องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 259

บรรดาคนกลุ่มหนึ่งวิพากษ์วิจารณ์จากนั้นก็แยกย้ายกันไป

หวังโส่วหนิงรู้ว่าสุรานี้เป็นอย่างไร ในใจนอกจากจะตะลึงแล้วยังร้อนรนมากอีกด้วย

ด้วยสภาพการณ์แบบนี้ เกรงว่าสุรานี้จะถูกแย่งซื้อจนหมดแล้ว ถ้าไม่รีบไปอีก เกรงจะซื้อไม่ทันแล้ว!

หวังโส่วหนิงเป็นถึงอัครมหาเสนาบดีของราชสำนัก เพื่อสุราดีอึกหนึ่ง ไม่อาจสนใจภาพพจน์ รีบวิ่งกลับไปทันที ไปถึงจวนด้วยความร้อนใจดั่งไฟ พอเจอเสี่ยวจูก็พูดขึ้นทันทีว่า

“เสี่ยวจู เร็ว รีบให้คนไปซื้อสุราหลงไถ!”

พอเสี่ยวจูได้ฟัง สีหน้าเปลี่ยนเป็นอีหลักอีเหลื่อเล็กน้อยทันที ครู่หนึ่งแล้วก็ยังไม่ตอบ

หวังโส่วหนิงร้อนรน เร่งเร้า “เสี่ยวจู รีบไปสิ เจ้าจะยืนอยู่ทำไม”

เสี่ยวจูกัดฟัน ลังเลแล้วตอบ “นายท่าน ในจวนมีสุราหลงไถเยอะแยะเจ้าค่ะ มิต้องไปซื้อหรอก...”

ใช่แล้ว เยอะมากเลย

จิ่งอ๋องส่งมาให้คุณหนูเยอะมาก แถมเมื่อวานองค์หญิงใหญ่ก็ส่งมาอีกจำนวนหนึ่ง แต่คุณหนูซ่อนเอาไว้หมด คิดจะดื่มคนเดียว

อีกอย่าง นางกับคุณหนูได้ดื่มหลงไถกันแต่แรกแล้ว เหลือแต่ฮูหยินกับนายท่านนั่นแหละที่ยังไม่เคยดื่ม ตอนนี้เห็นท่าทางนายท่านอย่างนี้ เกรงว่าจะจบยากแล้ว...

“ในจวนมีเยอะหรือ เอามาจากไหน!”

หวังโส่วหนิงถลึงตาโต “เสี่ยวจู เจ้าอย่าหลอกข้าเชียวนะ”

“นายท่าน มิกล้า...”

เสี่ยวจูลังเล อึก ๆ อัก ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

“ทำไมในจวนถึงมีสุราหลงไถได้ พวกเจ้าให้คนไปซื้อมาหรือ” หวังโส่วหนิงถาม ทว่าเขาฉุกคิดสงสัยขึ้นมาทันที

ไม่ถูกนี่

ในจวนก็มีแต่เขาที่รักการดื่มสุรา แถมในจวนก็มีสลักดอกไม้เยอะ เป็นไปไม่ได้ที่จู่ ๆ บ่าวไพร่จะซื้อสุราหลงไถที่เพิ่งเปิดตัว

ดังนั้น ทำไมในจวนถึงมีสุราหลงไถได้

“นาย นายท่าน เป็นที่คุณหนูนั่นมีสุราหลงไถเยอะเจ้าค่ะ...ก็ ก็พวกนั้นที่ท่านเห็นเมื่อคราวก่อน” ในที่สุดเสี่ยวจูก็ทรยศคุณหนูบ้านตัวเอง ไม่กล้าปกปิดอีก

“อะไรนะ!”

หวังโส่วหนิงตกตะลึง!

คราวก่อนเห็นห้องบุตรสาวตัวเองมีสุราวางอยู่ไม่น้อย อีกทั้งมีจำนวนหนึ่งคือไหสุราของสลักดอกไม้ นึกว่าเป็นสลักดอกไม้ก็เลยไม่สนใจ แต่เขาก็ถามแล้วนี่ บุตรสาวตอบว่าเป็นสลักดอกไม้

ตอนนี้กลับบอกเขาว่านั่นมันไม่ใช่!

แต่เป็นสุราหลงไถที่ข้างนอกแย่งกันจะเป็นจะตาย!

หวังโส่วหนิงจะไม่อึ้งได้อย่างไร!

หรือก็คือบุตรสาวบ้านตนได้ดื่มด่ำสุราดีพวกนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ให้เขาที่เป็นบิดาดื่มสักอึกหรือ

หวังโส่วหนิงคิดมาตลอดว่าบุตรสาวตัวเองกตัญญู รู้ใจ เวลานี้กลับตาค้างไปเลย

บุตรสาวเติบโตเก็บไว้ไม่ได้ เก็บไว้ไม่ได้แล้ว!

“นาย นายท่าน ข้าจะไปเอามาให้ท่านหนึ่งไหเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!” เสี่ยวจูเห็นนายท่านบ้านตัวเองใบหน้าประเดี๋ยวแดง ประเดี๋ยวเขียว น่ากลัวพิลึก จึงถอนเท้าวิ่งอ้าวทันที

สงสัย คุณหนูต้องประสบเคราะห์กรรมแล้ว...

เสี่ยวจูที่เพิ่งอุ้มไหสุราเข้ามาได้ยินการสนทนาของทั้งสอง ตกใจชะงักงันไปทั้งตัว

นางคือสาวใช้ข้างห้อง ถ้าคุณหนูออกเรือน ตัวเองมิต้องตามไปด้วยหรือ...

ไอ้หยา จะได้ออกเรือนสักที!

เหมือนว่าจะดีมาเหมือนกัน

“นาย นายท่าน สุ สุราเจ้าค่ะ...”

เสี่ยวจูก้มหน้าวางไหสุราในอกไว้บนโต๊ะอย่างระมัดระวัง

พอหวังโส่วหนิงเห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึกจุกอก

ไหใหญ่อย่างนี้... ต้องรู้นะ ขนาดเขากับเพื่อนร่วมงานยังต้องเหน็ดเหนื่อยในร้านเต้าหู้ตั้งนานจึงซื้อมาได้หนึ่งไหเล็ก แต่ที่อุ้มออกมาจากห้องบุตรสาว อุ้มมาสบาย ๆ ก็คือไหใหญ่ขนาดครึ่งทะนานแล้ว...

บุตรสาวโตแล้วเก็บไว้ไม่ได้!

บุตรสาวโตแล้วเก็บไว้ไม่ได้!

“เสี่ยวจู หยุดก่อน!”

หวังฮูหยินเห็นสาวใช้คนนี้คิดจะหนี จึงเรียกให้นางหยุดเสียงเข้ม

เสี่ยวจูหน้าแหยรีบพูดว่า

“ฮูหยิน คุณหนูไม่ให้ข้าบอกนายท่าน! ฮูหยินจะโทษข้าไม่ได้นะเจ้าคะ! เป็นความผิดของคุณหนูทั้งหมด!”

หวังโส่วหนิงโอดครวญแบบปวดใจแสนสาหัส “ลูกสาวโตแล้วเก็บไว้ไม่ได้! ฮูหยิน รีบหาแม่สื่อไปบอกสื่อเถอะ! ช่วงก่อนรองเจ้ากรมอาญามีนัยอยากทาบทามกับข้า คุณชายบ้านเขาเป็นผู้มีความสามารถ ทำงานอยู่ในวัง นับว่าเหมาะสมกับตระกูลหวังเรา หาแม่สื่อไปเจรจาเถอะ”