องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 296

อีกฝ่ายส่งคนมาตามเขา เรื่องราวของอวี้เซียงไม่ควรถูกเปิดเผย เขาแค่เที่ยวผู้หญิง สายสืบคนไหนจะบ้าถึงขนาดแอบเข้าไปในห้องนอนคนอื่นเพื่อสืบเรื่องกัน

ดังนั้นอวี้เซียงจึงไม่ควรถูกเปิดเผย

แน่นอนว่าหลังจากกลับถึงจวนแล้วต้องให้แม่ครัวบอกอวี้เซียงว่าช่วงนี้ต้องระวังตัวให้มากขึ้น

ว่าแต่ผู้อาวุโสคนนี้คือใคร

อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเขาเลย ทำเพียงแค่วาดภาพเหมือนให้เขาและฟังความคิดเห็นบางส่วนของเขา

ความคิดเห็นเหล่านั้นก็ไม่มีประโยชน์เว้นแต่ว่าจะเป็นสายสืบของศัตรู

และถ้าคิดพิจารณาดูดี ๆ ผู้อาวุโสคนนั้นคือผู้เชี่ยวชาญ!

ดูเหมือนว่าหัวข้อเหล่านี้เขาเป็นคนเริ่ม แต่ในความเป็นจริงเขากำลังให้คำพูดแนะนำ และนำตัวเองเข้าสู่กับดักทีละขั้น!

เช่น ตอนที่แนะนำตัวเองบนเรือ แล้วบอกว่าตัวเองชื่อเฉียวเฟิง อีกฝ่ายก็แปลกใจอย่างเห็นได้ชัด นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายรู้จักเขาและรู้ว่าเขาใช้ชื่อปลอม ก็เลยบอกไปว่าไม่ค่อยมีคนแซ่เฉียวเท่าไร และพูดอีกว่าสำเนียงของเขาเป็นสำเนียงคนในเมืองหลวง ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องปั้นเรื่องขึ้นมา เขาก็จะจะร้อนตัว จิตวิทยาก็จะอ่อนแอลง และอีกฝ่ายก็จะเริ่มรุกเข้าควบคุมจิตใจ!

ต่อมาก็ถามว่าเขาทำอะไร พอเป็นคนธรรมดาก็ต้องถามกลับอย่างแน่นอนว่าเขาทำอะไร เพราะคนมักจะอยากได้สิทธิ์เริ่มก่อนตามจิตใต้สำนึก ดังนั้นจึงต้องควบคุมประเด็นสนทนา และการถามย้อนกลับจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด

เพราะอย่างนั้น เขาก็เลยตกหลุมพราง!

อีกฝ่ายบอกอย่างไม่แสดงอาการใด ๆ เลยว่าลูกชายเป็นข้าราชการในราชสำนัก คนทั่วไปก็จะอยากรู้ว่าลูกชายของเขาอายุเท่าไหร่

แต่เขาไม่ใช่คนทั่วไป พอหาหัวข้อไม่ได้ก็เลยถามประเด็นนี้หลังจากผ่านไปสองประโยค สุดท้ายก็ตกหลุมพรางอีก

อีกฝ่ายค่อย ๆ เข้าประเด็น และพูดถึงเรื่องการรบ

ดังนั้นจุดประสงค์ของอีกฝ่ายคือการฟังความคิดเห็นเรื่องการรบจากเขา!

ให้ตายเถอะ นี่คือผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริง!

กับดักทางคำพูดค่อย ๆ มาทีละขั้น และสามารถพาเขาเข้าประเด็นที่วางไว้อย่างง่ายดาย!

หลี่จุ่นหวนนึกถึงบทสนทนากับผู้อาวุโสอย่างถี่ถ้วน และจู่ ๆ เหงื่อก็ออกเย็นเยียบไปทั้งตัว!

ชายชราส่ายหัวยิ้ม ๆ แล้วพูดว่า “จื่อหนิง เขาตื่นตัวและน่ากลัวมากกว่าที่เจ้าคิด ถ้าตอนนั้นข้ายังคงถามต่อไป เขาคงไม่มาเพิ่งรู้สึกตัวในภายหลังสงสัยในตัวข้า และเกรงว่าเขาจะรู้ตัวในตอนนั้นเลย ชายคนนี้ระวังตัวอย่างมาก ไหวพริบและความคิดของเขานั้นเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไป!”

เด็กชายไม่ได้พูดอะไรต่ออยู่นาน ดวงตาแน่นิ่ง เห็นได้ชัดว่าเห็นด้วยกับคำพูดของผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสหันมามองเขา และกล่าวว่า “ตอนนี้เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน? ต่อไปเจ้าต้องระมัดระวังและอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เพียงแต่จะอยู่ในระดับเดียวกับชายคนนี้ แต่อย่างน้อยก็ให้เท่ากับระดับองค์ชายสี่ ต่อไปในภายภาคหน้าเจ้าจะได้ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดเจ้าให้ประสบความสำเร็จได้”

เด็กชายที่ชื่อจื่อหนิงเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางงุนงงและถาม “นายท่าน จิ่งอ๋องผู้นั้นไม่ใช่คนที่ชอบทำตัวเด่นหรอกหรือ ทำไมท่านถึงพูดว่าเขาเป็นคนรอบคอบและอ่อนน้อมถ่อมตน จื่อหนิงรู้สึกว่าองค์ชายสี่ต่างหากที่ที่เป็นผู้ที่รอบคอบและอ่อนน้อมถ่อมตนจริง ๆ”

ผู้อาวุโสยิ้ม ส่ายหัว และพูดว่า “ตอนนี้เจ้ายังไม่เข้าใจ แต่ในอนาคตเจ้าจะเข้าใจเอง ไม่เป็นไร ยังมีเวลาอีกนาน และเจ้ายังมีเวลาพอที่จะได้เติบโตขึ้น ครั้งนี้ข้าจะทูลฝ่าบาทให้ทรงส่งเจ้าไปชายแดนทางตอนเหนือด้วย ถ้าติดตามชายผู้นี้ เจ้าอาจจะเติบโตได้ไวขึ้น”

เด็กชายขมวดคิ้ว พยักหน้าช้า ๆ แต่ถามกลับถามออกมาอย่างรวดเร็วด้วยความสับสน

“นายท่าน มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายหากจิ่งอ๋องผู้นี้จะไปทางเหนือ...จากที่จื่อหนิงได้เห็นในวันนี้ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปทางเหนือเลย”

ผู้อาวุโสยิ้มด้วยแววตาที่ลึกล้ำ และกล่าวว่า

“ฝ่าบาทได้ทรงเตรียมการไว้แล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล เพียงแค่รอขึ้นไปทางตอนเหนือพร้อมกับเขาเมื่อถึงเวลาก็พอ”