องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 24

เรื่องราชทูตแคว้นหลางจบสิ้นแล้ว เนื่องจากแก้ไขได้อย่างเป็นที่น่าพอใจ ใบหน้าของฮ่องเต้แห่งราชวงศ์อู่เต็มไปด้วยความปลื้มปีติ จึงพระราชทานอภัยโทษ

บัดนี้

ราชวงศ์อู่ปกครองเก้ามณฑล นักโทษทั้งหมด นอกจากนักโทษที่ต้องตาย นอกนั้นยกโทษให้ นักโทษตายก็ไม่ต้องตาย แต่จะถูกคังคุกชั่วคราว

ราชวงศ์อู่เองก็หาได้ยากที่จะมีวันท้องฟ้าโปร่ง กองหิมะค่อยๆ ละลาย สรรพชีวิตคืนสู่สภาพเดิม

หลี่เจิ้งยังคิดตบรางวัลให้หลี่จุ่น กระทั่งให้เขาเข้ามารับตำแหน่งขุนนางในราชสำนัก แต่ฐานะเดิมของหลี่จุ่นนั้นคือองค์ชาย เพื่อสะดวกต่อการออกหน้าจึงปลอมตัวเป็นผู้สันโดษหยางหมิงหวังหยางหมิงนี่ออกมา หากเข้าไปเป็นขุนนางในราชสำนัก นั่นเข้าท่าเสียที่ไหน

จะเป็นการเสียแรงเปล่าหรอกเหรอ

ด้วยเหตุนี้ จึงปฏิเสธไป

ใบหน้าของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความสงสัย และรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย ไม่นึกเลยว่าจะมีคนกล้าปฏิเสธพระกรุณาธิคุณของฮ่องเต้ แต่ครานี้หลี่จุ่นเป็นผู้ช่วยคลี่คลายวิกฤติเรื่องของบ้านเมืองราชวงศ์อู่เอาไว้ ด้วยเหตุนี้หลี่เจิ้งจึงไม่คิดเล็กคิดน้อย

สุดท้ายยังจารึกตัวตนของหลี่จุ่นในชื่อ “ผู้มีความสามารถโดดเด่นที่สุดในแผ่นดินราชวงศ์อู่” ออกประกาศต่อใต้หล้า

ด้วยเหตุนี้

ผู้สันโดษหยางหมิงในใต้หล้า เรียกได้ว่ามีชื่อเสียงดังกระฉ่อน เรื่องที่เขาแสดงศักยภาพแก้ข้อยากในราชสำนัก กระทั่งออกโจทย์ยากสามข้อให้แคว้นหลางถูกลือสะพัดไปทั่ว แพร่สะพัดอย่างกว้างขวาง

บัดนี้!

ถนนสายหลักตรอกเล็กซอยน้อย สถานที่ครึกครื้น ต้องมีนักเล่ากำลังพูดน้ำไหลไฟดับ ประโคมข่าวคุณงามความดีของผู้สันโดษหยางหมิงเป็นแน่!

ผู้สันโดษหยางหมิงถูกยกยอปอปั้นให้เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นที่สุดในแผ่นดินอย่างสมชื่อ!

ทว่า

หลี่จุ่นซ่อนตัวลึกอยู่ในตำหนักปีกในวังหลวงนานแล้ว ทุกวันเอาแต่ดื่มชากับหยางจง กินเต้าหู้ เอ้อระเหยลอยชายด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างมาก

ระหว่างนั้น หวังเยียนหรันก็พาเสี่ยวจูสาวใช้ข้างกายมาเยี่ยมเยียนอยู่เป็นระยะ

แม้จะได้ชื่อว่ามาเยี่ยมเยียน

แต่อันที่จริงหลี่จุ่นมองออกแล้ว แม่คุณหวังเยียนหรันก็คือมาเต๊าะให้บ้านเขานั่นแหละ

หวังเยียนหรันมาให้หลี่จุ่นชี้แนะเรื่องแต่งบทกลอนทุกวัน จากนั้นก็พูดถึงบทกลอนหิมะพิทักษ์เมืองซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็พูดถึงผู้สันโดษหยางหมิงที่แสดงศักดาในวันนั้น เรื่องที่แก้โจทย์ยากได้อย่างน่าประหลาดใจ

“องค์ชายเพคะ วันนั้นท่านไม่อยู่ ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก” หวังเยียนหรันเอ่ยถึงเรื่องในราชสำนักเมื่อวันนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย

หลี่จุ่นทอดตัวนอนอยู่บนเก้าอี้นอน ชำเลืองมองนางทีหนึ่ง “พูดอย่างกับเจ้าอยู่ในเหตุการณ์อย่างนั้น”

วันนั้นแม่คุณคนนี้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์!

ดวงหน้าของหวังเยียนหรันแดงระเรื่อ เอ่ยขึ้นพลางขำ “ถึงหม่อมฉันจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่องค์หญิงใหญ่เข้าร่วมอยู่ในเหตุการณ์วันนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่นึกเลยว่าราชวงศ์อู่ของเราจะมีบุคคลผู้เก่งกาจเช่นนี้ด้วย ท่านหยางหมิงสมกับความสามารถของ‘ผู้มีความโดดเด่นที่สุดในแผ่นดิน’ จริงๆ องค์หญิงใหญ่ทรงตรัสไว้แล้ว ตอนนี้ทั้งใต้หล้าผู้ใดมีคุณสมบัติจะเป็นอาจารย์ขององค์หญิง นั่นก็คงเหลือเพียงท่านหยางหมิงแล้ว”

หลี่จุ่นเพียงแค่ยิ้มแย้ม