องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 257

สุราหลงไถดังพลุแตก!

ทำให้ลูกค้าต่างแย่งชิงกัน กลัวว่าจะแย่งไม่ทัน สุราของร้านเต้าหู้ขายจนจะหมดแล้ว ต่อให้ขายแต่กับอาหาร แต่จนใจที่มีลูกค้าจำนวนหนึ่งดื้อดึงจะซื้อ ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ

จ้าวเฟยเอ๋อร์จำต้องซื้อเข้ามาอีกจำนวนหนึ่ง

ร้านเต้าหู้ขายแพงว่าที่หอสุราหลงไถชั่งละหนึ่งเฉียน แต่ก็รองรับความชื่นชอบของลูกค้าไม่ได้

ส่วนหอสุราหลงไถถูกล้อมจนแน่นไปหมดแล้ว มีคนมาซื้อเรื่อย ๆ ลูกจ้างในร้านยุ่งจนจวนร่ำไห้ แทบไม่มีเวลาพักกินข้าวเที่ยงเลย

หลี่จุ่นสองพี่น้องอยู่ชั้นบนเห็นแล้วย่อมยิ้มหน้าบาน ความโด่งดังนั้นมีมากกว่าจินตนาการของพวกเขาหลายส่วน

หลี่เหวินจวินยิ้มพูด “น้องหก ข้าเกรงว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ที่เก็บอยู่จะไม่พอขายแล้วนะ”

หลี่จุ่นส่ายหน้า “พี่หญิงวางใจเถอะ ตอนที่สุราชุดแรกวางขาย ข้าก็คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ ดังนั้นจึงเตรียมการพร้อม ต่อให้ขายแบบนี้ต่อไปอีกสี่ห้าวัน ที่เก็บอยู่ในห้องสุราในโรงสุราข้าจะพร่องไปแค่ครึ่งเดียว ยังมีที่เก็บไว้อีกเยอะ”

หลี่เหวินจวินหัวเราะ “เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว น้องหก ดูท่าเจ้าจะทายผิดแล้วนะ เมื่อกี้ข้าลองนับเล่น ๆ แค่ที่ข้าเห็นก็ขายออกไปสามพันหกร้อยกว่าไหแล้ว”

หลี่จุ่นยิ้มไม่พูด

“องค์หญิง!”

จู่ ๆ ผู้ดูแลจงที่รับผิดชอบดูแลร้านก็วิ่งขึ้นมา รีบพูดว่า “องค์หญิง ที่ในห้องสุราเราไม่พอแล้วขอรับ อยู่ได้อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม แล้วท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์ยังส่งคนมา ให้พวกเราเตรียมของอีกหน่อย ประเดี๋ยวเสี่ยวเอ้อร์ร้านเต้าหู้จะมาเอาขอรับ!”

หลี่เหวินจวินทึ่ง มองหลี่จุ่นที่อยู่ด้านข้างทันที หลี่จุ่นก็ประหลาดใจเหมือนกัน

นี่เพิ่งจะตอนกลางวันเอง ร้านเต้าหู้ขายเหล้าหมดแล้วหรือ

แต่ละสาขาเตรียมเหล้าไว้หกทะนานแล้วนะ

นี่จะเร็วเกินไปแล้วมั้ง

หลี่เหวินจวินสั่งทันที “เหล่าจง เจ้าส่งคนสองสามคนไปขนจากโรงสุรามาเดี๋ยวนี้ เอาไว้เสี่ยวเอ้อร์ที่ร้านเต้าหู้มาก็พาไปเอาของที่นั่นด้วยเลยแล้วกัน”

“ขอรับ องค์หญิง!” ผู้ดูแลจงรับคำสั่งไปทันที

เมื่อนั้นหลี่เหวินจวินจึงพูดด้วยความทึ่งเล็กน้อย “การขายนี่จะเร็วกว่าที่เราคิดไว้นะ ดีที่ได้ร้านเต้าหู้ของท่านหญิงเฟยเอ๋อร์ช่วยโฆษณา”

หลี่จุ่นพยักหน้า

ไม่อย่างนั้นด้วยความเร็วในการกระจายข่าวของยุคสมัยนี้ในโลกนี้ ถนนฝั่งตะวันออกเกิดเรื่องใหญ่ ผ่านไปสองสามวัน ข่าวเพิ่งจะแพร่ไปถึงถนนทางใต้ไม่เท่าไรเอง

ร้านเต้าหู้ของจ้าวเฟยเอ๋อร์เปิดทั่วฉางอัน ครอบคลุมทั้งเมือง ลูกค้าทุกคนที่ไปกินเต้าหู้ที่ร้านจะรู้หมด ดังนั้นก็ต้องเร็วมากอยู่แล้ว

เพียงแต่หลี่จุ่นก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน คนพวกนี้จะตอบสนองไวอย่างนี้

แต่พอคิดดูดี ๆ อย่างไรก็ยังเป็นเพราะคุณภาพยอดเยี่ยมของเหล้านั่นแหละ

หลินกงกงคุกเข่าลงทันที ฟ้องร้องด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “องค์ชาย สุราหลงไถขององค์หญิงผิงอันขายดีมากจริง ๆ ข้าน้อยไปช้านิดเดียวก็แย่งไม่ทันแล้ว กระทั่งเมื่อครู่ข้าน้อยสู้ตายแย่งมาให้องค์ชายได้ในที่สุดหนึ่งไห!”

ว่าแล้วก็วางไหสุราขนาดหนึ่งชั่งไว้บนโต๊ะ

พอรัชทายาทยินก็แสยะยิ้ม หัวเราะเสียงเย็นทันที ไม่เชื่อสักนิด

“นับวันเจ้าพูดจาจะยิ่งไม่น่าเชื่อถือใหญ่แล้ว! ยังจะแย่งซื้อไม่ได้อีกหรือ สงสัยข้าจะหลอกง่ายเกินไปแล้ว”

สุราของหลี่เหวินจวินเป็นของใหม่ จะเทียบกับสลักดอกไม้ได้อย่างไร

ต่อให้เป็นสลักดอกไม้ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องแย่งซื้อไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นของใหม่

ยังจะบอกว่าไปสายแย่งซื้อไม่ได้อีก

เลยเถิดที่สุด!

“องค์ชาย มิกล้านะขอรับ!”

หลินกงกงกลัวว่ารัชทายาทจะลงโทษ รีบเปิดไหสุราแล้วพูดว่า “องค์ชาย กลิ่นสุรานี้ยอดเยี่ยมมาก เหนือกว่าสลักดอกไม้ยิ่งนัก เหตุนี้จึงทำให้ทุกคนรีบแย่งกันซื้อ!”

พอเปิดจุไหสุรา แค่ชั่วเดี๋ยวเดียวกลิ่นหอมฉุนก็ฟุ้งกระจายทั่วแล้ว