องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 280

เย่เฟยโกรธจนไม่ไหว รีบตะโกนขึ้นว่า

“พ่อหนุ่ม เจ้าอย่าให้มันเกินไปนัก! เรื่องครั้งนี้เป็นความผิดของข้า ข้ายอมรับความพ่ายแพ้! เราไปกัน!”

เย่เฟยไม่กล้าต่อกรกับหลี่จุ่น เนื่องจากหลี่จุ่นอาจเป็นราชวงศ์หรือคนของราชวงศ์ก็ได้ ดีไม่ดี เดาว่าฐานะก็คงสูงศักดิ์กว่าตนด้วย ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะเอ่ยแซ่หลี่ได้ตามอำเภอใจ

ฉะนั้น รีบออกไปจะดีกว่า

“ท่านอ๋อง จะปล่อยให้เขาไปทั้งอย่างนี้หรือขอรับ?”

หยางจงมองเย่เฟยพาคนเดินหนีออกไปอย่างหัวซุกหัวซุนเล็กน้อย พลันไม่สบอารมณ์ มองไปที่หลี่จุ่นที่อยู่ข้างๆ

หลี่จุ่นในตอนนี้เป็นถึงท่านอ๋อง แตกต่างจากคนที่เย่เฟยเจอในทีแรก ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำกับท่านอ๋องเช่นนี้ ช่างรนหาที่ตายจริงๆ!

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยว่า “ข้ากลับคิดว่าบุตรชายของผู้บัญชาการเย่ผู้นี้ตามีแววยิ่งนัก น่าสนใจมากจริงๆ”

เป็นถึงคุณชายเสเพลที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง เย่เฟยยังกระโดดโลดเต้นได้เพียงนี้ นอกจากพ่อของเขาเป็นผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์แล้ว น่าจะเกี่ยวกับความว่องไวของตัวเขาอยู่สองสามส่วน

ไม่ได้ยั่วคนที่ตนยั่วไม่ได้เหล่านั้น ก็เลยมีชีวิตเริงร่าเช่นนี้ได้ตลอด ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะถูกคนหักขาไปกี่ข้างแล้ว

ถึงอย่างไร เย่หงก็เป็นเพียงผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ ในเมืองหลวงนี้ยังมีผู้คนมากมายที่เก่งกาจกว่าเย่หง หากเย่หงไม่ดูตาม้าตาเรือ อีกฝ่ายคงไม่มีทางออมมือเป็นแน่

“น่าสนใจหรือขอรับ?”

หยางจงอึ้ง ครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “อ๋อ คราวก่อนที่เรามาฟังเรื่องเล่า ข้าก็เห็นเขา เหมือนว่าเขาจะชอบฟังเรื่องเล่านะขอรับ”

“ชอบฟังเรื่องเล่างั้นหรือ?” หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง

ที่แท้ก็เป็นแฟนคลับของเขานี่เอง!

เช่นนั้นก็ช่างเถอะ!

ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขาแล้ว นอกจากเขาจะส่งดาบมาให้ตน!

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเย่เฟยคุณชายเสเพลที่ไม่มีความรู้ความสามารถผู้นี้ก็สามารถฟังเรื่องเล่าอย่างสงบได้ ช่างแปลกประหลาดจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง

เย่เฟยพาผู้ติดตามของตน เดินกลับอย่างหงอยซึมเล็กน้อย

สุนัขรับใช้ข้างกายเขาถามขึ้นว่า “คุณชาย ทำไมคุณชายต้องกลัวเขาด้วย?”

เย่เฟยเหล่ตามองสุนัขรับใช้ทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ต่อไปหากเจอเจ้าหมอนั่นอีก ก็เดินออ้อมไป นั่นไม่ใช่คนที่เราจะยั่วโมโหได้!”

“อ๋อๆ จะว่าไป เจ้าหมอนั่นก็ค่อนข้างรูปงามทีเดียว!”

“จริง รูปงามยิ่งนัก!”

“ขาวเสียยิ่งกว่าสตรี ตอนที่ยิ้มขึ้นมาทำเอาข้ามีปฏิกิริยาเลย”

“...”

“หากท่านไม่เห็นด้วย ต่อไปเราจะอยู่ให้ห่างหน่อย!”

“...”

สุนัขรับใช้ข้างกายคนนั้นพูดทีคนนี้พูดที ต่างกำลังวิพากษ์วิจารณ์ความหล่อของหลี่จุ่น เย่เฟยทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจขึ้นมาในทันใด

“พอแล้ว!”

เย่เฟยตะคอก “ไม่ว่าใครก็ห้ามพูดถึงเจ้าหมอนั่นอีก สรุปก็คือ ต่อไปอย่าไปต่อกรกับเขา เห็นเขาก็ให้รีบดินอ้อม!”

หลี่จุ่นเอ่ย “เขียนเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็ไปส่งได้แล้ว”

“อยู่ไหน? ขอข้าดูหน่อย!” หวังเยียนหรันนัยน์ตาเปล่งประกายขึ้นมาโดยพลัน

“เรื่องนี้...พรุ่งนี้ค่อยให้เจ้าก็แล้วกัน ยังมีรายละเอียดบางอย่างที่ข้าต้องแก้” หลี่จุ่นทำได้เพียงเอ่ยแก้ตัวไป

ต้นฉบับถูกเจียงเยว่ฉานเอาไปแล้ว

และหวังเยียนหรัน ก็ยังไม่รู้ถึงการมีตัวตนของเจียงเยว่ฉานสตรีที่งดงามจนไม่ควรมีอยู่บนโลกใบนี้ ด้วยเหตุนี้จึงยังไม่บอกความจริงกับนาง

ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของแม่สาวน้อยผู้นี้ ไม่แน่ว่าจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก ถึงเวลานั้นบ่อปลาของตนก็จะไม่ปลอดภัยแล้ว

นี่จะไม่ดีแล้ว

ใบหน้าของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทำได้เพียงทำปากมุ่ยแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ได้...”

หลี่จุ่นถามขึ้นว่า “จริงสิ ช่วงนี้รายได้ของหอเล่าเรื่องเป็นอย่างไรบ้าง?”

เขาเพิ่งกลับมาจากหอชุนฮวา รู้ว่าธุรกิจพอไปได้ทีเดียว

หลายวันนี้น่าจะทำเงินได้ไม่น้อยถึงจะถูก

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาใบหน้าของหวังเยียนหรันก็เผยความตื่นเต้นออกมาในทันใด ก่อนจะเอ่ยเสียงสูงว่า

“หลี่จุ่น เช่นนั้นท่านลองทายดูสิ ว่าหลายวันมานี้พวกเราได้รายได้เท่าไร?”

นางเท้าแก้มหอมๆ ขนตายาวราวกับยืดมา สั่นไหวเล็กน้อย นัยน์ตาจ้องมาที่หลี่จุ่นเขม็ง แบ่งแยกถูกผิดดีชั่วออกมาอย่างชัดเจน สีหน้าของสาวน้อยนิ่งสงบและนุ่มนวล เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเยาว์วัย

หลี่จุ่นมองจนอึ้งไปเล็กน้อย