องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 289

ตำหนักชิ่งหนิง

หลี่เหวินจวินยังคงไม่ได้นอน นั่งอยู่หน้าโต๊ะ จับปากกาขีดเขียนด้วยสีหน้าตึงเครียด

จากนั้นไม่นานก็ค่อย ๆ หยุดเขียน และถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม

แคว้นจ้าวกระหายที่จะโจมตีราชวงศ์อู่ นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมรัฐจ้าวถึงรวบรวมกองกำลังในเวลานี้

ในอีกสองเดือนน้ำในแม่น้ำต้าเฉินจะเพิ่มขึ้น ซึ่งไม่เอื้อต่อการเคลื่อนย้ายกำลังทหารข้ามแม่น้ำเลย หากไม่สามารถยึดราชวงศ์อู่ได้สำเร็จภายในสองเดือน นั่นก็ไม่ต่างไปจากการเสียแรงเปล่า

มีคนที่มีความสามารถมากมายในแคว้นจ้าว หลี่เหวินจวินไม่เชื่อว่าไม่มีใครไม่รู้สิ่งนี้ แต่กองกำลังของแคว้นจ้าวก็ยังรวมตัวกันอย่างแน่วแน่ และพร้อมที่จะเคลื่อนทัพ!

มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ

จากสถานการณ์ปัจจุบัน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่กองทัพจ้าวจะข้ามแม่น้ำได้สำเร็จภายใต้การประจำการของเจิ้นเป่ยอ๋อง แล้วอีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร

“เมื่อกองทัพจ้าวรวมตัวที่แม่น้ำต้าเฉิน เจิ้นเป่ยอ๋องจำเป็นต้องไปที่ด่านเหิงกู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นอกจากเจิ้นเป่ยอ๋องที่อยู่ใกล้ เหยียนอ๋องของชายแดนทางตะวันตกไม่สามารถระดมกองทัพได้ทัน มีทางเลือกเดียวคือเจิ้นเป่ยอ๋องนำทัพไปยังด่านเหิงกู่ นั่นเท่ากับว่าชายแดนทางตอนเหนือจะขาดกองกำลังทหารสองในสาม รวมถึงขาดแม่ทัพที่มีความสามารถ...”

หลี่เหวินจวินค่อย ๆ วิเคราะห์ ทันใดนั้นดวงตาคู่สวยก็กระตุก!

เป็นไปได้ไหมว่าเป้าหมายก็คือชายแดนทางตอนเหนือ!

เป้าหมายของกองทัพจ้าวก็คือเคลื่อนย้ายเจิ้นเป่ยอ๋อง ทำให้ชายแดนทางตอนเหนือขาดแม่ทัพประจำการ!

หลี่เหวินจวินเข้าใจแล้ว!

นางหากุญแจสำคัญได้แล้ว!

“แต่แคว้นจ้าวจะได้ประโยชน์อะไรหากย้ายเจิ้นเป่ยอ๋องไป แล้วทำให้ชายแดนทางตอนเหนือขาดแม่ทัพประจำการ”

แววตาของหลี่เหวินจวินเย็นชาและดูน่ากลัว วิเคราะห์อย่างใจเย็น “ชายแดนทางตอนเหนือคือแคว้นเฟิงเฉวี่ยน นอกเหนือจากแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้ว ก็มีแค่กองโจรบางกลุ่มเท่านั้นที่หนีหัวซุกหัวซุนเตร็ดเตร่อยู่นอกด่าน... ปัจจุบันแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกำลังทำสงครามกับแคว้นหลาง เป็นไปไม่ได้ที่จะมารุกรานราชวงศ์อู่ ไม่งั้นก็ต้องรบพร้อมกันสองหน้า แล้วเหตุใดแคว้นจ้าวถึงต้องการให้ชายแดนทางเหนือไร้แม่ทัพประจำการด้วย มีเป้าหมายอื่นงั้นเหรอ ใครกันที่ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้”

หลี่เหวินจวินวิเคราะห์ต่อ!

ชายแดนทางตอนเหนือคือแคว้นเฟิงเฉวี่ยน และทางตะวันออกของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนคือแคว้นเยียน!

ตอนนั้นแคว้นเยียนก็ต้องการยึดครองที่ราบภาคกลางเช่นกัน!

“หากแคว้นเยียนใช้ประโยชน์แคว้นเฟิงเฉวี่ยน ยกกองกำลังเพื่อบุกโจมตีราชวงศ์อู่ของเราจากชายแดนทางตอนเหนือ แคว้นเฟิงเฉวี่ยนจะเห็นด้วยหรือ”

ยิ่งหลี่เหวินจวินวิเคราะห์มากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกหนักอึ้งมากเท่านั้น!

ดูเหมือนว่าครั้งนี้ราชวงศ์อู่จะเผชิญกับวิกฤติครั้งใหญ่

ฉิงเอ๋อร์ตอบ “เรื่องเกี่ยวกับท่านอ๋องจิ่งเพคะ”

หลี่เหวินจวินหรี่ตาลงเล็กน้อย พยักหน้า “ว่ามา”

“องค์หญิงช่วงนี้คนของเราพบเจอเรื่องแปลก ๆ เราพบว่ามีคนติดต่อกับท่านอ๋องจิ่ง แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้เวลาเฝ้าติดตามของเราเป็นอย่างดีและจงใจหลีกเลี่ยงเรา ติดต่อท่านอ๋องยามคนของเราไม่อยู่ คนของเราบังเอิญเห็นท่านอ๋องจิ่งไปที่จวนข้าง ๆ...”

“จวนข้าง ๆ งั้นหรือ”

หลี่เหวินจวินเหลือบตามองบนอย่างครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิดเมื่อไม่นานมานี้มีครอบครัวใหม่ย้ายเข้ามา และป้ายที่ประตูเขียนว่า จวนตระกูลเจียง เจ้าว่าน้องหกรู้จักพวกเขาหรือไม่”

ฉิงเอ๋อร์พยักหน้า “ผู้ที่อาศัยอยู่ในจวนตระกูลเจียงล้วนเป็นหญิง ยกเว้นคนรับใช้ไม่กี่คน คนที่ใหญ่ที่สุดดูเหมือนจะเป็นหญิงชุดสีเขียว แต่ต้องมีคนที่อยู่เหนือนางแน่ ๆ แต่สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือ คนของเราไม่เคยพบร่องรอยของคนผู้นี้!”

สายตาของหลี่เหวินจวินจดจ่ออย่างจริงจัง ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ต้องรู้ว่าคนของเรากำลังจับตาดูอยู่ ดังนั้น อีกฝ่ายจึงหลีกเลี่ยงสายตาของพวกเจ้าทั้งหมดได้อย่างชาญฉลาด ... “

ฉิงเอ๋อร์พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ถ้าเป็นเรื่องจริง วรยุทธของคนผู้นี้จะต้องสูงส่งเกินกว่าที่เราจินตนาการ! องค์หญิง ตอนนี้เราควรจะทำเช่นไรดี ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอันตรายต่อท่านอ๋องจิ่งหรือไม่”

ใบหน้าที่มืดมนของหลี่เหวินจวินเงียบอยู่นาน จากนั้นจึงค่อย ๆ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ไม่น่าจะทำร้ายน้องหก ถ้าวรยุทธของคนผู้นี้สูงมากดังที่เจ้าพูด หากเขาต้องการลงมือกับน้องหกจริง ๆ พวกเจ้าจะไม่มีทางสังเกตเห็นได้เลยแม้แต่น้อย”

“แต่คนที่อยู่ในความมืดมิดย่อมเป็นหายนะเสมอ เอาอย่างนี้ จากนี้ไปให้คอยแอบปกป้องน้องหกตลอดเวลา ถ้าเป็นไปได้จะต้องค้นหาร่องรอยของคนผู้นี้มาให้ได้!”