องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 235

《ห้องสิน》?

นิยายเล่มใหม่?!

หวังเยียนหรันรู้สึกตะลึง จึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “เป็นแนวอะไร?”

หลี่จุ่นเดินหมากฝั่งตนเอง “ระเบิด” จากนั้นก็พูดว่า “แนวเดียวกันกับ《ไซอิ๋ว》เกี่ยวข้องกับภูตผีเทวดา แต่รูปแบบอาจจะแตกต่างกันเล็กน้อย”

รูปแบบต่างกัน?

แต่ก็เกี่ยวกับเรื่องเทวดาปีศาล?

หวังเยียนหรันมองดูหลี่จุ่น ด้วยสายตาแปลกประหลาด

ถ้าไม่กลัวว่าจะถูกหลี่จุ่นฆ่าทิ้ง นางอยากจะผ่ากะโหลกของหลี่จุ่นออกมาดู ว่าด้านในสมองมีลักษณะเป็นยังไง ทำไมถึงเต็มไปด้วยเรื่องราวอันแปลกประหลาดพิศดารอยู่มากมายเช่นนี้?

นางนึกยังไงก็นึกภาพไม่ออก

ไม่เข้าใจว่าในหัวสมองทำไมถึงมีเรื่องราวที่น่าสนุกตื่นเต้นเหล่านี้อยู่ได้

“ทำไมถึงไม่ส่งให้ร้านหนังสือลู่หมิงต่อล่ะ? พวกเราค่อนข้างสนิทกับร้านหนังสือลู่หมิงมากกว่า” หวังเยียนหรันถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ถ้าหากว่าส่งหนังสือให้กับร้านหนังสือลู่หมิงต่อ ในระยะเวลาอันสั้นไม่สามารถออกหนังสือเล่มนี้ได้ ถ้าหากว่าทำได้ ข้าคิดว่าจะให้ภาคต่อของ《ไซอิ๋ว》กับ 《ห้องสิน》จัดพิมพ์ออกมาต่อเนื่องกัน” หลี่จุ่นพูดอธิบาย

“เร่งรีบขนาดนี้เชียว?”

หวังเยียนหรันสังเกตเห็นความใจร้อนของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้า และไม่ได้บอกเหตุผล แต่ได้วิเคราะห์ว่า “ปีนี้ร้านหนังสือลู่หมิงแค่ทำนิยายเรื่อง《ไซอิ๋ว》ให้ดี ก็มีรายได้เพียงพอแล้ว ในเวลาอันสั้นนั้นไม่สามารถรับสองเรื่องได้ อีกอย่างถ้าส่ง《ห้องสิน》ให้กับร้านหนังสือลู่หมิง อาจจะทำให้เกิดปัญหาคอขวดกับร้านหนังสือลู่หมิงได้ ยากที่จะต่อยอดขึ้นไปได้อีก”

หวังเยียนหรันพยักหน้า คิดใคร่ครวญอยู่สักพัก

ทันใดนั้นก็นึกถึงเสิ่นอวี้หมิงขึ้นมา และร้านหนังสือจิงหง จึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า

“ถ้าไม่ส่งให้ร้านหนังสือลู่หมิง สามารถส่งให้กับร้านหนังสือจิงหงทำก็ได้ ร้านหนังสือจิงหงค่อนข้างใหญ่ และมีชื่อเสียงเก่าแก่ ภาคหนึ่งของ《ไซอิ๋ว》ที่อยู่ในช่วงแข่งขัน ก็สามารถขายได้หนึ่งหมื่นกว่าเล่ม ถือว่ามีศักยภาพที่ไม่เลว ”

“ข้ากินม้าของเจ้าแล้ว”

หลี่จุ่นได้เก็บม้าของหวังเยียนหรันไปแล้วหนึ่งตัว จึงยิ้มและพูดว่า “ดูเหมือนว่าเจ้าจะพัฒนาขึ้นมาไม่น้อย”

“อ้าว ม้าของข้า!”

หวังเยียนหรันเห็นม้าของตนเองโดนกินไปแล้ว จึงร้องเสียงดังขึ้นมา ทันใดนั้นก็กินทหารของหลี่จุ่นไปหนึ่งตัวอย่างโมโห จากนั้นก็มีสีหน้าที่พึงพอใจพร้อมกับพูดว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าอย่าลืมว่า ข้าคือยอดหญิงแห่งเมืองหลวง! นี่ก็แค่เคล็ดลับการค้าขายเล็กๆน้อยๆ ข้าสามารถจัดการได้อยู่แล้ว”

หลี่จุ่นยิ้ม “ได้ ถ้าเช่นนั้นก็ส่งให้กับร้านหนังสือจิงหง หาเวลาเจรจากับเสิ่นอวี้หมิงหน่อยแล้วกัน…”