องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 256

คำว่า ‘สลักดอกไม้ของเราสู้ไม่ได้’ คำเดียวทำให้ใบหน้าชราของโจวถงซึ่งเป็นผู้เฒ่าอายุร่วมเจ็ดสิบขาวซีดฉับพลัน!

“ข้า ข้าชิมหน่อย!” โจวถงยื่นมือมาแบบสั่น ๆ

โจวจงยื่นให้ทันที

โจวถงถือสุราแล้วสูดดม จากนั้นจึงส่งเข้าปาก ตามด้วยลำคอลิ้นขยับ จากนั้นร่างกายชราที่หลังค่อมน้อย ๆ ของโจวถงก็แข็งทื่อไป

ทำไมถึงมีเหล้าอย่างนี้ได้!

ทำไมถึงมีเหล้าแรงอย่างนี้ได้

นี่ก็คือหลงไถหรือ

จบกัน สลักดอกไม้ต้องจบสิ้นแน่แล้ว...

ความแตกต่างระหว่างทั้งสอง แค่ดื่มก็แยกแยะได้ในพริบตา เพราะรสชาติแตกต่างกันมากเหลือเกิน

โจวถงนั่งเผละกับพื้นเดี๋ยวนั้น รู้สึกเพียงโลกหมุน

เหล้าแบบนี้ จะสู้ด้วยยังไง

โจวถงน้ำเสียงแหบพร่า พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง “เร็ว รีบไปหากั๋วจิ้ว...”

กั๋วจิ้วผู้เฒ่าจ้าวเสี่ยนในเวลานี้เพิ่งตื่นนอนได้ไม่นาน กำลังฝึกกระดูกเอ็น แสดงหมัดมวยอยู่ในลานบ้าน นี่คือกระบวนท่าที่องครักษ์ในจวนคนหนึ่งสอน สามารถฝึกกระดูกเอ็นได้

จ้าวเสี่ยนฝึกทุกวันยามเช้า รู้สึกได้ว่าสุขภาพของตัวเองแข็งแรงมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง องครักษ์ผู้นั้นจึงได้รับรางวัลจากเขาไม่น้อย

หลังจากออกกำลังยามเช้าเสร็จ กั๋วจิ้วผู้เฒ่าก็ไปกินอาการที่ห้องอาหาร แต่จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เหมือนจะเป็นวันที่สุราหลงไถเปิดกิจการ ดังนั้นจึงลากสาวใช้ที่เดินผ่านทางมาถามทันที

“วันนี้เฟิงเหนียงซื้อเหล้าหลงไถให้ข้าแล้วหรือ”

เฟิงเหนียงคือผู้ดูแลห้องครัว รับผิดชอบซื้อวัตถุดิบอาหารในจวนทุกวัน จ้าวเสี่ยนสั่งไว้นานแล้วว่าถ้าสุราหลงไถเปิดขายเมื่อไรให้ซื้อมาลองชิมสักไห

“นายท่าน เฟิงเหนียงซื้อแล้วเจ้าค่ะ เฟิงเหนียงบอกว่าซื้อมาพร้อมกับเต้าฮวย”

“ดี!”

จ้าวเสี่ยนเผยรอยยิ้มพึงพอใจทั่วใบหน้า แล้วเดินไปทางห้องอาหารพลางยิ้มพูด

“ฮ่า ๆ เหวินจวิน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเหล้าของเจ้าจะยอดเยี่ยมสักแค่ไหน ยังคิดจะแข่งกับสลักดอกไม้ของข้าอีก อย่าเอาเหล้าที่ไม่ใช่เหล้ามาบอกว่าเป็นเหล้าหน่อยเลย”

พอถึงห้องอาหาร จ้าวเสี่ยนเห็นไหสุราไหเล็กวางอยู่กับเต้าฮวยรสเค็มที่ตัวเองชอบกินจึงยิ้มหยิบขึ้นมาทันที จากนั้นก็ตะโกนกับเฟิงเหนียงที่กำลังยุ่งงวดอยู่ในห้องครัวว่า

“เฟิงเหนียง ลำบากแล้วนะ!”

“เจ้าค่ะ อรุณสวัสดิ์นายท่าน!”

เฟิงเหนียงในชุดเรียบง่ายยิ้มหน้าใจดี เดินออกมาจากห้องครัว พูดขึ้นว่า “นายท่าน ข้าได้ยินว่าสุราหลงไถรสชาติดีมาก ข้าเห็นคนวิ่งไปซื้อที่ถนนทางใต้ตั้งเยอะแน่ะ”

พอจ้าวเสี่ยนได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย มองสุราไหเล็กในมือตัวเองแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “เฟิงเหนียง เจ้าเพ้อเจ้ออะไร เหล้านี้จะเทียบกับสลักดอกไม้ได้ยังไง”

แต่จ้าวเสี่ยนก็ยังเปิดจุกออก

ป๊อก!

จุกปลิวออกไป จ้าวเสี่ยนใช้จมูกสูดดมทันที พริบตาเดียว กลิ่นหอมเข้มข้นปะทะเข้าจมูก จ้าวเสี่ยนตกใจเบิกตาโพลงฉับพลัน!

แค่ดมก็กระปรี้กระเปร่าไปทั้งคนแล้ว!

ทำไมถึงหอมอย่างนี้นะ

ทำไมเข้มข้นอย่างนี้

หรือว่าในนี้จะมีหัวเชื้ออยู่

หัวเชื้อคือสุราชุดแรกที่หมักออกมา รสชาติจะเข้มข้นและแรง

ทำไมถึงเมาแล้วล่ะ

ปกติต้องดื่มสลักดอกไม้สามชั่งถึงจะเมา แต่ไหเล็ก ๆ นี้คงมีอยู่แค่ครึ่งชั่ง เขาเพิ่งดื่มไปไม่ถึงครึ่ง ทำไมถึงเมาแล้วล่ะ

ฤทธิ์เหล้านี้ทำไมถึงแรงจัง

“นายท่าน ท่านเมาแล้ว! รีบไปพักเถอะเจ้าค่ะ!”

ยังเป็นครั้งแรกที่นายท่านดื่มจนเมาตั้งแต่เช้า เฟิงเหนียงก็ตกตะลึงอย่างหนักเหมือนกัน แต่กลิ่นหอมรอบตัวจ้าวเสี่ยนทำให้เฟิงเหนียงตะลึงมากกว่า

เหล้านี้เข้มข้นจังเลย!

มิน่านายท่านถึงเมา

“ไม่ เฟิงเหนียง...”

จ้าวเสี่ยนมองสุราไหเล็กในมือของตัวเอง ตาชราเบิกโพลงทันที พูดว่า “เร็ว เจ้ารีบให้คนไปซื้อเหล้านี่มา ขืนไปช้า...มันจะหมดแล้ว!”

จ้าวเสี่ยนสมองมึนเบลอ แต่ในใจแจ่มชัดถึงที่สุด!

เกรงว่าเหล้านี้ของหลี่เหวินจวินต้องครองทั่วหล้าแล้ว!

เหล้านี่น่าทึ่งมาก!

สลักดอกไม้อยู่ตรงหน้าราวกับน้ำเปล่า...

จบกัน ใบหน้าแก่ ๆ ของเขาต้องขายหมดแล้ว ถึงกับพูดว่าถ้าแย่งการค้าของข้าได้ก็ถือว่าข้าแพ้อะไรพวกนี้

เวลานี้ เกรงว่าสลักดอกไม้คงไม่มีที่ให้ขายแล้ว!

กั๋วจิ้วผู้เฒ่าทอดถอนในใจ ปวดศีรษะตุบ ๆ จากนั้นก็เมาล้มพับไปเลย

ฤทธิ์แรงเต็มสิบ!