องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 231

อวี้เจียไปแล้ว โหลวฮวนฮวนก็ไม่เห็นแม้แต่เงามาเนิ่นนาน หวังเยียนหรันถ้าไม่มีธุระจำเป็นนางก็คงจะไม่ออกมาให้เห็นหน้าได้ง่ายๆ ส่วนจ้าวเฟยเอ๋อร์นั้นร่างกายยังอ่อนแออยู่ จึงต้องพักฟื้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งตนเองยังได้ไปเยี่ยมนางมาแล้วหลายครั้ง

ทั่วทั้งจวนอ๋อง คงมีแต่หยางจงเท่านั้นที่ยังเป็นเพื่อนคุยได้ สองนายบ่าวเหมือนกลับไปอยู่ในช่วงเวลาอดีต ซึ่งแต่ก่อนก็มีกันแค่สองคนเท่านั้น แทบจะไม่มีใครไปมาหาสู่ด้วยเลย

สองนายบ่าวจึงเล่นหมากรุกเพื่อคลายความเบื่อหน่าย เมื่อเล่นเสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็เริ่มเขียน《ไซอิ๋ว》อันที่จริงก็ไม่ได้ว่างถึงเพียงนั้น แต่กลับรู้สึกอ้างว้าง ทั้งจวนอ๋องก็ดูว่างเปล่า

เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง

เช้าวันนี้ หลี่จุ่นตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ จากนั้นก็เริ่มการฝึกฝนปาร์กูร์

ขณะที่เขากำลังกระโดดจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง ทันใดนั้นก็เห็นเจียงเยว่ฉานบินออกมาจากอาคาร สวมชุดสีดำทั้งตัว แล้วยืนอยู่บนกำแพงอย่างเบาหวิว

ร่างกายดั่งนก ดูมีวรยุทธ์สูงส่ง

“เอ๊ะ แม่นางเยว่ฉาน”

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และได้กล่าวทักทายออกไป

เข้าใกล้ความงดงามคือธรรมชาติของมนุษย์ เข้าใกล้หญิงงามคือธรรมชาติของผู้ชาย โดยเฉพาะเจียงเยว่ฉานหญิงสาวที่งามเลิศในปฐพีก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง!

หลี่เหวินจวินถูกขนานนามว่าเป็นหญิงที่งามอันดับหนึ่งในปฐพี คงเป็นเพราะยังไม่เคยได้เจอตัวเจียงเยว่ฉานมาก่อน ความงามของเจียงเยว่ฉานไม่สามารถหาคำใดมาเปรียบเปรยได้ ซึ่งความงามของหลี่เหวินจวินนั้นยังพอหาคำมาเปรียบเปรยได้อยู่

นี่ก็คือความงามที่แตกต่างกันของทั้งสอง

“ท่านอ๋องคิดจะทำอะไร?” เจียงเยว่ฉานมองดูหลี่จุ่นอย่างประหลาดใจ และในครั้งก่อนก็เคยเกิดความประหลาดใจมาแล้ว

“อืม ข้ากำลังฝึกฝนปาร์กูร์” หลี่จุ่นกระโดดไปบนกำแพง และได้มองสบตากับเจียงเยว่ฉาน

“ปา…กุ้ง?” เจียงเยว่ฉานรู้สึกตกใจเล็กน้อย และไม่เข้าใจในสิ่งที่หลี่จุ่นกำลังพูดอยู่

หลี่จุ่นพยักหน้า “ใช่แล้ว ก็คล้ายคลึงกับวิชาตัวเบาของพวกเจ้า นี่เป็นวิชาตัวเบาที่ข้าคิดค้นขึ้นมาด้วยตนเอง”

เขาพูดออกมาอย่างภูมิใจ

วิชาตัวเบาที่คิดขึ้นมาด้วยตนเอง?

เจียงเยว่ฉานยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ รอยยิ้มที่ช่างงดงามเพริศพริ้ง ไม่สามารถสรรหาถ้อยคำมาบรรยายได้

“อย่าหัวเราะเยาะข้านะ ตอนนี้ข้าพอจะฝึกฝนเห็นผลแล้ว” หลี่จุ่นพูดขึ้นมา

สิ่งที่เขาพูดมาก็เป็นความจริง

เพราะเห็นผลสำเร็จขึ้นมาแล้ว

ตอนแรกที่กระโดดข้ามกำแพงนั้นยากลำบากมาก แต่ตอนนี้กลับสามารถทำได้อย่างง่ายดาย ทั้งกล้ามเนื้อลูกหนูและกำลังแขน ก็แข็งแรงขึ้นมาอย่างมาก

ก่อนหน้านี้หลี่จุ่นมีรูปร่างที่ค่อนข้างผอม แต่เมื่อผ่านการฝึกฝนในระยะนี้ ใต้เสื้อผ้าเริ่มเห็นเค้าโครงรูปร่างมากขึ้น ถึงแม้ว่ายังดูผอมไปนิด แต่ก็มีกำลังแข็งแกร่งขึ้นมา กล้ามเนื้อต่างๆก็เห็นได้ชัดเจน

หลี่จุ่นเห็นว่าทักษะปาร์กูร์ของเขาต้องยิ่งอยู่ยิ่งพัฒนามากขึ้น ถึงคราวนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับวิชาตัวเบา ทำให้เขาสามารถบินขึ้นหลังคาหรือเดินบนกำแพงได้อย่างง่ายดาย