องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 288

ยามดึก

ห้องทรงพระอักษร พระราชวัง

หลังจากทุกคนกลับไป!

ในห้องทรงพระอักษรยังเหลืออีกสามคน

ฮ่องเต้หลี่เจิ้ง เสิ่นคั่วไท่ฟู่ นอกจากนี้ยังมีชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ มีผมหงอกเป็นหย่อม ๆ นั่นก็คืออัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชวงศ์ปัจจุบัน จี้จงชิง！

หลี่เจิ้งกำลังนั่งอยู่ เสิ่นคั่วยืนมือแนบข้างลำตัวอยู่ด้านข้าง ส่วนจี้จงชิงยืนหันหลังให้กับทั้งสองในท่าเอามือไพล่หลัง

“ช่วงนี้มีจดหมายลับส่งมาไม่หยุด บอกว่าคนของลัทธิเทียนซานปรากฏตัวกลางเมืองหลวง พวกเจ้าทั้งสองมีความเห็นว่ายังไง” หลี่เจิ้งค่อย ๆ เอ่ยปาก ในดวงตาปรากฏความขุ่นมัวทว่ากลับมีความเฉียบคม

เสิ่นคั่วขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดว่า “ลัทธิเทียนซาน! คราวนี้พวกมันคิดจะทำอะไรกันอีก”

น้ำเสียงของเขาฟังดูหงุดหงิดเล็กน้อย

นี่เป็นสิ่งที่ยากจะได้เห็น

แต่ไหนแต่ไรมาเสิ่นคั่วเป็นคนสุขุมมาก จิตใจแน่วแน่ แทบจะไม่ค่อยมีเรื่องอะไรที่สามารถกระตุ้นอารมณ์เขาได้

ทว่าในขณะนี้ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติไป

“อะไรนะ ตอนนั้นท่านไท่ฟู่รับรองเองไม่ใช่หรือว่าลัทธิเทียนซานจะไม่รุกรานจงหยวนอีก แล้วตอนนี้พวกศาสนิกชนของลัทธิเทียนซานมันมาจากไหนล่ะ”

จี้จงชิงยืนเอามือไพล่หลัง ขณะที่พูดน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความเสียดสีเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับมองไม่ออกเลยว่าต้องการจะเสียดสี

เสิ่นคั่วเมินเฉยต่อเพื่อนเก่าแก่คนนี้ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาห้าปีแล้ว หันกลับไปมองหลี่เจิ้ง ก่อนจะถามว่า

“ฝ่าบาท มิทราบว่าข่าวนี้มาจากแหล่งใดพ่ะย่ะค่ะ...”

หลี่เจิ้งเหลือบมองจี้จงชิงที่ยืนเอามือไพล่หลัง ก่อนจะพูดว่า

“กลุ่มชิงเมี่ยน”

จี้จงชิงหันกลับมามองทั้งสอง ก่อนจะพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“เหตุใดฝ่าบาทจึงยังเก็บกลุ่มชิงเมี่ยนไว้ มันคือพวกลูกน้องที่ไอ้คนทรยศทิ้งไว้ แม้ว่าจะสมคบกันอย่างลับ ๆ แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะไม่มีการคิดกบฏอีก! ข้ากระหม่อมคิดว่า ควรกำจัดมันให้หมดสิ้นโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในอนาคต!”

หลี่เจิ้งส่ายหน้าราวกับว่าเขาคิดไว้แล้วว่าจี้จงชิงจะพูดแบบนี้ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบ

“ลัทธิเทียนซานออกอาละวาดมาสิบกว่าปีแล้ว ข้าล่ะอยากจะล้างแค้นแทนเขามาโดยตลอด มันรบกวนความสงบสุขของราชวงศ์อู่ของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ข้าเก็บกลุ่มชิงเมี่ยนนี้ไว้ก็เพื่อจะล่อพวกมันออกมา แล้วจัดการในคราวเดียวให้สิ้นซาก!”

เสิ่นคั่วและจี้จงชิงได้ยินดังนั้นก็เงียบทันที

การใช้กลยุทธ์ด้านอำนาจบางอย่างของหลี่เจิ้งนั้นล้ำเลิศกว่าพวกเขาจริง ๆ ซึ่งในจุดนี้ไม่มีอะไรจะติได้เลย

“แล้วฝ่าบาททรงมีแผนจะทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นคั่วกัดฟันถาม

จี้จงชิงถามเสียงทุ้ม “จิ้งจอกเฒ่าอวี่เหวินจิ้งมีความคิดเห็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งหัวเราะเยาะ “ในเมื่อเจ้าเรียกเขาว่าจิ้งจอกเฒ่า แล้วเจ้าคาดหวังว่าเขาจะคิดอะไรได้ล่ะ อัครมหาเสนาบดีจี้ ไท่ซือชราแล้ว ต่อให้ใจยังสู้แต่ร่างกายรับไม่ไหว เรื่องนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย”

จี้จงชิงขมวดคิ้ว

เสิ่นคั่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมรู้สึกว่าฉุกละหุกไปหน่อย ถ้าปล่อยให้ไปทางตอนเหนือ ปีกยังไม่กล้าขายังไม่แข็ง เกรงว่าจะหักคาป่าได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นแก้วตาดวงใจของกระหม่อมจะไม่...”

หลี่เจิ้งพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างจำใจเล็กน้อย “ข้าก็มีความกังวลเช่นกัน แต่เขาคือตัวเลือกที่ดีที่สุด และถ้าเราไม่เริ่มตอนนี้เกรงว่ามันจะสายเกินไป ข้า...จะอยู่ได้อีกกี่ปีกัน แล้วพวกเจ้าทั้งสองคนจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนกัน”

ทั้งสองเงียบกริบ นี่เป็นหัวข้อสนทนาที่น่าเศร้า

หลังจากนั้นไม่นาน จี้จงชิงก็พูดพลางลูบหนวดเคราว่า “จะว่าไป ข้ายังไม่เคยพบเขามาก่อน ข้าจำเป็นต้องพบเขาก่อนเพื่อจะได้รู้ว่าควรวางแผนอย่างไร”

หลี่เจิ้งพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ อัครมหาเสนาบดีจี้ งั้นพรุ่งนี้เจ้าไปติดต่อกับเขา เขาน่ะ ยิ่งกว่าที่เจ้าจินตนาการไว้เสียอีก”

จี้จงชิงพยักหน้า “งั้นเรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกัน คราวหน้าจะเรียกจิ้งจอกเฒ่าอวี่เหวินจิ้งมาด้วย กระหม่อมถึงจะคิดแผนการที่สมบูรณ์แบบขึ้นมาได้”

เสิ่นคั่วไม่ได้คัดค้านและยังคงยืนเงียบ ๆ โดยปล่อยมือลง

หลี่เจิ้งเหลือบมองที่จี้จงชิง ก่อนจะพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า

“เอาล่ะ ในเมื่ออัครมหาเสนาบดีจี้ให้ความสำคัญกับความคิดเห็นของไท่ซือมาก งั้นวันหลังข้าจะให้ไท่ซือมาด้วย”