ร้านสุราสลักดอกไม้
สำหรับการเปิดขายสุราหลงไถ โจวจงใส่ใจอยู่บ้างเหมือนกัน เพราะอีกฝ่ายแย่งการค้าก้อนโตของเขาไป อย่างไรก็ต้องดูสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรกันแน่
โจวจงไม่ได้ไปที่หอสุราหลงไถ แต่ไปร้านเต้าหู้ข้าง ๆ แทน ร้านเต้าหู้ขยายสาขามาถึงบริเวณเขาแล้ว
โจวจงมาค่อนข้างเช้า
ตามความเคยชินที่ผ่านมา สั่งเต้าหู้ราดซอสมาก่อน ตามด้วยซาลาเปาสองสามลูก กับเต้าฮวยแบบเค็มหนึ่งถ้วย
ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพูดขึ้นว่า “เห็นว่าพวกเจ้าขายหลงไถหรือ เอามาให้ข้าไหหนึ่งแล้วกัน”
“ขอรับ ท่านโจว!” เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นตอบกลับอย่างเป็นมิตรทันที
โจวจงคือลูกค้าประจำของที่นี่ ผู้ดูแลและเสี่ยวเอ้อร์ในร้านรู้จักเขาหมด และรู้ว่าเขาคือผู้ดูแลคนปัจจุบันร้านสุราสลักดอกไม้ด้วย
ลูกค้าในร้านมากขึ้นทุกที
สุราของโจวจงมาแล้ว ไหเล็ก น่าจะบรรจุสองตำลึง จุกทำจากไม้ ไม่ว่ารสดีหรือไม่ เขาก็ดื่มไม่หมด แต่สามารถเอากลับบ้านได้
โจวจงมองสุราไหเล็กตรงหน้า ไม่รีบเปิดจุกออก แต่กินอาหารเช้าอย่างสบาย ๆ ก่อน
“เหล้านี้เยี่ยมไปเลย!”
“ยอดมาก!”
จู่ ๆ ชายกำยำที่นั่งอยู่ด้านข้างก็โพล่งปากขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “เป็นเหล้าดีจริง ๆ! เหล้าหลงไถนี่ยอดเยี่ยมไปเลย!”
โจวจงใบหน้าเปลี่ยนสี หันไปมอง จากนั้นกลิ่นหอมอันเข้มข้นของสุราก็ปะทะเข้าจมูกฉับพลัน
แค่กลิ่น โจวจงก็รู้สึกเหมือนถูกน้ำสุราสาดใส่หน้าแล้ว เปลี่ยนสีหน้าเดี๋ยวนั้น!
ทำไมมันหอมอย่างนี้เนี่ย!
โจวจงสะดุ้ง จากนั้นจึงเปิดจุกไหสุราตรงหน้าตัวเองออกช้า ๆ
ชั่วขณะ กลิ่นหอมฉุนฟุ้งออกมาอย่างรวดเร็ว แทรกซึมเข้าอวัยวะในพริบตา แผ่ซ่านทั่วร่างทันที
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้...
โจวจงนัยน์ตาหดเล็ก ใจลอยชั่วขณะ!
มือที่ถือไหสุราสั่นระริก ส่งเข้าปากทันที ครั้นน้ำสุราเข้าปาก รสเผ็ดร้อนส่งถึงลิ้นเดี๋ยวนั้น รุนแรงมาก!
เมื่อลูกคอขยับ น้ำสุราก็ไหลเข้าข้างใน ความรุนแรงเพิ่มเท่าทวีคูณเดี๋ยวนั้น!
หนึ่งอึกลงท้อง ริมฝีปากคงความหอม รสฉุนบริสุทธิ์หวนรสหวาน เผด็จการอย่างหาที่เปรียบมิได้!
โจวจงนั่งลงทันใด ใบหน้าซีดเผือดถึงที่สุด!
เป็นไปได้อย่างไร
ทำไมถึงมีเหล้าดีอย่างนี้ได้!
ทำไมถึงรสแรงอย่างนี้
ความแรงเต็มส่วนอย่างที่คนธรรมดาจินตนาการไม่ออก!
“หอมจังเลย!”
“เสี่ยวเอ้อร์ นี่เหล้าอะไรหรือ ทำไมถึงหอมอย่างนี้”
“นายท่าน นี่คือสุราหลงไถที่ร้านเรานำเสนอ ในร้านขายแค่ไหเล็กสองตำลึง ไหละหนึ่งเฉียน! ถ้าท่านต้องการซื้อเยอะ ๆ หรือซื้อไหใหญ่ต้องไปที่หอสุราหลงไถตรงถนนฝั่งตะวันใต้! พวกเราซื้อมาจากหอสุราหลงไถนั่นแหละขอรับ!”
“เสี่ยวเอ้อร์ เอามาให้ข้าไหหนึ่ง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
อยากอ่านต่อครับ ผู้เขียนไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
ตอนที่203หาย...
ไม่ update มาหลายวันแล้วครับ...
เรื่องนี้สนุกมากครับ ติดตามแล้ว update ช้าและน้อยไปนะครับ แค่วันละ 2 chapter ขอแนะนำให้เพิ่เป็นวันละ 5 Chapter ครับ...