องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 239

หอสุราหลงไถ!

นี่คือชื่อร้านที่หลี่จุ่นเป็นคนตั้ง คนในจวนของหลี่เหวินจวินย่อมทำงานอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุดอยู่แล้ว การตกแต่งร้านอะไรก็ทำเรียบร้อยแล้ว

ล้วนตกแต่งและดัดแปลงอย่างตามแบบแปลนที่หลี่เหวินจวินเอามาจากหลี่จุ่นอย่างเคร่งครัด กระทั่งว่ายังจะโอ่อ่าด้วย

การที่จู่ ๆ ถนนทางใต้ก็มีร้านสุราโผล่ขึ้นมาร้านหนึ่ง ย่อมตกเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนอย่างรวดเร็ว

“นี่ร้านเหล้าหรือ?”

“ร้านเหล้าจากไหนเนี่ย ขายเหล้าอะไร รสดีหรือไม่”

“ข้างบนนั้นเขียนว่าหลงไถมิใช่หรือ เหล้านี้น่าจะเรียกว่าหลงไถนั่นแหละ!”

“แต่หลงไถมันคือเหล้าอะไรกัน ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย อร่อยหรือ”

“ใครจะไปรู้เล่า”

“จุ ๆ ๆ ปีนี้ยังกล้าเปิดหอสุราอีก ช่างกล้าจริง ๆ!”

“นั่นสิ สลักดอกไม้ผูกขาดหนึ่งเดียวในเมืองหลวง เหล้าอื่นล้วนขายไม่ออก แต่ทุกปีมักจะมีพวกที่ไม่เชื่อร้านสองร้าน สุดท้ายขาดทุนย่อยยับกันหมด”

“หอสุราหลงไถนี้ ข้าว่านะ อีกระยะหนึ่งคงกลายเป็นร้านเต้าหู้ไปแล้ว!”

“จริงด้วย!”

“ร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวเปิดมากี่สาขาแล้ว เก่งจริง ๆ”

“พอเจ้าพูดถึงเต้าหู้ ข้าก็อยากกินเต้าหู้ขึ้นมาเลย ข้าจำได้ว่าข้าง ๆ นี้มาร้านเต้าหู้ร้านหนึ่ง ไปกินเต้าหู้กันเถอะ!”

บรรดาคนที่สัญจรไปมาต่างสงสัยร้านสุราที่เปิดใหม่ร้านนี้มาก แต่แทบจะไม่มีใครเห็นดีด้วย

เพราะเมื่อก่อนมักมีร้านสุราผุดขึ้นมาร้านสองร้าน แต่สุดท้ายก็หายไปราวกับดอกไม้ไฟ

เมืองหลวงแห่งนี้ ยอมรับเพียงสลักดอกไม้เท่านั้น!

สุราอื่นล้วนขายไม่ออก ในเมืองหลวงที่ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองอย่างนี้ ใครจะผลาญเงินลง ต่อให้เป็นพวกคหบดีเงินแยะไม่มีที่ใช้ก็ยังทำไม่ลงเหมือนกัน

ดังนั้น ทุกคนจึงเชื่อว่า ‘หอสุราหลงไถ’ นี้ พอเปิดทำการก็ต้องเจ๊งไปเลย! เพราะสลักดอกไม้มีชื่อเสียงมากนัก แข่งไม่ไหว

“ได้ยินรัชทายาทบอกว่าพี่หญิงของเราท่านนั้นจะเปิดร้านสุราที่นี่ ทีแรกข้ายังไม่เชื่อ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นจริง! พี่หญิงช่างกล้าคิดกล้าทำโดยแท้!”

องค์ชายสามหลี่เฉียนหรือก็คือต้าเฉียนอ๋องในปัจจุบัน พร้อมคนรับใช้ในจวนตัวเอง เพิ่งกินเต้าหู้จากร้านเต้าหู้เสร็จก็เดินมาย่อยอาหาร พอเห็นร้านสุราเปิดใหม่ร้านนี้แล้วก็ส่ายหน้าหัวเราะเยาะทันที

อยากแย่งตลาดจากสลักดอกไม้ แทบจะเหมือนกับคนบ้าพูดเพ้อเจ้อ

แต่ละปีมีร้านสุราที่เจ๊งตั้งแต่ยังไม่เริ่มไม่รู้สักเท่าไร

สุราดีที่ขายก็คือรสชาติ มิใช่ชื่อเสียง!

ในยุคที่สุราหลงไถสามารถสลัดสลักดอกไม้ไปไกลหลายโยชน์ คำกล่าวนี้ยิ่งเป็นวจีพจน์แห่งสัจธรรม

ดังนั้น แค่รอให้หลงไถออกมา การดูถูกดูแคลนทั้งหลายก็จะกลายเป็นเรื่องตลก ถึงตอนนั้นการเสียใจอย่างสุดซึ้งของกั๋วจิ้วก็จะไม่ใช่เรื่องตลกอย่างเดียว แต่มันจะกลายเป็นเรื่องจริงด้วย

“พ่อบ้าน สู้หน่อยนะ เล่มสุดท้ายของไซอิ๋วใกล้จะเขียนเสร็จแล้ว อีกสองวันก็เอาไปตีพิมพ์ได้แล้วล่ะ”

หลี่จุ่นพูด หยางจงเขียน สองนายบ่ายร่วมมือกันเขียนหนังสือ

หลายวันนี้สภาพการณ์ของหลี่จุ่นดีแบบน่าอัศจรรย์ หนึ่งวันเขียนได้สามสี่หมื่นตัวอักษร นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่ออย่างยิ่งในยุคสมัยที่ใช้พู่กันเขียนหนังสือ

แน่นอน มันเท่ากับเป็นการลอก ที่ใช้คือความเร็วในการเขียน ไม่ใช่ความเร็วในการรังสรรค์เกลาภาษา ดังนั้นก็เลยเร็ว

แต่หยางจงไม่รู้ด้วยนี่ เห็นท่านอ๋องบ้านตัวเองเขียนรวดเดียวจบ สำเร็จโดยง่าย มันช่างอัศจรรย์ราวกับมีแต่เทพเซียนที่ทำได้

ดังคาด ท่านอ๋องคือดาวบุ๋นที่เป็นอัจฉริยะ!

------------------------------------------

1 หมายถึงไข่สุนัข