องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 277

มาถึงด้านนอกของหอชุนฮวา คนที่ประตูมีไม่น้อย เห็นชัดว่าเบียดเสียดกันอยู่นิดหน่อย แน่นอนว่าคนเหล่านี้คงไปฟังเรื่องเล่าที่หอเล่าเรื่องเป็นแน่

ได้ยินว่าก่อนหน้านี้หอเล่าเรื่องคนแน่นจนถล่ม เริ่มทำการซ่อมแซมต่อเติมหอทั้งคืน แม่เล้าแข็งใจซื้อหอที่ถูกทิ้งร้างข้างๆ ใช้เวลาสองวันในการเชื่อมตัวอาคาร ทำให้หอเล่าเรื่องใหญ่กว่าเดิมมากกว่าหนึ่งเท่าตัว แต่ด้านนอกก็ยังมีคนรออยู่

จะเห็นได้ว่าไซอิ๋วได้รับการตอนรับจากผู้คนขนาดไหน

หลี่จุ่นและบ่าวเบียดผ่านฝูงชน เข้าไปในหอได้สำเร็จ

แม่เล้าเพิ่งลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นหลี่จุ่น ก็รีบมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร

คุณชายท่านนี้เป็นคนมือเติบ และดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหวังท่านนั้น ที่เป็นนายทุนของตัวเอง เป็นพ่อหนุ่มที่ต้องปรนนิบัติดีๆ

“ให้ตายเถอะ คุณชาย พวกท่านไม่ได้มาหลายวันเลยนะ วานวานของเราถามถึงท่านอยู่บ่อยๆ เลย” แม่เล้าหัวเราะพลางเอ่ย

จากนั้นก็รีบนำหลี่จุ่นขึ้นไปชั้นบน ส่วนหยางจงเขาไปที่หอเล่าเรื่องอย่างรู้งาน

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างจริงจัง ก่อนจะเอ่ยว่า “อืม ข้าเองก็คิดถึงแม่นางวานวานเช่นกัน เพราะงั้นจึงมาดูนาง”

“ให้ตายเถอะ นี่ถ้าวานวานของเราได้ยินเข้า คงได้ดีใจจนนอนไม่หลับแน่ คุณชาย ท่านนั่งตรงนี้ก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะให้คนไปบอกวานวาน ให้นางเตรียมตัวมาพบคุณชายอีกครั้ง ”

แม่เล้านำหลี่จุ่นมานั่งในโถงหลักชั้นสองก่อน

หลี่จุ่นพยักหน้า

เดาว่าเฉาวานวานอาจยังไม่ตื่น หรือมีกิจธุระ ไม่สะดวกมาพบตนเลย

“ไม่มีปัญหา”

หลี่จุ่นช่ำชองเป็นอย่างมาก หยิบเงินออกมาสิบตำลึง แล้วก็ยัดใส่ไปในอกของแม่เล้าอย่างชำนาญเลย แม่เล้ายิ้มร่ามีความสุขขึ้นมาในทันใด ก่อนจะบิดขาแสนอวบอั๋นเดินจากไป

หลี่จุ่นคิดแล้วก็นึกเสียดาย หากแม่เล้าผู้นี้หน้าตาสะสวยหน่อย รูปร่างดีอีกหน่อย รอยยิ้มกับท่าทางเมื่อครู่ของนางคงไม่ทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนอะไรขนาดนั้น

แต่ว่าชินแล้วก็ดี

เขาเองก็ไม่ได้สนใจ

หลี่จุ่นนั่งอยู่โถงหลักมาหนึ่งถ้วยชาแล้ว นั่งจนเบื่อเล็กน้อย ถึงเห็นสาวใช้ที่อยู่ในห้องของเฉาวานวานมาเชิญเขา

หลี่จุ่นลุกขึ้น รีบเดินไปที่ห้องของเฉาวานวาน

เมื่อผลักประตูเข้าไป ก็เห็นเฉาวานวานอยู่ในชุดผาวตัวยาวสีแดง ผมยาวส่วนหนึ่งมวยเอาไว้หลังศีรษะ ระหว่างคิ้วมีชาดแดงจุดหนึ่ง ใบหน้าสวยเป็นธรรมชาติดุจลูกท้อ ริมฝีปากนุ่มสีแดงเข้ม แต่งตัวอย่างงดงามเพื่อรอเขา

สาวงามยิ้มเล็กน้อย ยิ้มไม่เห็นฟัน ดูสง่างามมากขึ้น

ราวกับกำลังบอกเป็นนัยอย่างไร้เสียงว่า ‘ท่านมาเด็ดสิเจ้าคะ’

“คุณชาย ข้าน้อยคิดถึงท่านอยู่หลายวันแล้ว” เฉาวานวานเอ่ยอย่างเสียงแผ่วเบา

ในน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างมาก และยังป่นไปด้วยความไม่พอใจจางๆ ทำให้คนเอ็นดูเป็นอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นมองจนอึ้งไปเล็กน้อย หลังปิดประตูตามสัญชาตญาณ ก็เดินไปนั่งตรงหน้าเฉาวานวาน นัยน์ตาเอาแต่จ้องเฉาวานวาน

“คุณชาย ข้าน้อยงดงามหรือไม่เจ้าคะ?” เฉาวานวานสังเกตเห็นสีหน้าของหลี่จุ่น แอบมีความสุข

หลี่จุ่นชอบตนอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ และไม่เพียงแค่ชอบอาจารย์ ถึงอย่างไรตนก็งดงามถึงเพียงนี้ น่ามองขนาดนี้ เขาไม่มีทางไม่ชอบตน

มิหนำซ้ำก้นของนางยังงอนกว่าของอาจารย์อยู่นิดหน่อย นางสู้ได้อยู่แล้ว หลี่จุ่นต้องชอบอย่างแน่นอน