องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 236

หวังเยียนหรันนายบ่าวกลับถึงจวนตระกูลหวัง หวังฮูหยินอยู่ในลานบ้าน เห็นบุตรสาวและสาวใช้วิ่งไล่กันกลับมา รู้สึกว่าบุตรสาวกระโดกกระเดกเหลือเกิน จึงพูดด้วยอารมณ์ฉุน

“เป็นสาวเป็นนาง วิ่งไล่ตามหยอกล้อ ไม่มีความสำรวมสักนิด มีอย่างที่ไหน”

“ฮูหยิน ช่วยด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูจะฆ่าข้า!” เสี่ยวจูตะโกนร้องให้ช่วยทันที

“เอ๊ะ นังเด็กนี่!”

หวังเยียนหรันทำเป็นโมโห จากนั้นก็หยุด พูดออดอ้อนกับมารดาตัวเองว่า “ท่านแม่ เสี่ยวจูเอาแต่ล้อลูก! แย่ที่สุดเลย!”

“ล้อเจ้าก็ไม่เห็นเป็นอะไร ทำไมต้องเอาแต่รังแกเสี่ยวจูด้วย” หวังฮูหยินจิ้มหน้าผากนางเบา ๆ

เสี่ยวจูหลบอยู่ข้างหลังหวังฮูหยินทันที จากนั้นก็วิ่งหนีไป

“ท่านแม่ ท่านอย่าเอาแต่จิ้มหน้าผากลูกสิ เดี๋ยวก็เสียกันพอดี!” หวังเยียนหรันทำปากจู๋ แสดงความไม่พอใจของตัวเอง

“จิ่งอ๋องมีธุระอะไรกับเจ้าหรือ” หวังฮูหยินถามถึงจุดประสงค์การมาของหลี่จุ่น

จิ่งอ๋องผู้นั้นชั่วช้าจริง ๆ ล่อลวงหัวใจบุตรสาวตนไปแล้ว อ้าปากก็ทำให้บุตรสาวตนไปหา ส่วนนังเด็กนี่จะหยิ่งในศักดิ์ศรีหน่อยก็ไม่ได้ แค่เขาส่งคนมาเรียกก็วิ่งแจ้นไปหาแล้ว

หวังฮูหยินกลัวว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป อนาคตไม่แน่บุตรสาวบ้านตนจะตามหลี่จุ่นไป

แต่ห่วงไปก็ไม่มีประโยชน์ หวังฮูหยินร้อนใจมากจริง ๆ

“เรื่องการค้าน่ะ ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ ลูกไม่เป็นไร” หวังเยียนหรันกอดมารดาตนทันที ใช้ศีรษะถูไถกับนาง สนิทสนมมากอย่างเห็นได้ชัด

หวังฮูหยินหลบไปข้างหลังอย่างรังเกียจ

“ฮูหยิน คุณหนู เสิ่นอวี้หมิงแห่งร้านหนังสือจิงหงมาขอเข้าพบขอรับ!”

ตอนนี้เองคนรับใช้ในจวนวิ่งเข้ามารายงาน

“เสิ่นอวี้หมิงหรือ” หวังฮูหยินชะงัก

เสิ่นอวี้หมิงมาได้อย่างไร

หวังเยียนหรันกลับดีใจ พูดพลัน “พอดีเลย ข้ามีธุระกับเขา พาเขาเข้ามาเถอะ”

“ขอรับ คุณหนู” บ่าวรับใช้คนนั้นรีบวิ่งกลับไป

“เจ้ามีอะไรกับเสิ่นอวี้หมิงหรือ” หวังฮูหยินถามด้วยความสงสัย

หวังเยียนหรันตามหวังฮูหยินเข้าห้องโถงรับแขก หัวเราะคิก ๆ แล้วพูดว่า

“นี่ก็คือสาเหตุที่วันนี้ลูกไปหาหลี่จุ่นอย่างไรเล่า เป็นเรื่องของการค้าน่ะ”

“จิ่งอ๋องมีการค้าอะไรกับเจ้า” เมื่อนั้นหวังฮูหยินจึงคิดขึ้นได้

ธุรกิจการขายหนังสือของบุตรสาวทำเป็นขั้นตอนมีระเบียบ แม้แต่สามีบ้านตนยังนับถือมาก แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับจิ่งอ๋องด้วย

หวังฮูหยินย่อมไม่รู้ว่าที่แท้แล้วบุตรสาวตัวเองนั่นแหละที่เป็นลูกมือของหลี่จุ่น

หวังเยียนหรันเกือบหลุดปากพูดออกไปแล้ว รีบเอามือปิดปาก พูดกลบเกลื่อน

หวังเยียนหรันไม่ร้อนใจพูด แค่มองเสิ่นอวี้หมิงกล่าวจุดประสงค์การมา จากนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

“เถ้าแก่เสิ่นยังไม่ตายใจกับไซอิ๋วอีกหรือ

เสิ่นอวี้หมิงฝืนยิ้ม เอ่ย “ยอดหญิงหวัง ท่านอย่าได้ล้อกับข้าเล่นเลย ข้าเป็นพ่อค้า นิยายไซอิ๋วมีตลาดอย่างไร ยอดหญิงหวังย่อมรู้ดี ข้าก็แค่อยากได้กำไรบ้าง...”

ทว่า...

เขายังไม่ทันพูดให้จบ หวังเยียนหรันก็ตัดบทอย่างเด็ดขาด พูดขึ้นว่า “เถ้าแก่เสิ่น ข้ายังมีนิยายใหม่อีกเรื่อง ไม่ทราบเถ้าแก่เสิ่นสนใจหรือไม่”

นิยายเรื่องใหม่หรือ!

เสิ่นอวี้หมิงอึ้งไปชั่วขณะ ครู่หนึ่งแล้วจึงคืนสติ “นิยายเรื่องใหม่หรือ ความหมายของยอดหญิงหวังคือ...”

หวังฮูหยินมองบุตรสาวบ้านตนอย่างเหนือคาดเหมือนกัน นอกจากไซอิ๋วยังมีนิยายเรื่องใหม่อีกหรือ

หวังเยียนหรันมองเสิ่นอวี้หมิง มุมปากแย้มยิ้มน้อย ๆ ตอบ “ความหมายของข้าคือ ข้าอยากร่วมมือนิยายเรื่องใหม่กับเถ้าแก่เสิ่น อืม เป็นนิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหริน”

หลู่ซู่เหรินแต่งหรือ!

เสิ่นอวี้หมิงนัยน์ตาหดเล็กฉับพลัน ตกตะลึงพรึงเพริดทั้งคน!

ใบหน้าหวังฮูหยินก็ฉายความประหลาดใจด้วย!

แพล็บเดียวหลู่ซู่เหรินผู้นั้นก็แต่งหนังสือเรื่องใหม่แล้วหรือ