องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 230

เฉินกุ้ยเฟยกล่าวต่อ

“อย่างไรก็ตาม ข้าเคยพูดไว้แล้วว่า การช่วยเหลือกันในยามยากถือเป็นน้ำใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ดังนั้นหากเจ้ามีเวลาก็ไปที่จวนจิ่งอ๋องบ่อย ๆ แต่ก็อย่างว่า พวกเจ้าสองพี่น้องไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไรนัก ดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาส”

แน่นอนว่าเฉินกุ้ยเฟยจะไม่ยอมแพ้ดึงหลี่จุ่นมาเป็นพวกง่าย ๆ ทักษะที่เกินคาดหวังไว้ นางสามารถทำทุกอย่างได้อย่างราบรื่นมาโดยตลอด

ดวงตาขององค์ชายที่สี่หรี่ลงเล็กน้อย เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“ขอรับท่านแม่ ลูกเข้าใจแล้ว”

เฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า เหลือบมองลูกสาวตัวน้อยของนาง ดวงตาของนางวูบไหวเล็กน้อยและพูด

“ถึงเวลาที่เสี่ยวอี๋จะออกไปเล่นแล้ว ช่วงนี้ข้ายุ่งอยู่กับการเย็บปักถักร้อยเลยไม่มีเวลาที่จะพานางออกไปเที่ยวเล่น ในฐานะพี่ชาย เจ้าลองพาน้องสาวเจ้าออกไปด้านนอก ให้นางได้ชมทัศนียภาพของฤดูใบไม้ผลิบ้างก็ดีนะ”

องค์ชายสี่มองดูแม่ของเขาด้วยความสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็รีบตอบสนองอย่างรวดเร็วและพูดว่า

“ขอรับ ท่านแม่!”

ที่นี่คือวังหลัง นอกจากเสด็จพ่อแล้ว ในฐานะลูกชายก็สามารถเข้าออกได้ตามสะดวก และแม่ลูกมักจะเจอกันบ่อย ๆ จนเกิดความสงสัย จึงต้องหาข้ออ้างดี ๆ ว่ามารับน้องสาวออกไปเล่น หลังจากนั้นก็กลับมาส่งนาง ซึ่งไม่มีเหตุไหนที่จะดีไปกว่านี้แล้ว

ไม่แปลกใจที่นางเป็นท่านแม่

องค์ชายสี่รู้สึกประทับใจและรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อได้รับคำแนะนำจากท่านแม่หลายต่อหลายครั้งในช่วงนี้

ดังนั้นองค์ชายสี่จึงจากไปด้วยความพึงพอใจ

เฉินกุ้ยเฟยมองดูท้องฟ้า หลังจากนั้นเหลือบไปมองหญิงรับใช้ที่อยู่ด้านข้าง และพูดว่า

“ฮวาเอ๋อร์ เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะไปตำหนักบรรทมของฝ่าบาท”

“เพคะพระสนม”

...

ในช่วงนี้ไซอิ๋วได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก และจู่ ๆ ก็มีข่าวที่น่าตื่นเต้นออกมาอีก ร้านหนังสือลู่หมิงกำลังจะเปิดตัวไซอิ๋วสองเล่มสุดท้ายเร็ว ๆ นี้!

ข่าวนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองฉางอันในทันที ทำให้เกิดประเด็นร้อนแรงขึ้นมากมายอย่างรวดเร็ว

“สุดยอดไปเลยจริง ๆ! ข้าอ่านเล่มที่สองจบไปเมื่อไม่กี่วันก่อน! แล้วในที่สุดก็มีข่าวของเล่มต่อไป!”

“พูดแบบนี้ก็แสดงว่าไซอิ๋วกำลังจะจบแล้วหรือ ได้อย่างไรกัน ข้ายังอ่านไม่พอเลย!”

“จะตามมาอีกสองเล่มหรือ เหลืออีกแค่สองเล่มเท่านั้น! ได้อย่างไรกัน...เจ็บปวดใจเหลือเกิน!”

“ไม่อยากเลย แบบนี้ก็ต้องมาถึงตอนสุดท้ายแล้วสิ!”

“อะไรนะ ไซอิ๋วมาถึงตอนสุดท้ายแล้วงั้นหรือ เยี่ยมไปเลย ข้าเพิ่งซื้อเล่มแรกและเล่มสองมา ยังไม่ได้อ่านเลย ถ้าเป็นแบบนี้ พอข้าอ่านจบสองเล่ม ข้าก็จะอ่านอีกสองเล่มต่อไปได้เลย?”

“ข้าก็เหมือนกัน! ได้ยินมาว่าไซอิ๋วสนุกเป็นบ้า ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ ถ้าใช่ ข้าจะคว้าสองเล่มถัดไปมาให้ได้!”

หลี่เจิ้งรู้มานานแล้วว่าตาแก่คนนี้ดูเหมือนจิ้งจอกเฒ่า ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจและพูดแค่ว่า

“ข้าขอสั่งเจ้า ถ้าไซอิ๋วเปิดขายล่วงหน้า เจ้าไปสั่งจองให้ข้าด้วย!”

“พ่ะย่ะค่ะ บ่าวรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ” หวังเหลียนยิ้ม

หลี่เจิ้งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วถามว่า “ช่วงนี้มีเรื่องอะไรบ้างหรือไม่”

หวังเหลียนกล่าวทันที “องค์รัชทายาทอยู่ที่ตำหนักบูรพาตลอดเลยพ่ะย่ะค่ะ ส่วนองค์ชายสี่ก็ไปพบเฉินกุ้ยเฟยมารอบหนึ่งเมื่อคืนนี้”

หลี่เจิ้งพยักหน้า หัวเราะ แล้วพูดว่า “เมื่อคืนเฉินอ้ายเฟยมาหาข้า นางบอกว่าช่วงนี้นางปักหมอนให้ข้า เลยไม่ได้พาเจ้าสิบออกไปไหนก็เลยให้เจ้าสี่พาออกไปเที่ยวเล่นแทน ฮ่า ๆ ไม่รู้ว่าสองแม่ลูกคิดอะไรอยู่ แต่ก็แล้วแต่พวกเขาเถอะ”

ดวงตาของหวังเหลียนหรี่ลงเล็กน้อย ไม่ได้แสดงความเห็นใด ๆ ออกมา และพูดว่า

“องค์หญิงใหญ่ ไม่สิ มีข่าวจากองค์หญิงผิงอันว่าจวนองค์หญิงผิงอันกำลังจะทำธุรกิจขายเหล้า และองค์หญิงก็ทรงต้องการให้ฝ่าบาททรงติดต่อทักทายกั๋วจิ้วไว้ล่วงหน้าด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เหวินจวินเคยพำนักอยู่ในวังมาก่อน แต่ตอนนี้นางถูกแต่งตั้งเป็นอ๋องแล้ว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้รับจวนนอกวังซึ่งนางสามารถย้ายออกจากวังได้ตลอดเวลา และเข้าไปพำนักที่จวนผิงอัน

“โอ้?”

หลี่เจิ้งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็รู้สึกโล่งใจ ไม่คิดอะไรมาก และกล่าวว่า

“เหวินจวินมีความสามารถมาก ก็ไม่เลวที่ตอนนี้จะอยากลองทำธุรกิจเหล้า แล้วข้าจะทักทายกั๋วจิ้วไว้ให้แล้วกัน”