องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 278

“คุณชาย”

เฉาวานวานกอดคอหลี่จุ่น พลางพ่นลมหายใจหอมรดบนหน้าเขา ลิ้นนุ่มเลียมุมปากเบาๆ ใบหน้าราวกับผ้าไหม

แสดงให้เห็นท่วงทำนองต่างๆ

การแต่งตัวของเฉาวานวานน่ารักเป็นอย่างมาก สีหน้าเองก็น่ารักเช่นกัน แต่นางก็สามารถเผยทีท่ายั่วยวนออกมาในทันใดเช่นกัน

อย่างเช่นตอนนี้

หลี่จุ่นตอบสนองในทันใด ลมหายใจพลันเร็วขึ้นมา เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง และได้ยินหัวใจของเฉาวานวานที่เต้นอย่างดุเดือดเช่นกัน ลมหายใจของนางเร็วเหมือนกับของตน

เยี่ยมไปเลย!

ไปในทิศทางเดียวกันแล้ว!

ดวงตาทั้งสองคู่สบกัน จ้องมองกันอยู่นานสองนาน!

แต่ใครก็ไม่ได้ก้าวไปอีกขั้นในทันที ราวกับต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันอยู่เล็กน้อย

“คุณชาย”

เฉาวานวานเปล่งเสียงราวกับกำลังคราง น้ำเสียงสั่นเครือคร่ำครวญราวกับมีเสน่ห์ลึกลับ จากนั้นก็รีบทะลวงสติสุดท้ายของหลี่จุ่น

“วานวาน...” หลี่จุ่นเรียกเบาๆ เสียงหนึ่ง จากนั้นจูบไปที่ริมฝีปากนุ่มที่ราวกับหอมหวานอย่างไร้ที่เปรียบของเฉาวานวาน

ตุบ!

แต่ทว่าวินาทีถัดไป!

เขารู้สึกเพียงราวกับถูกคนทุบ พลันทรุดลงไปในทันใด หมดสติไปเลย...

“คุณชาย?!” เฉาวานวานตกตะลึง รีบประคองศีรษะของหลี่จุ่นขึ้นมา

“เขาไม่เป็นอะไรหรอก ข้าเพียงทุบให้เขาสลบไปเท่านั้น”

เงาร่างของโหลวฮวนฮวนปรากฏขึ้นในห้อง หน้าต่างข้างๆ ไม่รู้เปิดไว้ตั้งแต่เมื่อไร นางเข้ามาจากทางนั้น

“หา?! ท่าน อาจารย์?!”

เมื่อเฉาวานวานเห็นโหลวฮวนฮวนก็รีบหันหน้าไปในทันใด ทั้งตัวคนพลันหน้าแดงขึ้นมา เหนียมอายสุดๆ

บนใบหน้าของโหลวฮวนฮวนป่นไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชัดเจน นั่งไขว่ห้างเบาๆ อยู่บนขอบเตียง นางมองเฉาวานวาน แล้วเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อนิดหน่อย

“ไม่เลวเลยนะ วานวาน ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ความสามารถในการอ่อยผู้ชายของเจ้าก็ก้าวหน้าขึ้นอีกแล้ว”

“ท่านอาจารย์...”

เฉาวานวานอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี แทบจะหาตะเข็บแผ่นดินมุดเข้าไป

ไม่นึกเลยว่าข้าวสารจะกลายเป็นข้าวสุก[ ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก หมายถึง เรื่องราวเลยเถิดไปแล้ว]แล้ว จู่ๆ ก็ถูกอาจารย์เจอเข้า ชั่วขณะ แม้แต่ความคิดอยากตายนางก็มีแล้ว

“หึๆ รู้จักอายแล้วหรือ?”

โหลวฮวนฮวนมองลูกศิษย์ของตนพลางหัวเราะ จากนั้นก็ชำเลืองมองหลี่จุ่นรูปงามสูงส่งที่หลับไม่ได้สติที่หนุนเฉาวานวานอยู่ นัยน์ตาลึกซึ้งประกายความเศร้าออกมาเล็กน้อย

อันที่จริงเมื่อครู่นางมาตั้งนานแล้ว ฟังทั้งสองคนพูดกันอยู่ด้านนอกมาตลอด และยังได้ยินเสียงลมหายใจอันรีบเร่งของทั้งสองคนด้วย แต่ขณะที่ได้ยินหลี่จุ่นตะโกนเรียก “วานวาน” อย่างประทับใจ นางก็ไม่รู้ว่าเหตุใดในใจถึงเกิดความอิจฉาขึ้นมา จึงลงมือทุบหลี่จุ่นจนหมดสติไป จากนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น

เพียะ

โหลวฮวนฮวนรู้สึกว่าหน้าของตัวเองแดงก่ำขึ้นมาในทันใด และเขินแดงไปจนถึงคอ!

“เจ้าๆ เจ้าศิษย์สารเลว เจ้ากำลังพูดจาเพ้อเจ้ออะไร?!” โหลวฮวนฮวนตอบสนองแรงเป็นอย่างมาก ลุกขึ้นแล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

อาจารย์นี่ช่างถึงตายก็ยังเห็นแก่หน้าจริงๆ

เฉาวานวานมองออกในทันใด นางพลันหัวเราะหึๆ เสียงหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“หึๆ ดูท่าข้าจะรู้สึกผิดไปเอง แต่ข้ารับรู้ได้ว่าเขาเองก็ชอบข้าเช่นกัน”

โหลวฮวนฮวนเงียบเหมือนคนเป็นใบ้ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปในชั่วขณะ

“ท่านอาจารย์ ที่ท่านมามีเรื่องอะไรหรือ?” ท้ายที่สุดเฉาวานวานก็ยังเป็นศิษย์ตัวน้อยของท่านอาจารย์ ไม่มีวันทำให้นางอิหลักอิเหลื่อไปตลอด จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาอย่างรู้ใจ

โหลวฮวนฮวนทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เพิ่งได้รับคำสั่งมา เจ้าลัทธิให้เราปล่อยเรื่องขุมสมบัติไปก่อน แล้วไปสืบเรื่องท่านอ๋องก่อกบฏในปีนั้น”

“หา?”

เฉาวานวานอึ้งไป แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยว่า “เรื่องที่ท่านอ๋องก่อกบฏยังมีอะไรแอบแฝงอยู่อีกงั้นหรือ?”

โหลวฮวนฮวนส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ที่สำคัญคือให้พวกเราสืบว่าก่อนที่ท่านอ๋องจะก่อกบฏในปีนั้น พระชายาตั้งครรภ์อยู่หรือไม่ เรื่องนี้เร่งด่วนมาก ให้เราไปจัดการในทันที”

เฉาวานวานตกตะลึง จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว...”

เฉาวานวานมองหลี่จุ่นที่อยู่ในอ้อมอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์