องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 238

หวังเยียนหรันจัดการเรื่องนิยายเรื่องใหม่เรียบร้อยแล้ว ทั้งยังหารือปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ทางการค้าประมาณหนึ่ง กว่าเสิ่นอวี้หมิงจะได้โอกาสแบบนี้มา ย่อมไม่ทำแบบส่ง ๆ เรียกได้ว่ามีความจริงใจเต็มส่วน

ตอนนี้เหลือแต่หนังสือเล่มใหม่จากทางหลี่จุ่นแล้ว

หลายวันนี้หลี่จุ่นเหนื่อยจนพูดไม่ออก นอกจากกินนอนที่เป็นกิจวัตรประจำเป็น รวมถึงการฝึกหมัดมวยกับเจียงเยว่ฉานเล็กน้อยแล้ว ก็คือบากบั่นเขียน

ต้องเขียนตอนที่เหลือของเรื่องไซอิ๋วให้จบในสิ้นเดือน นี่คือปริมาณงานที่เยอะมาก แต่หลี่จุ่นวางแผนว่าจะให้ห้องสินตีพิมพ์ได้ในต้นเดือนหน้าเหมือนกัน

ดังนั้น หลายวันนี้หลี่จุ่นจึงลำบากตรากตรำแบบสุด ๆ เขียนจนปวดมือวันละหลายหน บางครั้งยังถึงกับพูดแล้วให้หยางจงเขียนแทน

ดีที่ตอนที่หยางจงเพิ่งเริ่มเป็นขันที เพื่อปรนนิบัติเจ้านายได้ดียิ่งขึ้น จึงได้รับการอบรมเรียนรู้ตัวอักษรประมาณหนึ่ง ฝึกฝนอย่างหนัก มิเช่นนั้นคงทำงานเขียนแทนนี้ไม่ได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ ตัวอักษรบางคำที่เขียนไม่เป็น หลี่จุ่นยังต้องลงมือด้วยตัวเอง

แต่นี่สามารถแบ่งเบาภาระหลี่จุ่นได้ไม่น้อยแล้ว

ชั่วเดี๋ยวเดียวก็ผ่านไปหลายวัน ในที่สุดหลี่จุ่นก็เขียนไซอิ๋วเล่มสามเสร็จ งานตรวจทานก็เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ให้หวังเยียนหรันมอบให้ตงซานว่านตรวจสอบและพิมพ์ จากนั้นก็เริ่มเขียนเล่มที่สี่แบบไม่หยุดพัก

วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใส

องค์หญิงผิงอันหลี่เหวินจวินมาเยือน

สองพี่น้องนั่งกินขนมตากแดดอยู่ในลานบ้าน ผ่อนคลายไร้กังวล

“ข้าบอกกล่าวกับทางกั๋วจิ้วเรียบร้อยแล้ว งานที่จำเป็นก็ให้คนเตรียมการพร้อมแล้วเหมือนกัน น้องหก ตอนนี้รอแต่เหล้าเจ้าออกแล้วนะ” น้ำเสียงหลี่เหวินจวินเบาเร็ว คล้ายอารมณ์ดีมาก

หลี่จุ่นพยักหน้า ถามด้วยความสงสัย “กั๋วจิ้ววางใจให้พวกเราขายเหล้าอย่างนี้เชียวหรือ นี่เป็นการแย่งการค้าของเขานะ”

หลี่เหวินจวินปิดปากหัวเราะ “ข้าให้เสด็จพ่อเป็นธุระให้ข้าต่างหาก เจ้าลองเดาดูสิว่ากั๋วจิ้วตอบเสด็จพ่อว่าอย่างไร”

“ตอบว่าอย่างไรหรือ” หลี่จุ่นถามอย่างให้ความร่วมมือ

“กั๋วจิ้วบอกว่า ถ้าเราทำการค้าสุรานี้ต่อไปได้ เขาก็กล้าปิดประตูสลักดอกไม้ของตระกูลโจว เขาให้เสด็จพ่อบอกกับข้า เชิญพวกเราแย่งตามสบาย ถ้าแย่งการค้าของเขาได้ นับว่าเขาอยู่มาถึงปูนนี้คืออยู่เสียเปล่า! ฮ่า ๆ ๆ”

พอหลี่เหวินจวินพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็หัวเราะปลอดโปร่ง ดวงหน้าเป็นหนึ่งปิดปากหัวเราะ ย่อมงามล่มเมือง หลี่จุ่นมองจนใจลอยเล็กน้อย

“กั๋วจิ้วของเราอายุเท่าไรแล้วหรือ” หลี่จุ่นถาม

หลี่เหวินจวินคิดแล้วจึงตอบ “น่าจะเจ็ดสิบสองแล้ว ข้าจำได้ว่างานครบรอบวันเกิดเจ็ดสิบเมื่อปีก่อนของเขา ข้ายังไปอยู่เลย”

หลี่จุ่นพยักหน้า “เช่นนั้นก็อยู่เสียเปล่าจริง ๆ”

หลี่เหวินจวินหันมามองหลี่จุ่น หน้านิ่งเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มพูด “น้องหก พอสุราหลงไถนี้ออกมา ข้าว่านะ กั๋วจิ้วต้องเสียใจแบบสุด ๆ แน่”

รัชกาลนี้มีกั๋วจิ้วสองท่าน ท่านหนึ่งยังอายุไม่มาก คือพี่ชายร่วมอุทรของฮองเฮานั่นเอง อีกท่านหนึ่งคือพี่ชายของไทเฮาที่สิ้นไปแล้ว เบื้องหลังสุราสลักดอกไม้ก็คือกั๋วจิ้วผู้เฒ่าท่านนี้นี่เอง

รัชทายาทหมกมุ่นอยู่กับตำราประวัติศาสตร์ ศึกษาความชาญฉลาดและมนต์เสน่ห์ของคนโบราณ ได้รู้วิธีการปกครองบ้านเมืองจากในตำรามากมาย

ดังคาด การอ่านหนังสือคือเรื่องที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง

หลายปีอย่างนี้แล้ว รัชทายาทรู้ซึ้ง

หลังจากจบมื้ออาหารเที่ยง รัชทายาทอ่านหนังสือต่อ แต่จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง มองหลินกงกงที่อยู่ด้านข้างก่อนจะเลิกคิ้วพูด

“ได้ยินว่าจวนองค์หญิงผิงอันเตรียมจะค้าสุราหรือ”

ในราชสำนักมีอ๋องและขุนนางใหญ่มากมายที่นอกจากจะกินเบี้ยหวัดและเก็บภาษี ยังลงมือทำการค้าเพื่อให้มีชีวิตสุขสบาย

แต่กั๋วจิ้วผู้เฒ่าแห่งตระกูลโจวทำธุรกิจสุราแล้ว ทำไมหลี่เหวินจวินยังจะทำธุรกิจนี้อีก

หลินกงกงพูดขึ้นทันที “ขอรับ องค์ชาย ได้ยินว่าจะเปิดกิจการอย่างเป็นทางการสิ้นเดือนนี้ วันที่แน่นอนยังไม่ชัด ร้านของจวนองค์หญิงผิงอันตั้งอยู่ที่ถนนฝั่งใต้ เรียกว่า ‘หอสุราหลงไถ’ ขอรับ”

รัชทายาทแสยะยิ้ม ส่ายหน้าพูด

“พี่หญิงเนี่ย คงคิดว่าตัวเองทำอะไรก็สำเร็จทุกอย่างกระมัง คิดจะยื่นมือเข้าธุรกิจสุราหรือ ยาก”