องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 254

พอเห็นภาพนี้ คนที่หน้าร้านสุราแต่เดิมก็ทำหน้างุนงงชั่วขณะ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

เป็นยังไงมายังไงกันเนี่ย

ทำไมจู่ ๆ ก็มีคนแห่มาซื้อหลงไถที่นี่ล่ะ

“พี่ชาย เหล้านี่อร่อยจริงหรือ”

“นั่นยังต้องพูดอีกหรือ ไม่อร่อยแล้วข้าจะมาซื้อทำไม จะบอกให้นะ เหล้านี่มารดามันรสดี ข้าไม่เคยดื่มเหล้าดีอย่างนี้มาก่อนเลย น่าเสียดาย เหล้าที่ร้านเต้าหู้ถูกแย่งไปหมดแล้ว...”

“ไม่กระมัง เพิ่ง เพิ่งเช้าอย่างนี้ร้านเต้าหู้ก็ขายหมดเกลี้ยงแล้วหรือ ท่านโม้แล้วกระมัง”

“โม้มารดาเจ้า จะเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ อย่ามากวนข้าซื้อเหล้า!”

หน้าร้านสุราแออัดยัดเยียด คนที่ยืนอยู่ในทีแรกถูกเบียดจนกระเด็นออกไป พอรู้ตัวอีกทีก็เข้าไปเบียดใหม่

หรือว่าเหล้านี้จะอร่อยมากอย่างที่พวกเขาพูดจริง

คนพวกนี้คงไม่ได้เป็นคนที่หอสุราหลงไถจ้างมาเป็นหน้าม้ากระมัง ถ้าใช่ ต้องลงทุนมากเลยนะ

ชายกำยำที่มาในทีแรกเห็นภาพนี้แล้วจึงหัวเราะพูดขึ้นทันที

“ดูเอาเถอะ ข้าบอกแล้วพวกเจ้าไม่เชื่อ! ข้าบอกแล้วว่าอาจจะแย่งซื้อไม่ทัน พวกเจ้ายังว่าข้าหลอกอีก ข้าหลอกปู่เจ้านะสิ!”

ชายกำยำหัวเราะด่าทอ ยืนครองอยู่ข้างหน้า ไม่ต้องพูดมาก เขาต้องได้ซื้อเหล้าเป็นคนแรก ๆ แน่ ฉลาดล้ำเลิศโดยแท้ ดีที่เขาวิ่งมาเร็ว

“บ้าเอ๊ย ข้ามาช้าไปแล้ว!”

“ไอ้หยา ทำไมคนเยอะอย่างนี้เนี่ย นายท่านบ้านเราสั่งเด็ดขาด ต้องซื้อกลับไปสิบไหให้ได้ รถม้าก็เรียกมาแล้ว สภาพอย่างนี้ ข้าคงซื้อไม่ได้แล้วล่ะ...”

“เจ้ากลับไปได้ขาหักแน่ นายท่านพวกเจ้าต้องระบายอารมณ์กับเจ้าแน่นอน!”

“เฮ้อ อนาถจริง ๆ!”

บนถนนที่ไกล ๆ มีคนรีบมาร้านสุราไม่ขาดสาย กุลีกุจอ แล้วยังมีคนวิ่งแข่งกันด้วย

คนที่สลายตัวไปเมื่อกี้ยังไม่ได้ไปไกล พอเห็นภาพนี้ก็ขวางไว้คนหนึ่งก่อนจะถามว่า

“พี่ชายท่านนี้ พวกท่านจะวิ่งไปไหนหรือ”

“หลีกไป! อย่ามาขวางทางข้านะ ข้าจะไปซื้อเหล้า! ”

น่าเสียดาย คนที่ขวางอารมณ์ร้อน ถีบคนที่ถามทันที!

“ไอ้หยา ทำไมต้องลงมือลงไม้กันด้วยนะ”

มีคนใจดีวิ่งผ่านมา ตะโกนว่า “คงรีบไปซื้อหลงไถอะไรนั่นกระมัง รสดีแท้ เดี๋ยวคงแย่งซื้อไม่ได้แล้ว!”

“อะไรนะ! หลงไถอร่อยหรือ จริงหรือ”

ทว่าคนผู้นั้นวิ่งไปไม่เห็นเงาแล้ว

บรรดาคนที่สลายตัวจากหน้าร้านหอสุราหลงไถเมื่อครู่ตะลึงงัน จากนั้นคนส่วนใหญ่ก็วิ่งย้อนกลับไปทันที

“น้องหก ทายดูสิว่าวันนี้จะขายได้กี่ไห”

หลี่เหวินจวินปกปิดความไม่เคอะเขินของตัวเองทันที ถามเบี่ยงประเด็น

ยิ้มอ่อนโยน น้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งกว่า ประดุจวารีอบอุ่นปะทะใบหน้า

การจำหน่ายของร้านสุราหลงไถแบ่งขนาดออกเป็นไหใหญ่ ไหกลาง และไหเล็ก

ไหใหญ่บรรจุครึ่งทะนาน หรือก็คือห้าชั่ง ขายในราคาสามร้อยอีแปะ หรือก็คือสามเฉียน

ไหกลางบรรจุสองชั่ง ขายสองเฉียน

ไหเล็กบรรจุแค่หนึ่งชั่ง หนึ่งเฉียน

หลี่จุ่นมองบรรดาลูกค้าที่อยู่ข้างนอก คิดแล้วจึงตอบ “ไม่ว่าจะไหใบใหญ่หรือไหใบเล็ก ข้าเดาว่าวันนี้ต้องได้ขายสามพันไหเป็นอย่างน้อย”

หลี่เหวินจวินยิ้มสวย “เช่นนั้นข้าทายว่าห้าพันไห ดูสิว่าจะเป็นจำนวนของน้องหกหรือว่าของข้าที่ใกล้เคียงกับตัวเลขจริงมากกว่า”

หลี่จุ่นคิด คุณพี่สาวมั่นใจจังเลยนะ!

เขายังไม่กล้าคิดอย่างนี้เลย

“ได้!” หลี่จุ่นพูด

เวลานี้ ลูกจ้างร้านสุราเปิดขายแล้ว!

ชั่วขณะ ฝูงชนลุกฮืออีกครั้ง เสียงเอะอะดังระงม