องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 223

กลิ่นหอมเข้มข้นของเหล้าลอยอบอลไปทั่ว เพียงแค่สูดดมก็แทบจะทำให้มึนเมาได้ หลี่เหวินจวินและฉิงเอ๋อร์ต่างอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง มองเหล้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างจดจ่อ

เมื่อหยางจงเห็นสีหน้าของสองสาวเปลี่ยนไปก็ยิ้มอย่างดีใจ เหล้าที่ท่านอ๋องหมักนั้นดีเลิศจนเกินกว่าจะจินตนาการ

ทั้งยังทำให้หัวใจคนสั่นสะท้าน หยางจงดีใจมากๆ ที่ได้เห็นฉากนี้

หลี่จุ่นหัวเราะ

เป็นไงล่ะ ตอนนี้รู้ว่าข้าเอาความมั่นใจมากไหนแล้วใช่ไหมล่ะ

เขาวางจอกสามใบ จากนั้นยกไหเหล้าขึ้นมาเบาๆ แล้วรินลงในจอกทีละใบ สุดท้ายผายมือพร้อมพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เชิญท่านพี่”

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่นแวบหนึ่งและยังคงไม่กล้าเชื่อว่าในโลกนี้จะมีเหล้าที่มีกลิ่นหอมอย่างน่าทึ่งเช่นนี้ นางหยิบจอกเหล้าขึ้นมาสองจอกแล้วยื่นจอกหนึ่งให้ฉิงเอ๋อร์ จากนั้นยกแก้วของตัวเองมาจ่อที่จมูกแล้วสูดดมเบาๆ

กลิ่นหอมของเหล้าพุ่งเข้าจมูกและแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายทันที หลี่เหวินจวินรู้สึกราวกับว่าตนมึนเมา ดวงตาพลันเบิกกว้างแล้วเริ่มลิ้มรสทันที

ฉิงเอ๋อร์ก็เช่นเดียวกัน ลิ้มรสอย่างอดใจไม่ไหวทันที

เมื่อหลี่จุ่นเห็นสีหน้าของหญิงทั้งสองก็หัวเราะอย่างพึ่งพอใจ จากนั้นยื่นจอกที่เหลือให้หยางจง หยางจงรับเอาอย่างไม่เกรงใจและดื่มทันทีด้วยสีหน้าดื่มด่ำมาก

แม้ว่าจอกจะเล็กและรินได้ไม่มาก แต่หลี่เหวินจวินและฉิงเอ๋อร์ก็ลิ้มรสอยู่เป็นเวลานานและสีหน้าก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

กระทั่งดื่มจนหมดจอก หลี่เหวินจวินและฉิงเอ๋อร์ถึงเผยสีหน้าที่ยังดื่มไม่หนำใจ หลี่เหวินจวินพูดด้วยความประหลาดใจว่า

“น้องหก นี่ นี่เป็นเหล้าที่เจ้าหมักเองจริงหรือ”

แม้ว่าจะเป็นเพียงจอกเล็กๆ แต่ใบหน้าสวยงามของหลี่เหวินจวินก็เคลือบไปด้วยสีแดงระเรื่อ เพิ่มความน่ารักขึ้นไปอีก แม้แต่ดวงตาของหลี่เหวินจวินก็ตาเยิ้มเล็กน้อย

เต็มไปด้วยเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์

“ใช่แล้ว”

หลี่จุ่นยิ้มพลางพยักหน้า แล้วถามว่า “ท่านพี่ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เหล้านี้จะเทียบเหล้าสลักดอกไม้ได้หรือไม่”

ฉิงเอ๋อร์แย่งพูดก่อนว่า “หลังดื่มเหล้านี้แล้ว เหล้าสลักดอกไม้นั้นเหมือนเป็น... เหมือนน้ำเปล่าไปเลยทีเดียว...”

ใบหน้าของฉิงเอ๋อร์แดงเล็กน้อย

เมื่อสักครู่นางยังคิดว่าหลี่จุ่นกำลังพูดล้อเล่น แต่นึกไม่ถึงว่าจะหน้าแหกเร็วปานนี้ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าใต้หล้านี้จะยังมีเหล้าดีๆ เช่นนี้อยู่