องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 252

จ้าวเสี่ยนเป็นตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ย่อมมีความสามารถในการสังเกตกิริยาการพูดสูงส่ง มองความคิดของสองพ่อลูกออกทันที จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเล็กน้อยว่า

“ข้าขอเตือนพวกเจ้า อย่าได้มีความคิดที่ไม่จำเป็น ขายเหล้าของพวกเจ้าไปดี ๆ เถอะ อย่างน้อยก็เป็นหนึ่งในโอรสธิดาที่ฝ่าบาทโปรดปรานมากที่สุด ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไร พวกเจ้าสองพ่อลูกมีหัวเท่าไรให้ตัด”

พ่อลูกตระกูลโจวหน้าซีดฉับพลัน

โจวจงรีบพูด “กั๋วจิ้ว ท่านพูดขันแล้ว พวกเราไม่ว่าอย่างไรก็ไม่กล้าทำเรื่องอย่างนั้นหรอก...”

โจวถงก็รีบเสริมด้วยเหมือนกัน “น้องจ้าว เจ้าคิดมากไปแล้ว เราหรือจะกล้า”

จ้าวเสี่ยนแค่ยิ้มอย่างมีความหมายเชิงลึก จ้องโจวถงทีหนึ่งก่อนจะพยักหน้าพูดช้า ๆ

“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ”

สองพ่อลูกตระกูลโจวลอบแลกสายตากันทีหนึ่ง ความชั่วร้ายหนักอึ้งปราดผ่านดวงตาของทั้งสอง

“ข้าจะออกไปก่อน!”

โจวจงรีบออกไป

“ฮ่า ๆ ๆ พี่โจว คุยกันต่อเถอะ เราพูดกันถึงไหนแล้วนะ” เสียงหัวเราะของจ้าวเสี่ยนดังขึ้นอีกครั้ง คล้ายว่าสบายใจมาก ราวกับไม่มีเรื่องเมื่อครู่

โจวจงหันกลับไปมองด้านหลังทีหนึ่ง กัดฟันกรอด เดินออกมาด้วยแววตาไม่แน่นอน มองฟ้าปลอดโปร่งนอกร้านสุรา แววตากลับมาเป็นมิตรอีกครั้ง

.......................................

หลี่จุ่นเป็นนักกุมบังเหียนเบื้องหลังที่ได้มาตรฐานคนหนึ่ง ไม่โผล่หน้าได้ก็จะไม่โผล่หน้า ด้วยเหตุนี้หลี่เหวินจวินและหวังเยียนหรันจึงได้แต่วิ่งมาที่จวนจิ่งอ๋องเอง

กับการปกปิดฐานะเบื้องหลัง หลี่จุ่นย่อมไม่ปล่อยปละละเลย ทั้งสองล้วนมากันคนละเวลา โดยมีคำอ้างว่ามาเยี่ยมเยียน

นี่คือการป้องกันอย่างแน่นหนาที่กำหนดไว้ก่อนแล้ว

แน่นอน หลี่จุ่นรู้ว่าสักวันความต้องแตก แต่ช้าได้เท่าไรก็เท่านั้น เวลานี้ที่สำคัญคือการกอบโกย โกยให้ได้มาก ๆ

ตอนกลางคืน หวังเยียนหรันมาด้วยสีหน้าผ่อนคลายมีความสุข คล้ายว่าสุนทรีย์มาก ให้เสี่ยวจูสะพายกล่องอาหารมาด้วย

“เจ้าทำกับข้าวอีกแล้วหรือ”

หลี่จุ่นดีใจทันที ถึงเขาจะกินมื้อค่ำแล้ว แต่ก็ยังชอบชิมรสอาหารที่แม่คนนี้ทำมาก

นี่คือหนึ่งในกฎของการเลี้ยงปลา1 ทำให้อีกฝ่ายดีใจ

การชอบกินอาหารที่อีกฝ่ายทำคือเรื่องสำคัญ!

“ใช่ เจ้าลองชิมดูสิ! นี่เป็นอาหารที่ข้าคิดค้นขึ้นมาใหม่เลยนะ ผัดปลาช่อน!” หวังเยียนหรันหยิบอาหารออกมาจากกล่องด้วยตัวเอง แล้ววางอยู่บนโต๊ะ

เป็นผัดปลาช่อนน้ำแดงที่มีสีสันมากจานหนึ่ง

“ดูไม่เลวนะ” หลี่จุ่นวิจารณ์ ก่อนจะเริ่มลงตะเกียบภายใต้สีหน้าคาดหวังของหวังเยียนหรัน

ครู่หนึ่ง เคี้ยวเนื้อปลาในปาก ตาโตฉับพลัน “อร่อย ข้าว่าเจ้ามีพรสวรรค์การทำกับข้าวมากนะ”

“ฮี่ ๆ อร่อยไหม” หวังเยียนหรันหน้าบาน

หลี่จุ่นพยักหน้าแรง ๆ เป็นการยืนยัน

อร่อยจริง ๆ นั่นแหละ!

แม่หวังเยียนหรันนี่มีฝีมือเป็นแม่ครัวได้น่าอัศจรรย์มาก ผัดจานนี้ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง