องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 192

จวนจิ่งอ๋อง

หลี่จุ่นทำท่าทางแปลก ๆ แต่เช้าตรู่ สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดคือ หลี่จุ่นวิ่งไปมาหลายครั้งรอบจวนจิ่งอ๋อง

อวี้เจียเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย และต้องประหลาดใจเมื่อเห็นหลี่จุ่นที่เหงื่อไหลเต็มตัวหอบแฮ่ก ๆ กลับมาที่จวน

“จิ่งอ๋อง ท่านกำลังทำอะไรอยู่” อวี้เจียถามด้วยความประหลาดใจ

หลี่จุ่นเผยรอยยิ้มสดใสและพูดอย่างมีปริศนา “เคยได้ยินเรื่องวิชาตัวเบาหรือไม่”

อวี้เจียพยักหน้าและถามด้วยความไม่แน่ใจ “ท่านกำลังฝึกวิชาตัวเบาอยู่รึ”

“ไม่ใช่แน่นอน”

หลี่จุ่นส่ายหัว

“...” อวี้เจียดูพูดไม่ออกเล็กน้อย “แล้วท่านทำอะไร”

หลี่จุ่นดูมั่นใจและพูด “แม้ว่าจะไม่ใช่วิชาตัวเบา แต่ก็เป็นวิชาตัวเบาในรูปแบบเรียบง่าย ข้าตั้งชื่อมันว่า 'ปาร์กูร์'”

“ปาร์กูร์?”

อวี้เจียมีสีหน้าแปลกใจ ชื่อแปลกประหลาดนี้คืออะไร

“ใช่แล้ว มันคือปาร์กูร์ เมื่อข้าชำนาญข้าก็จะสามารถปีนข้ามกำแพงได้อย่างง่ายดา” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

บ้านในยุคนี้เตี้ยมาก จึงสามารถ ‘เหาะเหินบนหลังคา’ ได้

อวี้เจียเหลือบมองบ้านหลังข้าง ๆ ทันที เย็นวานนี้มีครอบครัวใหม่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านว่างหลังนั้น บังเอิญนางอยู่ที่ประตูจวนอ๋องและเห็นหญิงสาวจำนวนมากลงจากรถม้า ทุกคนรูปโฉมงดงามมาก

เพราะแบบนี้หลี่จุ่นเลยอยากปีนข้ามกำแพงไปดูหญิงสาวอาบน้ำหรือเปล่า

“นี่คือสิ่งที่ท่านทำ?”

หลี่จุ่นเหลือบมองอาหารเช้าที่อวี้เจียนำมาวางบนโต๊ะแล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “ดูน่าอร่อยมาก”

อวี้เจียดูเขินอายเล็กน้อย นางพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอวี้เจียต้องการปรนนิบัติจิ่งอ๋อง ก็จะต้องมีฝีมือการทำอาหาร ดังนั้นในช่วงนี้ อวี้เจียจึงได้เรียนรู้วิธีทำอาหารจากแม่ครัวในจวน และในวันนี้ข้าได้ลองทำ จิ่งอ๋อง ท่านลองชิมดู”

“ดี ถ้าอย่างนั้นรอข้าไปอาบน้ำก่อน” หลี่จุ่นพยักหน้า

หลี่จุ่นเริ่มคุ้นเคยกับการพูด ‘ปรนนิบัติ’ เอาเองของอวี้เจียแล้ว ในตอนแรกเขาพูดยืนกรานว่าไม่ต้องการให้อีกฝ่ายมาปรนนิบัติเขา แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดจะห้ามอะไรแล้ว หญิงสาวงดงามขนาดนี้ ถึงจะกินไม่ได้แต่ก็ยังได้เป็นอาหารตา

ยิ่งไปกว่านั้น ใครพูดว่ากินไม่ได้กันล่ะ?

หาโอกาสได้เสมอแหละ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าอีกฝ่ายยั่วยวนตัวเองอยู่ตลอด หาเรื่องใส่ตัว?

หลี่จุ่นแอบหมายมั่นปั้นมือว่าเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะต้องพูดว่า “แม่หญิง ท่านเป็นคนจุดไฟ ท่านก็ต้องเป็นคนดับนะ!”