องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 255

ร้านสุราสลักดอกไม้

สำหรับการเปิดขายสุราหลงไถ โจวจงใส่ใจอยู่บ้างเหมือนกัน เพราะอีกฝ่ายแย่งการค้าก้อนโตของเขาไป อย่างไรก็ต้องดูสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรกันแน่

โจวจงไม่ได้ไปที่หอสุราหลงไถ แต่ไปร้านเต้าหู้ข้าง ๆ แทน ร้านเต้าหู้ขยายสาขามาถึงบริเวณเขาแล้ว

โจวจงมาค่อนข้างเช้า

ตามความเคยชินที่ผ่านมา สั่งเต้าหู้ราดซอสมาก่อน ตามด้วยซาลาเปาสองสามลูก กับเต้าฮวยแบบเค็มหนึ่งถ้วย

ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพูดขึ้นว่า “เห็นว่าพวกเจ้าขายหลงไถหรือ เอามาให้ข้าไหหนึ่งแล้วกัน”

“ขอรับ ท่านโจว!” เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นตอบกลับอย่างเป็นมิตรทันที

โจวจงคือลูกค้าประจำของที่นี่ ผู้ดูแลและเสี่ยวเอ้อร์ในร้านรู้จักเขาหมด และรู้ว่าเขาคือผู้ดูแลคนปัจจุบันร้านสุราสลักดอกไม้ด้วย

ลูกค้าในร้านมากขึ้นทุกที

สุราของโจวจงมาแล้ว ไหเล็ก น่าจะบรรจุสองตำลึง จุกทำจากไม้ ไม่ว่ารสดีหรือไม่ เขาก็ดื่มไม่หมด แต่สามารถเอากลับบ้านได้

โจวจงมองสุราไหเล็กตรงหน้า ไม่รีบเปิดจุกออก แต่กินอาหารเช้าอย่างสบาย ๆ ก่อน

“เหล้านี้เยี่ยมไปเลย!”

“ยอดมาก!”

จู่ ๆ ชายกำยำที่นั่งอยู่ด้านข้างก็โพล่งปากขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “เป็นเหล้าดีจริง ๆ! เหล้าหลงไถนี่ยอดเยี่ยมไปเลย!”

โจวจงใบหน้าเปลี่ยนสี หันไปมอง จากนั้นกลิ่นหอมอันเข้มข้นของสุราก็ปะทะเข้าจมูกฉับพลัน

แค่กลิ่น โจวจงก็รู้สึกเหมือนถูกน้ำสุราสาดใส่หน้าแล้ว เปลี่ยนสีหน้าเดี๋ยวนั้น!

ทำไมมันหอมอย่างนี้เนี่ย!

โจวจงสะดุ้ง จากนั้นจึงเปิดจุกไหสุราตรงหน้าตัวเองออกช้า ๆ

ชั่วขณะ กลิ่นหอมฉุนฟุ้งออกมาอย่างรวดเร็ว แทรกซึมเข้าอวัยวะในพริบตา แผ่ซ่านทั่วร่างทันที

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้...

โจวจงนัยน์ตาหดเล็ก ใจลอยชั่วขณะ!

มือที่ถือไหสุราสั่นระริก ส่งเข้าปากทันที ครั้นน้ำสุราเข้าปาก รสเผ็ดร้อนส่งถึงลิ้นเดี๋ยวนั้น รุนแรงมาก!

เมื่อลูกคอขยับ น้ำสุราก็ไหลเข้าข้างใน ความรุนแรงเพิ่มเท่าทวีคูณเดี๋ยวนั้น!

หนึ่งอึกลงท้อง ริมฝีปากคงความหอม รสฉุนบริสุทธิ์หวนรสหวาน เผด็จการอย่างหาที่เปรียบมิได้!

โจวจงนั่งลงทันใด ใบหน้าซีดเผือดถึงที่สุด!

เป็นไปได้อย่างไร

ทำไมถึงมีเหล้าดีอย่างนี้ได้!

ทำไมถึงรสแรงอย่างนี้

ความแรงเต็มส่วนอย่างที่คนธรรมดาจินตนาการไม่ออก!

“หอมจังเลย!”

“เสี่ยวเอ้อร์ นี่เหล้าอะไรหรือ ทำไมถึงหอมอย่างนี้”

“นายท่าน นี่คือสุราหลงไถที่ร้านเรานำเสนอ ในร้านขายแค่ไหเล็กสองตำลึง ไหละหนึ่งเฉียน! ถ้าท่านต้องการซื้อเยอะ ๆ หรือซื้อไหใหญ่ต้องไปที่หอสุราหลงไถตรงถนนฝั่งตะวันใต้! พวกเราซื้อมาจากหอสุราหลงไถนั่นแหละขอรับ!”

“เสี่ยวเอ้อร์ เอามาให้ข้าไหหนึ่ง!”

โจวจงถือสุราหลงไถไหเล็ก กลับร้านสุราสลักดอกไม้แบบไร้วิญญาณ เดินไปถึงด้านหลัง

บิดาของเขามาแล้ว กำลังนั่งกินอาหารเช้าอยู่

พอโจวถงเห็นโจวจงก็ถามขึ้นว่า “กินแล้วหรือ”

โจวจงหน้าซึมกะทือ ตอบเสียงหนัก “ท่านพ่อ น่ากลัวว่า สลักดอกไม้ของเราจะจบแล้ว...”

“อะไรนะ เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร!” โจวถงขมวดคิ้วพลัน ตำหนิเสียงเย็น

โจวจงกัดฟัน สีหน้าเศร้าสลด ไม่พูดพร่ำทำเพลง เปิดจุกสุราในมือเลย

ชั่วขณะ!

กลิ่นหอมสุราเข้มข้นฟุ้งออกมา!

โจวถงสูดดมตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็รู้สึกว่ากลิ่นสุราพุ่งเข้าสมอง ราวกับจะเมาแล้ว

“นี่เป็นเหล้าจากที่ไหน!” โจวถงอึ้ง จ้องไหสุราในมือโจวจงเขม็ง

โจวจงกัดฟัน พูดด้วยสีหน้าหดหู่ “ท่านพ่อ นี่คือเหล้าหลงไถ เหล้าหลงไถของหลี่เหวินจวิน!”

“อะไรนะ!”

โจวถงลุกขึ้นพรวด เซถอยหลัง สีหน้าแย่สุดขีด!

นี่ก็คือเหล้าหลงไถหรือ!

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้

โจวจงเศร้าสลดปานญาติเสีย พูดเสียงหงอย “ท่านพ่อ เหล้านี่ฤทธิ์แรงมาก เข้มข้นหวนรสหวาน สลัก สลักดอกไม้พวกเราสู้ไม่ได้แล้ว!”