องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 193

อาจกล่าวได้ว่า การคาดเดาครั้งก่อนของตัวเองนั้นถูกต้อง ขันทีใหญ่ตั้งใจวาดออกมาแบบนี้จริง ๆ ถ้าอย่างนั้นก็จะต้องมีหลักฐาน ก่อนวาดเขาจะต้องหลีกเลี่ยงสถานการณ์ ‘คลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อย อาจก่อความผิดพลาดใหญ่หลวง’

ถ้าอย่างนั้น ลายเส้นที่เป็นตัวแปรรบกวนเหล่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นกุญแจสำคัญในการปลดล็อคแผนที่?

เมื่อหลี่จุ่นคิดได้อย่างนั้น ดวงตาของเขาก็สว่างจ้าขึ้นทันที

เขาไม่สงสัยในสิ่งที่โหลวฮวนฮวนพูด เพราะเขาเดาว่าองค์กรที่อยู่เบื้องหลังโหลวฮวนฮวนนั้นเกี่ยวข้องกับนายของขันทีใหญ่ ผู้สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์แคว้นเก่าแก่ต้ายาง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นองค์กรกู้ชาติที่ก่อตั้งโดยลูกหลานของอีกฝ่าย !

พวกเขาจะต้องรู้จักขันทีใหญ่ดีกว่าตนเอง

แน่นอนว่า โชคดีที่เขาอาศัยอักษรโบราณราชวงศ์ซางที่พวกเขาไม่รู้จัก และได้ครอบครองแผนที่ขุมทรัพย์อีกส่วนหนึ่งไว้ได้

นี่คือสิ่งที่โหลวฮวนฮวนไม่เคยคิดมาก่อน

“ว่าแต่ อีกชุดหนึ่งล่ะ” จู่ ๆ โหลวฮวนฮวนก็โพล่งถามออกมา

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็รู้สึกตึงเครียด และพูดโดยไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา

“ของปลอม ข้าโยนทิ้งไปนานแล้ว”

โหลวฮวนฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของนางดูเปลี่ยนเป็นมีเสน่ห์ขึ้น นางจ้องเข้าไปในดวงตาของหลี่จุ่น และเมื่อผ่านไปสักพักนางก็ไม่พบอะไรจึงยอมแพ้

อวี้เจียไม่เข้าใจว่าทั้งสองกำลังพูดถึงอะไร จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่เพียงแต่ไม่เข้าใจบทสนทนาระหว่างหลี่จุ่นและโหลวฮวนฮวน แต่บางครั้งก็ไม่สามารถบอกได้ว่าหลี่จุ่นกำลังคุยอะไรกับคนอื่น

สิ่งที่ไม่พอใจคือส่วนใหญ่แล้วหลี่จุ่นไม่ได้ตั้งใจหลบเลี่ยงนางเมื่อพูดคุยกับผู้อื่น ข้อเท็จจริงยังพิสูจน์ให้เห็นว่าเมื่อพวกเขาพูดถึงสิ่งเหล่านี้ นางก็ฟังด้วยความสับสนและไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึง ซึ่งก็ไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงนางเลย

ดังนั้นบางครั้งอวี้เจียจึงรู้สึกโกรธมาก

“จริงสิ เจ้าจะเก็บนังปีศาจนี่ไว้ถึงเมื่อไรกัน” จู่ ๆ โหลวฮวนฮวนก็เหลือบมองอวี้เจียที่นิ่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ด้วยแววตายั่วยุ และมองหลี่จุ่น

หลี่จุ่นจับตะเกียบแน่นขึ้นทันที

อย่างที่คาดไว้!

อวี้เจียเลิกคิ้ว แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มเย็นชา นางกล่าวอย่างราบเรียบ

“ราชวงศ์อู่มีคำพูดที่ว่า พวกเนรคุณเลี้ยงยังไงก็ไม่เชื่อง”

“เจ้าอยากตายเหรอ!”

เมื่อโหลวฮวนฮวนได้ยินดังนั้น นางก็ลุกขึ้นและชักดาบออกมาทันที!

“หยุดนะ!”

หลี่จุ่นสะดุ้งและรีบเข้าไปหยุดนาง!

แววตาของโหลวฮวนฮวนเย็นชาและพูดเสียงเย็น “เจ้าหลีกไป ข้าจะฆ่านาง!”

หยาบคาย?

ใบหน้าของหลี่จุ่นซีดลง และรีบกอดโหลวฮวนฮวนไว้แน่นอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเขาเห็นโหลวฮวนฮวนดิ้นรนด้วยความโกรธและพยายามชักดาบเพื่อจะฆ่านาง!

“เสี่ยวฮวนฮวน ใจเย็น ๆ ถ้าเจ้าไม่คิดถึงตัวเองก็ควรคิดถึงลูกศิษย์ของเจ้าด้วย หากเจ้าฆ่านางจริง ๆ ลูกศิษย์ของเจ้าและคนอื่น ๆ จบชีวิตทันที อย่าลืมว่านางเป็นราชทูตของแคว้นหลางนะ!”

หลี่จุ่นพูดอย่างรวดเร็ว

ขณะที่พูด เขาก็รีบดึงโหลวฮวนฮวนที่พยายามดิ้นไปมาออกไป และไม่ยอมปล่อยนาง

โหลวฮวนฮวนโกรธมากจนกัดมือของหลี่จุ่น

“อ้าก!!!!”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็กรีดร้องราวกับหมูถูกเชือด!

“ฮึ่ย!”

โหลวฮวนฮวนจ้องมองเขาอย่างดุเดือด จากนั้นก็มองดูอวี้เจียด้วยใบหน้าที่เย็นชาและด่าว่า

“ไอ้หมาชายหญิง!”

จากนั้นก็ถือดาบออกจากจวนไป!