องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 297

“ขอรับ...”

“เอาล่ะ กลับจวนกันเถอะ”

ผู้อาวุโสยิ้มและบอกสารถีให้เคลื่อนรถม้าออกไป เขาเม้มริมฝีปาก สีหน้าดูคาดไม่ถึงเล็กน้อย และยิ้มอย่างขมขื่น “แม้ว่าข้าจะรับบทเป็นสวีจือเว่ยแห่งแคว้นหนาน และวาดภาพเลียนแบบเขา แต่ทักษะการวาดภาพของข้านั้น เหนือกว่าสวีจือเว่ย รอให้ชายคนนี้รู้จักสวีจือเว่ยจริง ๆ เสียก่อน แล้วเขาก็จะรู้ว่าคนในวันนี้คือข้า”

“นายท่านอย่าได้กังวลเกินไป กว่าเขาจะรู้ว่าสวีจือเว่ยเป็นใคร คงใช้เวลาอยู่นานมาก” เด็กชายยืนยัน

ผู้อาวุโสเพียงแค่พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปจากทะเลสาบอี้สุ่ย ราวกับว่าไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

จวนจิ่งอ๋อง

หลี่จุ่นจิบชาร้อนแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โยก ยิ่งเขาคิดถึงมันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น

ชายแก่คนนั้นน่ากลัวจริง ๆ!

ตลอดเวลานั้นเขาไม่ได้ทำตัวเป็นภัยอะไรเลย ไม่คิดเลยว่าลับหลังกลับมีแผนชั่วร้ายอยู่อย่างลับ ๆ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเจ้าเล่ห์จริง ๆ!

“เฮ้ คุณหนูของเราอยากชวนท่านไปคุยด้วยหน่อย!”

ร่างในชุดสีครามกลิ้งลงมาจากชายคาและลอยลงมาในลานบ้านอย่างแผ่วเบา แต่สีหน้าไม่สู้ดีนัก และมองหลี่จุ่นด้วยสายตาเย็นชา

ผู้มาเยือนก็คือชิงหลิงนั่นเอง!

ที่จวนของชายผู้นี้มีคนติดตามเยอะเกินไป วันนี้คุณหนูจึงไม่ได้มา และให้มาเรียกเขาไปแทน

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืนและพูดด้วยความประหลาดใจ “เยว่ฉานเป็นอะรึ ทำไมถึงไม่มาเอง”

ชิงหลิงเบิกตากว้าง “เรียกให้ท่านไปก็ไปเถอะ มัวพูดไร้สาระอยู่ทำไม! รีบมาเร็วเข้า!”

เมื่อพูดจบ นางก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาอีกครั้งและเหาะเหินขึ้นไป

“บินได้ด้วย เยี่ยมไปเลย!”

หลี่จุ่นรู้สึกโกรธเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ไม่ให้เกียรติเขาเกินไปแล้ว ยังไงเสียเขาก็เป็นถึงอ๋อง เขาจึงรีบตะโกน

“เฮ้ อย่าเพิ่งไปสิ พาข้าบินไปด้วย!”

ไม่กี่นาทีต่อมา

หลี่จุ่นก็ก้าวมาในลานบ้านของจวนตระกูลเจียง ชิงหลิงรออย่างเย็นชาพร้อมกับดาบในมือ เมื่อนางเห็นหลี่จุ่นมาถึง นางก็พูดขึ้นทันที

“ทำไมท่านถึงมาช้าขนาดนี้”

“...ครั้งหน้าข้าจะมาให้เร็วขึ้นแล้วกัน”

ที่ควรกลัวก็ยังต้องกลัว!

หลี่จุ่นอยากจะหวดก้นผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนสวยมาก แต่นิสัยกลับแย่มาก ๆ ช่างน่าเสียดายที่มีใบหน้าที่งดงามแบบนี้!

ชิงหลิงหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน ตามด้วยหลี่จุ่น จากนั้นหลี่จุนก็ถูกพาไปที่โถงรับแขก

เจียงเยว่ฉานสวมชุดสีดำ ยืนสง่าราวกับหงส์ดำ ทั่วทั้งกายเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ลึกลับและห่างไกล โชคดีที่สายตาที่นางมองหลี่จุ่นยังคงมีรอยยิ้มอยู่

“จิ่งอ๋อง เชิญนั่งลงก่อน”

เจียงเยว่ฉานเชิญหลี่จุ่นนั่งลง จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้ชิงหลิงปิดประตูและไปรอที่ด้านนอก