องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 287

หวังเยียนหรันนอน

ผงกศีรษะอือ ๆ ไปพลางพูดว่า “สินค้าคงคลังของร้านหนังสือลู่หมิงขายออกไปจนหมดแล้ว ตงซานว่านบอกว่าคืนนี้ต้องรีบทำทั้งคืน พยายามให้พรุ่งนี้มีของขายต่อ”

ความจริงเมื่อคืนก็รีบทำกันแล้ว

หลี่จุ่นอึ้ง ถามว่า “ข้าจำได้ว่าแต่ละเล่มเตรียมไว้สามหมื่นเล่มไม่ใช่หรือ ทำไมไม่กี่วันก็ขายหมดแล้วล่ะ”

หนังสือในยุคปัจจุบันไม่ได้ขายดีอย่างนี้!

นี่จะน่ากลัวไปหน่อยแล้ว!

แน่นอน ยอดขายหนังสือในโลกนี้มีจุดสูงสุด ต่อให้ขายดีอย่างไร นานวันก็ขายได้แค่ไม่กี่หมื่นหรือแสนเล่มเท่านั้น

แต่การขายในยุคปัจจุบันคือหลายแสนถึงหลายล้านเล่ม แล้วยังจะถึงหลายสิบล้านเล่มด้วย แทบไม่มีเพดานสูงสุดเลย

หลี่จุ่นคิดอย่างละเอียด จากนั้นก็เข้าใจได้ทันที

ดังนั้นที่ขายได้จำนวนเท่านี้ในไม่กี่วัน เป็นเพราะเมืองหลวงเล็ก คนที่ซื้อหนังสือก็มีอยู่เท่านั้น จากนั้นไม่กี่วันนี้ คนพวกนี้มาซื้อกันหมดแล้ว

ปรากฏการณ์แบบนี้จะหายไปในอีกไม่นาน ลดลงเรื่อย ๆ เป็นขายวันละพันสองพันเล่ม ไม่กี่ร้อยเล่ม

เพราะมีปริมาณจำกัด

“ใช่ไหม! สุดยอดไปเลยละสิ!” หวังเยียนหรันพูดด้วยความดีใจ

การที่หนังสือขายดี นางรู้สึกประสบความสำเร็จมาก ถึงหลี่จุ่นจะเป็นคนเขียนนิยาย แต่ขายในนามของนางนี่ นางก็ต้องดีใจอยู่แล้ว

หลี่จุ่นพยักหน้า “สุดยอดจริง ๆ นั่นแหละ แต่ว่านะ อีกไม่กี่วันก็คงไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว”

หวังเยียนหรันพยักหน้า นางเข้าใจหลักขีดจำกัดเหมือนกัน

นางพูดต่อ “วันนี้ทางหอชุนฮวาแบ่งกำไรได้หนึ่งร้อยไม่กี่สิบตำลึง ขายห้องส่วนตัวได้น้อยลงเยอะเลย”

“ปกติ นี่ก็ดีมากแล้วล่ะ” หลี่จุ่นพูด

นี่เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

คนฟังส่วนหนึ่งไปซื้อหนังสือแล้ว ก็ต้องลดลงมากเป็นธรรมดา แต่จะไม่ลดมากจนเกินไป จะมีส่วนเติมเต็ม

หลี่จุ่นถาม “ทางร้านหนังสือจิงหงเป็นยังไงบ้าง”

หวังเยียนหรันส่ายหน้าตอบ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นทางนั้นทำโฆษณาแล้ว เผยแพร่การเสนอนิยายเรื่องใหม่ออกไปแล้ว”

“หลี่จุ่น ข้าได้ยินท่านพ่อบอกว่าอาจจะมีสงครามอีกแล้ว...”

จู่ ๆ หวังเยียนหรันก็มองท้องฟ้ายามราตรี เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงหนักใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นขมวดคิ้วนิด ๆ หันไปมองนางก่อนจะถามว่า “สงครามอะไร หรือว่าราชวงศ์อู่จะช่วยแคว้นหลางทำสงครามกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือ”

สงครามอะไรเขาไม่รู้เรื่องหรอก

หวังเยียนหรันส่ายหน้า พลิกตะแคงตัวช้า ๆ นัยน์ตางามมองหลี่จุ่น

“ไม่ใช่ อีกไม่กี่วันเจิ้นเป่ยอ๋องจะกลับเมืองหลวงแล้ว จากนั้นก็จะขึ้นเหนือจะไปเฝ้าด่านเหิงกู่ที่ตงเป่ย ท่านพ่อบอกว่าทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวระดมพลอยู่ริมแม่น้ำต้าเฉิงอีกฝั่ง อาจจะทำศึกกับราชวงศ์อู่...”

หลี่จุ่นสายตาแน่นิ่ง ถามทันทีว่า “มีเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

“ไม่กี่วันมานี้เอง อีกอย่าง ท่านพ่อบอกว่าอัครมหาเสนาบดีจี้จี้จงชิงก็กลับมาแล้วด้วย เมื่อวานยังถกปัญหาเรื่องด่านเหิงกู่ตอนประชุมขุนนางอยู่เลย แต่ท่านพ่อไม่ได้บอกอะไรมาก”

หวังเยียนหรันนึกถึงตอนที่บิดากินอาหารค่ำ ดูท่าทางเหมือนจงใจบอกเรื่องพวกนี้กับนาง นางรู้สึกตงิดใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นได้ยินแล้วเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็เอนตัวลงนอนและยิ้มพูด

“ไม่เป็นไร ข้าเป็นแค่อ๋องเล็ก ๆ คนหนึ่ง ขนาดศักดินาที่ดินยังไม่มีเลย เรื่องใหญ่ของบ้านเมืองไม่เกี่ยวกับข้า ข้าขายเหล้า ขายเต้าหู้ ขายหนังสือของข้าไปดีกว่า เรื่องอื่นข้าเครียดไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องในอนาคตก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะ”