องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 236

หวังเยียนหรันนายบ่าวกลับถึงจวนตระกูลหวัง หวังฮูหยินอยู่ในลานบ้าน เห็นบุตรสาวและสาวใช้วิ่งไล่กันกลับมา รู้สึกว่าบุตรสาวกระโดกกระเดกเหลือเกิน จึงพูดด้วยอารมณ์ฉุน

“เป็นสาวเป็นนาง วิ่งไล่ตามหยอกล้อ ไม่มีความสำรวมสักนิด มีอย่างที่ไหน”

“ฮูหยิน ช่วยด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูจะฆ่าข้า!” เสี่ยวจูตะโกนร้องให้ช่วยทันที

“เอ๊ะ นังเด็กนี่!”

หวังเยียนหรันทำเป็นโมโห จากนั้นก็หยุด พูดออดอ้อนกับมารดาตัวเองว่า “ท่านแม่ เสี่ยวจูเอาแต่ล้อลูก! แย่ที่สุดเลย!”

“ล้อเจ้าก็ไม่เห็นเป็นอะไร ทำไมต้องเอาแต่รังแกเสี่ยวจูด้วย” หวังฮูหยินจิ้มหน้าผากนางเบา ๆ

เสี่ยวจูหลบอยู่ข้างหลังหวังฮูหยินทันที จากนั้นก็วิ่งหนีไป

“ท่านแม่ ท่านอย่าเอาแต่จิ้มหน้าผากลูกสิ เดี๋ยวก็เสียกันพอดี!” หวังเยียนหรันทำปากจู๋ แสดงความไม่พอใจของตัวเอง

“จิ่งอ๋องมีธุระอะไรกับเจ้าหรือ” หวังฮูหยินถามถึงจุดประสงค์การมาของหลี่จุ่น

จิ่งอ๋องผู้นั้นชั่วช้าจริง ๆ ล่อลวงหัวใจบุตรสาวตนไปแล้ว อ้าปากก็ทำให้บุตรสาวตนไปหา ส่วนนังเด็กนี่จะหยิ่งในศักดิ์ศรีหน่อยก็ไม่ได้ แค่เขาส่งคนมาเรียกก็วิ่งแจ้นไปหาแล้ว

หวังฮูหยินกลัวว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป อนาคตไม่แน่บุตรสาวบ้านตนจะตามหลี่จุ่นไป

แต่ห่วงไปก็ไม่มีประโยชน์ หวังฮูหยินร้อนใจมากจริง ๆ

“เรื่องการค้าน่ะ ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ ลูกไม่เป็นไร” หวังเยียนหรันกอดมารดาตนทันที ใช้ศีรษะถูไถกับนาง สนิทสนมมากอย่างเห็นได้ชัด

หวังฮูหยินหลบไปข้างหลังอย่างรังเกียจ

“ฮูหยิน คุณหนู เสิ่นอวี้หมิงแห่งร้านหนังสือจิงหงมาขอเข้าพบขอรับ!”

ตอนนี้เองคนรับใช้ในจวนวิ่งเข้ามารายงาน

“เสิ่นอวี้หมิงหรือ” หวังฮูหยินชะงัก

เสิ่นอวี้หมิงมาได้อย่างไร

หวังเยียนหรันกลับดีใจ พูดพลัน “พอดีเลย ข้ามีธุระกับเขา พาเขาเข้ามาเถอะ”

“ขอรับ คุณหนู” บ่าวรับใช้คนนั้นรีบวิ่งกลับไป

“เจ้ามีอะไรกับเสิ่นอวี้หมิงหรือ” หวังฮูหยินถามด้วยความสงสัย

หวังเยียนหรันตามหวังฮูหยินเข้าห้องโถงรับแขก หัวเราะคิก ๆ แล้วพูดว่า

“นี่ก็คือสาเหตุที่วันนี้ลูกไปหาหลี่จุ่นอย่างไรเล่า เป็นเรื่องของการค้าน่ะ”

“จิ่งอ๋องมีการค้าอะไรกับเจ้า” เมื่อนั้นหวังฮูหยินจึงคิดขึ้นได้

ธุรกิจการขายหนังสือของบุตรสาวทำเป็นขั้นตอนมีระเบียบ แม้แต่สามีบ้านตนยังนับถือมาก แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับจิ่งอ๋องด้วย

หวังฮูหยินย่อมไม่รู้ว่าที่แท้แล้วบุตรสาวตัวเองนั่นแหละที่เป็นลูกมือของหลี่จุ่น

หวังเยียนหรันเกือบหลุดปากพูดออกไปแล้ว รีบเอามือปิดปาก พูดกลบเกลื่อน