องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 276

เรื่องนี้ช่างน่าตกตะลึงเกินไปแล้วจริงๆ!

ทั้งหมดช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!

ไม่นึกเลยว่าหลี่จุ่นอาจจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฮ่องเต้ แต่เป็นไปได้ว่าอาจเป็นลูกชายของอ๋องกบฏหลี่ตางเทียนในปีนั้น นี่ช่างทำให้คนคาดไม่ถึงเลยจริงๆ!

เจียงเยว่ฉานส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ที่ข้าพูดเมื่อครู่เป็นเพียงการคาดการณ์ของสายลับในวังท่านนั้น แต่รายละเอียดเป็นอย่างไร ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน แต่หลี่จุ่นหน้าเหมือนท่านอ๋องเป็นอย่างมาก ดวงตาก็เหมือนกับของพระชายาเป็นเรื่องจริง ข้าเดาว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้สูง”

“คุณหนู เช่นนั้นเราควรทำเช่นไรดีเจ้าคะ?” ชิงหลิงถามขึ้น

“ข้าต้องการหลักฐานที่มากกว่านี้ เพื่อพิสูจน์ว่าเขาเป็นอ๋องน้อยจริงๆ หากยืนยันได้ว่าเขาคืออ๋องน้อย เรื่องก่อนหน้านี้นั่นก็ต้องเอาไว้ก่อน ต้องพาเขาออกไปจากเมืองหลวงก่อน” เจียงเยว่ฉานเอ่ย

ชิงหลิงลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า “คุณหนู ตามสถานการณ์ที่ข้าสืบมาได้ ราวกับสถานการณ์ในวังของหลี่จุ่นไม่ค่อยดีนัก หลี่เจิ้งนั่นเหมือนกับหาเรื่องเขาไปหมด...”

“หากเขาคืออ๋องน้อยจริงๆ เราต้องรีบพาเขาออกไปให้เร็วที่สุด ด้วยท่าทีที่หลี่เจิ้งมีต่อเขาในตอนนี้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เหมือนลูกแท้ๆ อยู่แล้ว ไม่แน่ว่าหลี่เจิ้งก็อาจจะสงสัยเข้าแล้ว!”

เจียงเยว่ฉานขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “อืม เจ้าพูดมีเหตุผล เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน กระจายคนของเราที่อยู่ในเมืองหลวงทั้งหมดออกไป สืบคดีจวนตระกูลหวังตายยกครัวอีกครั้ง ที่สำคัญคือสืบว่าก่อนจะเกิดเรื่องพระชายามีครรภ์หรือไม่”

“เจ้าค่ะ คุณหนู!” ชิงหลิงรับคำสั่ง

“แล้วก็ ข้าจำได้ว่าในปีนั้นตอนที่เกิดเรื่องมีกลุ่มชิงเมี่ยนปรากฏตัวขึ้น ดูจากสถานการณ์ในตอนนั้น อีกฝ่ายราวกับไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อพวกเราเลย แต่หลายปีมานี้เราไม่เคยสืบเจอข่าวใดๆ ของกลุ่มชิงเมี่ยนเหล่านี้ในใต้หล้าเลย ข้าสงสัยว่ากลุ่มชิงเมี่ยนนี้จะเป็นคนของวังหลวง หรือไม่ก็เป็นหมากที่ท่านอ๋องทิ้งเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะเป็นความเป็นไปได้ไหน อีกฝ่ายก็ต้องอยู่ในเมืองหลวงนี้แน่ๆ ฉะนั้นให้คนไปสืบดูเสีย”

“เจ้าค่ะ คุณหนู!”

เจียงเยว่ฉานครุ่นคิด ทันใดนั้นก็ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ นางถามขึ้นว่า “ชิงหลิง เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าตอนนั้นที่ท่านอ๋องก่อกบฏดูทั้งรีบเร่งแล้วก็กะทันหัน?”

ชิงหลงขมวดคิ้ว ทำปากมุ่ยแล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณหนู ตอนนั้นชิงหลิงเพิ่งจะอายุเท่าไรเอง ข้าไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ แต่ว่าพอคุณหนูพูดขึ้นมาอย่างนี้แล้ว จู่ๆ ข้าก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้”

แววตาของเจียงเยว่ฉานเป็นประกาย ถามขึ้นว่า “เรื่องอะไรหรือ?”

“ตอนนั้นชิงหลิงเป็นเพียงสาวใช้เรือนหลังคนหนึ่ง ปกติแล้วไม่มีทางได้เข้าไปใกล้พระชายา แต่วันหนึ่งพระชายาเห็นข้าจึงเรียกข้าไปหา จากนั้นก็ให้กระดาษข้ามาแผ่นหนึ่ง ให้ข้าส่งต่อไปให้ชายคนหนึ่งที่รออยู่หลังจวน ผ่านไปไม่กี่วันจู่ๆ ท่านอ๋องก็ก่อกบฏ...เนื่องจากนั่นเป็นครั้งแรกที่พระชายาสั่งให้ข้าทำเรื่อง ฉะนั้นชิงหลิงจึงจดจำได้เป็นอย่างดี”

เจียงเยว่ฉานขมวดคิ้ว มองชิงหลงแล้วถามขึ้นว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าบนกระดาษเขียนสิ่งใด? แล้วคนที่รับกระดาษไปเป็นผู้ใด?”

ชิงหลิงส่ายหน้า “ตอนนั้นข้ายังเด็ก อีกอย่างคนที่รับกระดาษไปเป็นผู้ชาย ข้าเพียงมองแค่แว๊บเดียวเท่านั้นก็ไม่กล้ามองแล้ว ฉะนั้นตั้งแต่ต้นจนจบก็มองไม่ชัดว่าเป็นผู้ใด ส่วนในกระดาษแผ่นนั้นเขียนอะไร...ตอนนั้นชิงหลิงไม่รู้หนังสือ ย่อมไม่รู้อยู่แล้ว”