องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 261

หลี่เจิ้งดื่มอีกอึก หวนรำลึกถึงรสชาติไม่หยุด รู้สึกว่ายิ่งดื่มก็ยิ่งติด

หวังเหลียนเห็นแล้วรู้สึกอิจฉา เขาเกิดความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น อยากชิมรสชาติสุรานี้ดูบ้างว่ามันเป็นอย่างไรกันแน่

“เอ๊ะ ทำไมข้ารู้สึกเหมือนจะเมาเลยล่ะ” จู่ ๆ หลี่เจิ้งก็รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ ร่างกายไม่มั่นคงเล็กน้อย

หวังเหลียนรีบพูด “ฝ่าบาท ทรงล้อเล่นแล้ว ทรงเสวยไปไม่กี่จอกเอง จะรู้สึกเมาได้อย่างไร ปกติทรงเสวยสลักดอกไม้ครึ่งชั่งจึงจะเริ่มเมา นี่แค่นิดหน่อยเองนะพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งพยักหน้า “ก็ใช่ ข้าคอแข็งใช้ได้เลยนะ”

หลี่เจิ้งจึงเริ่มกินกับแกล้ม ความทึ่งในใจไม่สลายไปแม้แต่น้อย สะท้อนใจไม่หยุด

“ไม่รู้ว่าสุราของเหวินจวินหมักอย่างไร เกรงว่ากั๋วจิ้วคงเสียใจตายไปแล้ว เปรียบเทียบสลักดอกไม้กับสุรานี่ เทียบไม่ติดเลย”

พอพูดอย่างนี้ หวังเหลียนก็ยิ่งอยากชิมสักหน่อย จ้องสุราไหเล็กตรงหน้าหลี่เจิ้งตาเป็นมัน

“เจ้านี่ก็อยากชิมด้วยละสิ” หลี่เจิ้งสังเกตเห็นแววตาคาดหวังของหวังเหลียน จึงพูดกลั้วหัวเราะขึ้นพลัน

“เอาจอกมาเทเอง”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” หวังเหลียนหน้าชื่นตาบานทันที

รีบลงมือ

สุรานี้หอมเหลือเกิน ปลุกพยาธิในกระเพาะเขาตื่นหมดแล้ว!

ทว่า...

จู่ ๆ หลี่เจิ้งก็พูดขึ้น “ไม่ถูก หัวหน้าขันทีหวัง ดูเหมือน เหมือนว่าข้าจะเมาแล้วจริง ๆ!”

หลี่เจิ้งรีบลุกขึ้นยืน แต่รู้สึกเพียงหัวหนัก ๆ เท้าเบาหยอง วิงเวียนชั่วขณะ

หวังเหลียนตกตะลึง รีบประคองเขาไว้ แล้วพูดด้วยความตกใจ

“ฝ่าบาท ทรงเสวยไปแค่ไม่กี่จอกเองนะพ่ะย่ะค่ะ!”

กลับเห็นหลี่เจิ้งหน้าแดงแล้ว เห็นชัดว่าเป็นอาการเมา

หลี่เจิ้งก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน พูดว่า “สุรานี่ ฤทธิ์แรงเต็มสิบ!”

มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว!

ปกติคนยุคสมัยนี้จะดื่มสุราดีกรีต่ำ ไม่เคยเจอกับดีกรีสูง ๆ อย่างนี้มาก่อน ดังนั้นก็ต้องเมาเร็วกว่า!

วันนี้เมามายทั้งเมืองหลวง

คนจำนวนมากหลังจากซื้อสุราหลงไถ เนื่องจากมั่นใจกับคอทองแดงของตัวเองมากเกินไป จึงเมาไม่เป็นผู้เป็นคน แล้วยังมีคนดื่มหนักจนเมาหมดสติไปเลย

สุรานี้มีฤทธิ์แรงเต็มสิบ พอเมาแล้วก็จะไม่ตื่นมาง่าย ๆ ต้องนอนถึงวันถัดไปตอนไหนก็มิรู้

เช้าวันต่อมา

หลี่เจิ้งยังรู้สึกหัวหนัก ๆ ดีที่ไม่ได้ครั่นเนื้อครั่นตัวมาก แต่ทางหวังเหลียนกลับได้รับการขอลางานของขุนนางใหญ่ไม่น้อย

“ฝ่าบาท เมื่อวานรองเจ้ากรมคลังต้องพิษลมเย็น1 มิอาจประชุมขุนนาง ก็เลยขอลามาโดยเฉพาะพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้สำนักหมอหลวงส่งแผ่นแปะลมเย็น2ไปถามไถ่แทนข้า”

“ฝ่าบาท รองเจ้ากรมพิธีการโจวเมื่อคืนก็ต้องพิษลมเย็นกะหันทันเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ”

“ส่งไปทีเดียวเลย”

“ผู้ตรวจการหลินก็ต้องพิษลมเย็นเหมือนกัน...”

หลี่เจิ้งขมวดคิ้ว “หือ! ทำไมจึงต้องพิษลมเย็นกันไปหมดได้”

นี่จะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า เขาจำได้ว่าเมื่อวานท้องฟ้าแจ่มใสดีนี่

หลี่จุ่นกล่าวขอโทษ “เจ้ากินข้าวเช้าแล้วหรือ”

เจียงเยว่ฉานส่ายหน้าอย่างไม่เกรงใจสักนิด หรี่ตายิ้ม เจียงเยว่ฉานในชุดกระโปรงสีขาว นาทีนี้ราวกับสูงส่งหลุดพ้นจากโลกีย์

หลี่จุ่นมองจนใจลอย ในใจกลับผุดผ่องอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นเรียกคนให้นำอาหารเช้ามาทันที

เจียงเยว่ฉานฉวยโอกาสถาม “ทำไมเมื่อคืนท่านถึงนอนดึกเล่า เหมือนได้ยินว่าท่านกำลังเขียนนิยายหรือ ไซอิ๋วเขียนจบแล้วนี่”

หลี่จุ่นตอบ “นิยายเรื่องใหม่น่ะ เพิ่งจะเริ่ม”

“ข้าอยากอ่าน”

เจียงเยว่ฉานพลันพูด

นัยน์ตางามจ้องหลี่จุ่นตรง ๆ ราวกับกำลังยั่วยวน

หลี่จุ่นไม่ปฏิเสธ “ได้ เอาไว้กินอาหารเช้าเสร็จแล้วจะให้เจ้าเอากลับไปอ่าน”

“ได้”

เจียงเยว่ฉานแย้มยิ้ม น้ำเสียงเบาเร็วในพริบตา

นางคาดหวังมากว่านิยายเรื่องใหม่ของหลี่จุ่นจะเป็นอย่างไร

-------------------------------------------

1 โรคที่เกิดจากลมเย็น

2 เหมือนกับแผ่นแปะลดไข้