จวนจิ่งอ๋อง
หลี่จุ่นทำท่าทางแปลก ๆ แต่เช้าตรู่ สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดคือ หลี่จุ่นวิ่งไปมาหลายครั้งรอบจวนจิ่งอ๋อง
อวี้เจียเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย และต้องประหลาดใจเมื่อเห็นหลี่จุ่นที่เหงื่อไหลเต็มตัวหอบแฮ่ก ๆ กลับมาที่จวน
“จิ่งอ๋อง ท่านกำลังทำอะไรอยู่” อวี้เจียถามด้วยความประหลาดใจ
หลี่จุ่นเผยรอยยิ้มสดใสและพูดอย่างมีปริศนา “เคยได้ยินเรื่องวิชาตัวเบาหรือไม่”
อวี้เจียพยักหน้าและถามด้วยความไม่แน่ใจ “ท่านกำลังฝึกวิชาตัวเบาอยู่รึ”
“ไม่ใช่แน่นอน”
หลี่จุ่นส่ายหัว
“...” อวี้เจียดูพูดไม่ออกเล็กน้อย “แล้วท่านทำอะไร”
หลี่จุ่นดูมั่นใจและพูด “แม้ว่าจะไม่ใช่วิชาตัวเบา แต่ก็เป็นวิชาตัวเบาในรูปแบบเรียบง่าย ข้าตั้งชื่อมันว่า 'ปาร์กูร์'”
“ปาร์กูร์?”
อวี้เจียมีสีหน้าแปลกใจ ชื่อแปลกประหลาดนี้คืออะไร
“ใช่แล้ว มันคือปาร์กูร์ เมื่อข้าชำนาญข้าก็จะสามารถปีนข้ามกำแพงได้อย่างง่ายดา” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม
บ้านในยุคนี้เตี้ยมาก จึงสามารถ ‘เหาะเหินบนหลังคา’ ได้
อวี้เจียเหลือบมองบ้านหลังข้าง ๆ ทันที เย็นวานนี้มีครอบครัวใหม่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านว่างหลังนั้น บังเอิญนางอยู่ที่ประตูจวนอ๋องและเห็นหญิงสาวจำนวนมากลงจากรถม้า ทุกคนรูปโฉมงดงามมาก
เพราะแบบนี้หลี่จุ่นเลยอยากปีนข้ามกำแพงไปดูหญิงสาวอาบน้ำหรือเปล่า
“นี่คือสิ่งที่ท่านทำ?”
หลี่จุ่นเหลือบมองอาหารเช้าที่อวี้เจียนำมาวางบนโต๊ะแล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “ดูน่าอร่อยมาก”
อวี้เจียดูเขินอายเล็กน้อย นางพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอวี้เจียต้องการปรนนิบัติจิ่งอ๋อง ก็จะต้องมีฝีมือการทำอาหาร ดังนั้นในช่วงนี้ อวี้เจียจึงได้เรียนรู้วิธีทำอาหารจากแม่ครัวในจวน และในวันนี้ข้าได้ลองทำ จิ่งอ๋อง ท่านลองชิมดู”
“ดี ถ้าอย่างนั้นรอข้าไปอาบน้ำก่อน” หลี่จุ่นพยักหน้า
หลี่จุ่นเริ่มคุ้นเคยกับการพูด ‘ปรนนิบัติ’ เอาเองของอวี้เจียแล้ว ในตอนแรกเขาพูดยืนกรานว่าไม่ต้องการให้อีกฝ่ายมาปรนนิบัติเขา แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดจะห้ามอะไรแล้ว หญิงสาวงดงามขนาดนี้ ถึงจะกินไม่ได้แต่ก็ยังได้เป็นอาหารตา
ยิ่งไปกว่านั้น ใครพูดว่ากินไม่ได้กันล่ะ?
หาโอกาสได้เสมอแหละ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าอีกฝ่ายยั่วยวนตัวเองอยู่ตลอด หาเรื่องใส่ตัว?
หลี่จุ่นแอบหมายมั่นปั้นมือว่าเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะต้องพูดว่า “แม่หญิง ท่านเป็นคนจุดไฟ ท่านก็ต้องเป็นคนดับนะ!”
แค่นั้นแหละ
“เจ้าควรเหลือให้ข้าบ้าง”
หลี่จุ่นก็นั่งลงเช่นกัน จากนั้นก็ขยับตะเกียบแล้วถาม “ว่าแต่ เสี่ยวฮวนฮวน สองสามวันนี้เจ้าไปไหนมา มีความคิดเห็นของสิ่งที่หาแล้ว?”
โหลวฮวนฮวนส่ายหน้าแล้วตอบ “ข้าไม่มีความคิดเห็น ดังนั้นข้าจึงต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”
หลี่จุ่นส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “อย่าล้อเล่น เรื่องนั้นซับซ้อนเกินไป ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอก”
ภาพดาวนภานั้นคลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อย อาจก่อความผิดพลาดใหญ่หลวงได้ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่แน่ว่าตัวเองอาจเข้าใจว่ามันอยู่ทางตะวันออกของเมือง แต่จริง ๆ แล้วสมบัตินั้นอยู่ทางตะวันตกของเมือง แม้กระทั่งทางเหนือของเมือง ทุกอย่างล้วนเป็นไปได้ทั้งหมด
โหลวฮวนฮวนวางตะเกียบลง เช็ดปากด้วยผ้าเช็ดหน้า จ้องมองไปที่หลี่จุ่นและพูดอย่างจริงจัง
“ข้าได้ข้อมูลที่แน่ชัดแล้วว่าภาพนี้ไม่ได้วาดขึ้นตามอารมณ์ และจะไม่มีปัญหาอะไรให้ต้องกังวล อย่างไรก็ตาม เราได้ศึกษาอย่างละเอียดแล้วพบว่าภาพดังกล่าวไม่ใช่ภาพดาวนภาธรรมดา ๆ ในนั้นยังซ่อนลายเส้นที่ไม่แน่ชัดไว้บางส่วน เราต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าในการกรองลายเส้นที่ไม่จำเป็นเหล่านั้นออกไป”
เมื่อได้ยินดังนั้น
หลี่จุ่นก็หยุดนิ่งไปชั่วคราว และเคี้ยวอาหารในปาก
จะไม่มีเหตุการณ์คลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อย อาจก่อความผิดพลาดใหญ่หลวงใช่ไหม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
737 ปลดล็อกแล้วอ่านไม่ได้...
736 ผมปลดล็อคแล้ว อ่านไม่ได้...
เขียนต่อเถอะครับ รอนานแล้ว...
ตอน 706 มีหรือยัง...
อยากอ่านต่อครับ ผู้เขียนไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...