องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 295

ผู้อาวุโสดูงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ยิ้มและพูดว่า

“พอได้ยินที่น้องชายเล็กพูด ข้าก็นึกออกทันที น้องชายเล็กช่างเป็นผู้ที่คมในฝักเสียจริง”

“ไม่หรอก มันเป็นเพียงความคิดเห็นที่หยาบคายและข้าอาจจะคิดผิดก็ได้ ผู้อาวุโสและลูกชายเป็นข้าราชการในราชสำนัก ย่อมรู้เรื่องกิจการบ้านเมืองมากกว่าข้า บอกให้ลูกชายท่านฟัง หวังว่าจะสามารถช่วยอะไรได้บ้าง อย่างไรเสียมีเพิ่มหนึ่งคนก็ย่อมมีแรงเพิ่มอีกหนึ่ง” หลี่จุ่นส่ายหัวและยิ้ม

จะทำอย่างไรให้แคว้นหลางชนะงั้นหรือ

มันง่ายมาก!

แค่เพียงมีหนุ่มรูปงามมีความสามารถบัญชาการกองทัพชายแดนทางตอนเหนือ และวิธีที่เร็วที่สุดก็คือ “กลยุทธ์ล้อมเวยช่วยจ้าว"!

ถูกตัอง!

หากราชวงศ์อู่โจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน กองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่มุ่งหน้าไปต่อสู้ทางใต้จะต้องทำการป้องกัน จากนั้นแคว้นหลางก็จะสามารถพักหายใจได้ ในเวลานั้นแม้กองทัพทั้งสามแคว้นจะร่วมมือกัน ตราบใดที่กองทัพชายแดนทางตอนเหนือของราชวงศ์อู่เข้าร่วมสงคราม ความได้เปรียบก็จะอยู่ทางฝั่งของราชวงศ์อู่และแคว้นหลางอย่างแน่นอน!

แค่เพียงดึงเวลา สองเดือนหลังจากนั้นเจิ้นเป่ยอ๋องก็จะไปที่ด่านเหิงกู่ได้ เมื่อถึงตอนนั้นราชวงศ์อู่ก็จะมีกองทหารในสนามรบมากขึ้น ความได้เปรียบของกองทัพที่ร่วมมือกันทั้งสี่แคว้นจะสูญสิ้นไป และเป็นธรรมดาที่พันธมิตรจะพังทลายไป การต่อสู้ครั้งนี้จะต้องพ่ายแพ้!

ดังนั้นประเด็นสำคัญคือใครที่จะสามารถบังคับบัญชากองทัพชายแดนทางตอนเหนือได้ และสามารถเป็นผู้บัญชาการที่สามารถกำหนดกุญแจสู่ชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ได้!

จนถึงตอนนี้ เมื่อพิจารณาจากความรู้ความสามารถของหลี่จุ่น ดูเหมือนว่าราชวงศ์อู่จะขาดแม่ทัพเช่นนี้!

อย่างไรก็ตาม ยังมีคนที่มีความสามารถมากมายในราชวงศ์อู่ ตราบใดที่รู้ประเด็นสำคัญของปัญหา หลี่เจิ้งก็จะสามารถค้นหาคนที่สามารถทำหน้าที่สำคัญนี้ได้อย่างรวดเร็ว!

เรื่องพวกนี้หลี่จุ่นไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

หลังจากฟังคำพูดของหลี่จุ่น ผู้อาวุโสก็ดูเหมือนจะมองหลี่จุ่นใหม่ และยังคงพูดคุยถึงข้อมูลเชิงลึกทางการทหารกับหลี่จุ่น เหตุผลของผู้อาวุโสคือเพื่อดูว่าเขาสามารถช่วยลูกชายของเขาได้หรือไม่ แน่นอนว่าหลี่จุ่นไม่กล้าเปิดเผยมากนัก แต่ก็ยังดึงข้อมูลเชิงลึกบางอย่างจาก ‘พิชัยสงครามซุนจื่อ’ ออกมา

เช่น วิถีแห่งสงครามควรอาศัยการหลอกลวงเป็นหลัก!

สงครามนี้ต่อสู้กันด้วยแผนชั่วร้ายลับ ๆ และสิ่งเดียวที่ต้องอาศัยคือไอคิว!

ผู้อาวุโสตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้และดูตื่นเต้นมาก

หลังจากทั้งสองคุยกันจบ เรือก็กลับเข้าฝั่ง

“น้องชายเล็ก ภาพวาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าขอใช้ภาพวาดนี้แลกกับความคิดเห็นและความรู้ความสามารถของท่านในวันนี้ ช่างเป็นการเอาเปรียบเสียจริง”

ผู้อาวุโสโจวจิ้งฟูมอบภาพวาดนี้ให้กับหลี่จุ่นเมื่อเขาลงจากเรือ และจากไปพร้อมกับเด็กน้อยด้วยท่าทางพอใจ

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเมื่อเขาดูภาพวาดที่ผู้อาวุโสวาดให้เขา

สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือภาพคน ซึ่งมีรายละเอียดเหมือนจริงอย่างน่าประหลาดใจ และรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาที่ไม่มีใครเทียบได้ของหลี่จุ่นก็โลดแล่นอยู่บนผืนกระดาษนั่น!

ไม่คิดเลยว่า แค่ล่องไปตามทะเลสาบแค่หนึ่งรอบ อีกฝ่ายจะสามารถวาดภาพที่มีรายละเอียดขนาดนี้ได้ บุคคลท่านนี้เป็นปรมาจารย์ด้านการวาดภาพจริง ๆ!

“ท่านอ๋อง วาดได้ดีจริง ๆ เหมือนท่านทุกอย่างเลยขอรับ!” หยางจงก็รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นมัน ใบหน้าที่แก่ชราของเขาตกตะลึง

“ไม่ใช่!”

สีหน้าของหลี่จุ่นเปลี่ยนไปทันที!

“ทำไมรึขอรับท่านอ๋อง” หยางจงถามทันทีเมื่อเขาเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของหลี่จุ่น

“ไม่ใช่ เมื่อครู่นี้ผู้อาวุโสคนนั้นมีบางอย่างผิดปกติ!” หลี่จุ่นรีบไล่ตามเขาไปทันที

นี่มันโกหกชัด ๆ!

แต่ก่อนที่ตัวเองจะรู้ตัว เขาก็ทำตามแผนการณ์ที่วางไว้หมดเสียแล้ว!

ทำไมผู้อาวุโสคนนี้ถึงโกหกเขา

การโกหกเขามีประโยชน์อะไร

เป็นไปได้ไหมว่าเขาจงใจเข้าใกล้เขา?

แต่อีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้เขาเพื่ออะไร จุดประสงค์คืออะไร มีเจตนาอะไร

ยิ่งกว่านั้น พอลองคิดดูดี ๆ เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสและเด็กน้อยของเขาวางแผนขึ้นเรือพร้อมกับเขาไว้แล้วล่วงหน้า!

พอคิดดูดี ๆ อีกฝ่ายใช้รูปนั้นหลอกล่อเขา นั่นคือเขาต้องวางแผนไว้นานแล้ว!

แต่ถ้าวางแผนไว้แล้วล่วงหน้า แล้วอีกฝ่ายจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะมาที่นี่ในวันนี้

และจู่ ๆ เขาก็คิดขึ้นได้!

ถ้าอย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว!

ทันทีที่เขาและหยางจงออกจากจวน พวกเขาก็ถูกสะกดรอยตาม!

“อะไรนะขอรับท่านอ๋อง คนนั้น เขา...” หยางจงมีสีหน้าตกใจและไม่อยากเชื่อ

สีหน้าของหลี่จุ่นนิ่งขรึมเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “ทักษะการแสดงของผู้อาวุโสคนนั้นดีมาก ตอนที่เขาได้ฟังสิ่งที่ข้าพูด ปฏิกิริยาที่แสดงออกมาดูเหมือนจริงมาก แต่ถ้าลองคิดดี ๆ ทุกอย่างคือเพื่อที่จะเข้ามาใกล้ข้า! มารดาเถอะ!”