องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 260

หอสุราหลงไถ

หลังจากหลี่เหวินจวินและหลี่จุ่นสองพี่น้องกินอาหารกลางวันเสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็กลับไปก่อน เพราะเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ เขาต้องกลับไปเขียนนิยายต่อ จะสิ้นเปลืองเวลาไม่ได้

แต่เวลานี้จู่ ๆ หลี่เหวินจวินก็พูดกลั้วหัวเราะว่า “น้องหก สงสัยสีหน้ากั๋วจิ้วต้องน่าดูมากทีเดียว เขาให้พวกเราแย่งการค้าเขาได้เต็มที่ ตอนนี้แย่งที่ไหนกัน ทำการค้าของเขาพังพินาศไปหมดแล้ว ไม่แน่ว่ากั๋วจิ้วจะโมโหเต้นผาง ๆ แล้ว”

หือ

หลี่จุ่นขมวดคิ้วนิด ๆ เดี๋ยวนั้น อยู่ ๆ ก็ถามอย่างจริงจังขึ้นมาว่า

“พี่หญิง ท่านรู้เรื่องตระกูลโจวมากเท่าไรหรือ”

หลี่เหวินจวินไม่รู้ว่าการที่หลี่จุ่นถามถึงตระกูลโจวกะทันหันเป็นเพราะอะไร คิดแล้วจึงส่ายหน้าตอบ

“ข้ารู้แค่ว่าตระกูลโจวนอกจากจะมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับกั๋วจิ้ว และมีสายขุนนางจำนวนหนึ่งอยู่ในราชสำนัก แต่ก็เป็นขุนนางเล็ก ๆ ทั้งหมด สำหรับเรื่องอื่น นอกจากรู้ว่าการค้าสลักดอกไม้ทำได้ดีแล้ว อย่างอื่นก็รู้ไม่มาก”

หลี่จุ่นกลับพูดว่า “ข้ากลับสืบมาได้ไม่น้อย เห็นว่าสมัยก่อนที่สุราอื่น ๆ ในเมืองหลวงทำไม่ได้ หนึ่งเพราะสลักดอกไม้ดีจริง มีชื่อเสียง สู้ไม่ไหว แต่ก็มีการบอกบางเรื่องว่าเพราะตระกูลโจวแอบใช้วิธีการทางลับ ทำให้อีกฝ่ายดำเนินกิจการตามปกติต่อไปไม่ได้”

หลี่เหวินจวินใบหน้าเปลี่ยนสีพลัน มองหลี่จุ่นแล้วเอ่ยเสียงหนัก

“ตระกูลโจวกล้าไม่เบานะ! พอดีเลย ถ้ากล้าเล่นลูกไม้กับข้า ตระกูลโจวต้องหายสาบสูญไปจากเมืองหลวงนี้แน่นอน!”

หลี่จุ่นพยักหน้า คิดแล้วจึงพูดต่อ “พี่หญิง อย่างไรเราก็แตะผลประโยชน์ของพวกเขา มีบางเรื่องยังต้องระวัง ป้องกันไว้ก่อนจะเกิดภัย”

หลี่เหวินจวินมองดวงตาของหลี่จุ่น ก่อนจะถามว่า “ความหมายของน้องหกคือ...”

“ถ้าตระกูลโจวแอบเล่นลูกไม้ทางลับ ที่ต่ำทรามที่สุดก็คือลงมือกับห้องเก็บสุราและโรงสุราของเรา นี่คือจุดสำคัญของเรา ดังนั้นข้าขอเสนอให้พี่หญิงโยกย้ายองครักษ์ในจวนจำนวนหนึ่งมาคุ้มครองโรงสุราและห้องเก็บสุราลับ ๆ ประกันว่าจะไม่เกิดปัญหา!”

นัยน์ตางามของหลี่เหวินจวินหรี่ลง พยักหน้าทันที “ได้ น้องหก ทำตามที่เจ้าบอก! ข้าจะจัดการเงียบ ๆ ทันที!”

“ดี ทางนี้ก็มอบหมายให้พี่หญิงแล้ว!”

หลี่จุ่นวางใจแล้วจึงขอตัวกลับจวน

วันนี้ถูกลิขิตให้เป็นงานเลี้ยงของสุราหลงไถ เรื่องอะไรก็กลบกระแสสุราหลงไถไม่ได้ เขาไม่มีความกังวลอะไรแล้ว ขายดิบขายดีเช่นนี้ พอพูดได้ว่าการค้าสุรานี้รุ่ง!

เขารอเก็บเงินก็พอ

ในวังหลวง หลังจากหลี่เจิ้งประชุมขุนนางเสร็จก็กลับไปสะสางราชกิจที่ห้องทรงพระอักษร ตรวจฎีกา ก่อนจะยืดเส้นยืดสายด้วยความพึงพอใจ

ตอนนี้ หวังเหลียนสั่งให้นางกำนัลยกอาหารกลางวันมาแล้ว

“ฝ่าบาท สมควรเสวยพระกระยาหารแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวังเหลียนพูด