงักไปทันใด ก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข

อวี้เจียมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง แววตาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

คนผู้นี้พูดได้ว่าเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ดูลึกลับ ราวกับในตัวซ่อนอะไรไว้มากมาย ทุกครั้งคิดว่าตนมองเขาทะลุปรุโปร่งแล้ว ทว่ากลับพบว่าสิ่งที่เห็นเป็นเพียงแค่เสี้ยวเล็กๆ เท่านั้น ภายใต้การสืบหาเชิงลึก ก็ยิ่งรู้สึกยากแท้หยั่งถึง

ไม่ว่าจะประดิษฐ์ของพวกนั้นก็ดี หรือว่าจะเป็นกลยุทธ์ในการทำธุรกิจเหล่านี้ก็ดี ต่างทำให้คนรู้สึกเหลือเหลือเชื่อสุดๆ ลองคิดดูดีๆ แล้วล้วนเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นทั้งสิ้น

และปีนี้เขาเพิ่งจะอายุสิบเจ็ด!

ส่วนคนข้างๆ อย่าว่าแต่สิบเจ็ดเลย ต่อให้เจ็ดสิบแล้วก็ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จได้แบบนี้ เขียนกลอนเช่นนี้ออกมาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขายังคิดกลยุทธิ์ที่ดีด้านการทูตที่น่าเหลือเชื่อออกมาได้

ส่งตัวประกันเรียบร้อย!

สิ่งเหล่านี้เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้นกับชายหนุ่มอายุสิบเจ็ด ทว่ากลับเกิดขึ้นแล้วจริงๆ!

ยิ่งไปกว่านั้น จู่ๆ อวี้เจียก็เพิ่งรับรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้แตกต่างจากชายหนุ่มคนอื่น บนตัวเขาไม่มีความไร้เดียงสาใดๆ ทว่าส่วนมากที่มีคือความเป็นผู้ใหญ่และมีจิตใจมั่นคงหนักแน่นที่ไม่สมกับอายุ พร้อมกับความช่ำชองและความเจ้าเล่ห์ในการจัดการเรื่อง

ดูแล้วราวกับภูตผีปีศาจแก่ๆ ในร่างเด็กในนิยายมหัศจรรย์

ว่ากันว่าหลี่เหวินจวินเป็นผู้ที่ฉลาดเลิศล้ำอันดับหนึ่งในใต้หล้า ทว่าอวี้เจียกลับรู้สึกว่า หลี่เหวินจวินสู้หลี่จุ่นไม่ได้ และห่างกันเป็นอย่างมาก!

อย่างน้อย หลี่เหวินจวินยังต้องขอให้ผู้สันโดษหยางหมิงช่วย ทว่าหลี่จุ่นคือผู้สันโดษหยางหมิงตัวจริง!

“เข้าใจแล้วใช่หรือไม่ ข้าว่าพรุ่งนี้คงไม่แตกต่างกันหรอก” หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ย

“อืมๆ!”

หวังเยียนหรันพยักหน้าหงึกๆ ส่งเสียงอืมๆ หนักแน่น มองท่าทีความตื่นเต้นในตอนนี้ออก

ทันใดนั้นนางก็มองอวี้เจียทีหนึ่ง แล้วก็มองหลี่จุ่น เมื่อนัยน์ตาขยับ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า

“ข้าเองก็อยากเล่นเช่นกัน หลี่จุ่น ท่านรีบแพ้เร็วเข้าสิ ให้ข้าเล่นบ้าง”

อวี้เจียพลันมองนางทีหนึ่ง มุมปากกระตุก แค่คิดก็รู้แล้ว เกรงว่าสตรีนางนี้คงอยากจะเล่นกับตน

เสี่ยวจูเอามือป้องหน้าพลางมองอยู่ข้างๆ เมื่อนึกถึงทุกครั้งที่หวังเยียนหรันมักจะถูกอวี้เจียฆ่าอย่างไม่หลงเหลือร่องรอย แพ้ยับเยิน จึงทนดูไม่ไหว

คุณหนูนะคุณหนู เดิมคุณหนูก็สู้อวี้เจียไม่ได้อยู่แล้ว เลิกเล่นแล้วตายง่ายๆ ต่อไปได้แล้ว...