องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 191

วันนี้ร้านหนังสือลู่หมิงวางขาย ‘ไซอิ๋ว’ เล่มที่สองแล้ว!

เพิ่งจะแค่รุ่งสาง แต่ผู้คนหลายร้อยคนกลับมารวมตัวกันด้านนอกร้านหนังสือกันแล้ว บางคนมาเพื่อแย่งซื้อ บางคนมาเพื่อรับหนังสือ คนที่มารับหนังสือจะชำระเงินก่อนล่วงหน้าและมีสถานะเป็นผู้จอง

ตงซานว่านรอสถานการณ์นี้มานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงเตรียมตัวในคืนนั้นเพื่อแยกคนออกสองกลุ่ม และตั้งแผงขายไว้สองแบบ

แบบหนึ่งคือการนำตั๋วมารับหนังสือ และอีกแบบคือการมาซื้อหนังสือ

ตงซานว่านมีต้นทุนแรกเริ่ม ดังนั้นจึงไม่ได้ยากจนค่นแค้นเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป เขาตั้งแผงขายของมากกว่าสิบร้าน และจ้างลูกมือเพิ่ม ดังนั้นเมื่อร้านเปิดขายอย่างเป็นทางการคนก็จะไม่เบียดเสียดกันมากนัก

สวีจือชูผู้ดูแลร้านหนังสือจิงหงก็มาเร็วเช่นกัน เขาไม่ได้ออกมาข้างหน้า แต่ไปทานอาหารเช้าที่ร้านเต้าหู้ตรงหัวมุมถนนและกำลังจ้องมองทางเข้าร้านหนังสือลู่หมิง

ตามที่เจ้าของร้านบอก การแบ่งผลกำไรระหว่างหวังเยียนหรันกับตงซานว่านควรอยู่ที่หกสิบสี่สิบ นี่เป็นวิธีแบ่งผลกำไรที่คิดไม่ถึงเป็นอย่างมาก แล้วตงซานว่านจะสามารถหาเงินได้เท่าไร

กลัวว่าจะทำเงินได้ไม่มาก!

ดังนั้นเขาจึงมาเฝ้าดู ถ้ายอดขายเท่ากับเล่มหนึ่ง ตงซานว่านก็กลัวว่าอาจจะขาดทุนย่อยยับ เพราะอัตราส่วนของการแบ่งผลกำไรนี้สูงเกินไป

นอกจากนี้ตงซานว่านยังต้องออกค่าใช้จ่ายบางส่วนเอง เช่น ค่าจ้างพนักงานในร้าน

แต่สวีจือชูไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ‘ไซอิ๋ว’ ได้รับความนิยมมากจนไม่น่าขาดทุนได้ สิ่งสำคัญในตอนนี้คือเขาจะสามารถทำเงินได้มากแค่ไหน

ด้วยอัตราส่วนแบ่งนี้ ถ้าทำเงินได้ไม่มาก ตงซานว่านก็ดูท่าจะเสียเปรียบ ท้ายที่สุดแล้วก็ยังไม่เคยมีร้านไหนที่จะทำเงินได้น้อยกว่าผู้เขียน

ในการคาดการณ์ของเขา ตงซานว่านจะทำเงินได้มากสุดถึงสองสามร้อยตำลึง และส่วนมากจะถูกหวังเยียนหรันแบ่งไป ดังนั้นหากตอนนั้นตงซานว่านทำเงินไม่พอ เขาก็สามารถร่วมมือกับตงซานว่านเพื่อจัดการกับหวังเยียนหรันแล้วแบ่งผลกำไรของไซอิ๋วร่วมกันต่อไป

แต่ถ้าหากร้านส่วนตัวทั้งหมดรวมตัวกัน หวังเยียนหรันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปที่สำนักศึกษาสูงสุด อย่างไรก็ตามแม้ว่าพ่อของหวังเยียนหรันจะเป็นหัวหน้าชั่วคราวของสำนักศึกษาสูงสุด แต่ก็ไม่ใช่ตระกูลของพวกเขา ฮ่องเต้จะอนุญาตให้พวกเขาตีพิมพ์หนังสือนิยายหนึ่งเล่มจำนวนมากงั้นหรือ?

ไม่มีทาง

ดังนั้นสิ่งที่จะดูในวันนี้คือยอดขายแรกของไซอิ๋วเล่มสอง จากนั้นเราก็สามารถคาดเดาสถานการณ์ทั่วไปบางอย่างและเริ่มดำเนินการตามแผนได้

เวลาค่อย ๆ ผ่านไปอย่างช้า ๆ และดวงอาทิตย์ก็ค่อย ๆ ขึ้น

ด้านนอกมีคนอยู่เป็นจำนวนมากจนดูไม่ออกว่ามีกี่คนกันแน่ รวมตัวกันแน่นขนัดจนดูเยอะสุด ๆ

ตงซานว่านเหลือบมองเวลา เมื่อเห็นว่าเป็นยามซื่อ (เก้าโมง) แล้ว จึงสั่งการทันที

“เอาล่ะ เปิดประตู!”

“ขอรับ!”

พนักงานที่รอมาเนิ่นนานหมดความอดทนและเปิดประตูร้านหนังสือทันที

เสี่ยวเอ้อร์ที่มีหน้าที่ขนย้ายหนังสือรีบขนหนังสือออกมาทันที เพื่อป้องกันการควบคุมคนจำนวนมากไม่ไหวและถูกขโมย ดังนั้นจึงไม่ได้ขนออกมาล่วงหน้า แต่ถึงอย่างไรก็ตามเสี่ยวเอ้อร์ก็มีจำนวนมาก จึงมีเวลาขนหนังสือออกมาขายทันเวลา