องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 258

ทีแรกรัชทายาทยังคิดว่าข้ารับใช้คนนี้ของตนกำลังแก้ต่างให้ตัวเองอยู่ ขณะกำลังจะมีโทสะ จู่ ๆ ก็ได้กลิ่นหอมฉุนของสุรา ชะงักงันเดี๋ยวนั้น จากนั้นจึงเปลี่ยนอารมณ์

“สุราฉุนมาก” รัชทายาทพูดขึ้นอย่างห้ามใจไม่อยู่

เขาหยิบสุราตรงหน้าขึ้นมา ใช้จมูกสูดดม ทันใดนั้นสุราเข้มข้นและแรงมากกว่าหน่อยหนึ่งก็ปะทะจมูกและเข้าปอดทันที

ซี้ด

ทันใดนั้น ความเมามายบังเกิด แผ่ซ่านทั่วตัว!

“นี่!”

รัชทายาทตาโตฉับพลัน หันไปมองหลินกงกง แล้วถามขึ้นว่า

“เจ้าแน่ใจนะว่านี่... นี่คือสุราหลงไถของพี่หญิง!”

รัชทายาทเปลี่ยนสีหน้าทันที!

สุรานี้หอมมาก เข้มข้นมาก!

“ขอรับ องค์ชาย ข้าน้อยมิกล้าโกหก!” หลินกงกงรีบพูด

รัชทายาทสีหน้าเปลี่ยนไปหมดแล้ว รีบลิ้มรสทันที

ทันทีที่เข้าปาก รสเผ็ดร้อนกระตุ้นคละคลุ้ง ลามไปทั่วโพรงปาก เมื่อรัชทายาทกลืนลงไป ชั่วขณะ ลำคอราวกับถูกไฟแผดเผา!

สุราแรงนัก!

หลังจากกลืนลงไป รัชทายาทก็เดาะลิ้น หวนนึกถึงรสชาติ จากนั้นจึงรู้สึกถึงรสหวานเข้มข้นไม่รู้จบ

ร่างกายเขาชะงัก อัศจรรย์ใจสุดขีด!

ทำไมถึงมีสุราแรงอย่างนี้ได้นะ

สุราที่รสชาติเข้มข้นอย่างนี้

เป็นไปไม่ได้!

รัชทายาทดื่มสองสามอึก พบว่าขึ้นศีรษะเล็กน้อย ทึ่งมากกว่าเดิมทันที

ฤทธิ์สุราเต็มส่วน!

“เอา เอาสลักดอกไม้มา” รัชทายาทสั่งด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

“ขอรับ องค์ชาย!”

หลินกงกงลงมือเอง เทสลักดอกไม้ให้รัชทายาทอีกจอกอย่างรวดเร็ว

รัชทายาทหยิบมาดื่มอึกหนึ่ง สลดหดหู่ห่อเหี่ยวใจ ครู่หนึ่งแล้วจึงโพล่งปากขึ้นว่า

“สลักดอกไม้ชั้นเลิศ...เหตุใดจึงจืดชืดไร้รสชาติเช่นนี้”

หลินกงกงรีบพูด “องค์ชาย สุราหลงไถนี่รสชาติเป็นอย่างไรรอรับ”

เขาจ้องสุราในมือของรัชทายาท อดกลืนน้ำลายลงอึกไม่ได้ เกิดเสียงจ๊อกดังทีหนึ่ง

รัชทายาทหัวเราะพรืด แล้วยื่นออกไปตรง ๆ “เจ้าลองชิมดู”

“ขอบคุณองค์ชาย!” หลินกงกงยิ้มหน้าบานและรับเอาไว้ทันที

รัชทายาทรำพึงรำพัน “พี่หญิง สมกับที่เป็นพี่หญิง...”

“เหล้านี้เหลือเชื่อจริง ๆ นี่หมักอย่างไรกันเนี่ย”

“เหล้านี้เข้มข้นนัก! มารดามันนี่ถึงเรียกว่าเหล้า!”

“ข้าเพิ่งรู้ ที่แท้ที่ข้าดื่มมาตลอดมันคือน้ำเปล่า นี่มารดามัน...ฮือ ๆ ข้าไม่เสียชาติเกิดแล้ว!”

“มารดา เหล้านี้ขึ้นหัวเหลือเกิน คืนนี้กับเมียคงจะไม่ได้เรื่องแล้ว ข้ายังกะจะมีลูกเร็ว ๆ อยู่เลย!”

“นี่เจ้านับเป็นอะไร เมียบ้านข้าตอนนี้เมาหยำเปไปแล้ว!”

“สมกับที่เป็นองค์หญิงใหญ่ผู้ชาญฉลาดอันดับหนึ่งของเมืองหลวง เหล้านี่สุดยอดจริง ๆ!”

“มารดา ต่อไปไม่ดื่มสลักดอกไม้แล้ว สลักดอกไม้ที่ในจวนสั่งจองยกเลิกมันให้หมด!”

“...”

………………………………………………

หลังจากหวังโส่วหนิงประชุมขุนนางเสร็จ ออกจากวังก็กินอาหารเช้าที่ร้านเต้าหู้ใกล้ ๆ ร่วมกับเพื่อนร่วมงานอย่างผ่อนคลาย จากนั้นจึงค่อยเดินกลับบ้าน

ทว่าเขากลับได้ยินแต่การสนทนาเรื่องสุราหลงไถตลอดทาง รู้สึกอยากรู้ถึงที่สุด ครั้นเพื่อนร่วมงานขวางคนที่กำลังสัญจรมาถาม จึงรู้ว่ารสชาติของสุราหลงไถร้อนแรงอย่างหาที่เปรียบมิได้ เข้มข้นมีรสชาติ คือสุราสวรรค์น่าทึ่ง

หวังโส่วหนิงตกตะลึง รีบไปซื้อมาหนึ่งไหเล็กที่ร้านเต้าหู้ใกล้ ๆ กับเพื่อนร่วมงานทันที จากนั้นก็แบ่งกันชิม ทุกคนทึ่งฉับพลัน รีบกลับไปเดี๋ยวนั้น

“ใต้เท้าจาง ข้าขอตัวกลับไปก่อนนะ!”

“ใต้เท้าหลี่ รีบกลับไปให้คนในจวนไปซื้อเถอะ!”

“อัครมหาเสนาบดีหวัง ไปช้าจะหมดเอานะ!”