องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 299

สิ่งที่เขาคิดก็คือ ถ้าหากคนกลุ่มนี้เป็นกองกำลังที่ไม่เป็นมิตรต่อราชวงศ์อู่จริง ๆ แค่เพียงภายในสามเดือนนี้ไม่ได้สร้างปัญหาอะไร จบเรื่องไปก็เป็นเพียงแค่องค์กรหนึ่ง ซึ่งไม่มีอะไรที่ต้องกังวล!

ช่วยพวกเขาหาสมบัติจะเป็นอะไรไป ถ้าไม่ได้ผล แค่แย่งมาได้ก็พอ!

และเขาก็เป็นองค์ชาย จิ่งอ๋อง แอบเปิดเรื่องนี้ออกไป เชื่อว่าหลี่เจิ้งยินดีที่จะยื่นมือมาจัดการแน่!

เจียงเยว่ฉานจับจุดอ่อนเขาไม่ได้หรอก

ริมฝีปากที่สวยงามของเจียงเยว่ฉานอ้าออกและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่ายากที่นางจะยอมรับได้!

หลี่จุ่นยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “ข้าขอพูดอย่างชัดเจนเลยว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถเข้าใจแผนที่นี้ได้ ยกเว้นคนที่วาดมันและข้า!”

ศพของขันทีใหญ่ที่วาดแผนที่อาจกลายเป็นเถ้าถ่าน และไปเกิดใหม่นานแล้ว!

ดังนั้นจึงมีแค่เขาที่สามารถเข้าใจได้!

เจียงเยว่ฉานขมวดคิ้วหนักขึ้นอีกเล็กน้อยและจ้องมองไปที่หลี่จุ่น

“แน่นอนว่าถ้าเจ้าไม่ยินยอม ข้าก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว นี่คือเงื่อนไขข้า ถ้าเจ้าทำได้ข้าก็ช่วย แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้การซื้อขายไม่สำเร็จ แต่มิตรภาพเราก็ยังคงอยู่”

หลี่จุ่นพูดขณะที่กำลังจะลุกขึ้นและจากไป เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าลาล่ะ และยินดีต้อนรับแม่นางเยว่ฉานที่มาเยี่ยมพวกเราต่อไป ข้าจะจัดการอาหารในจวนให้เพียงพออย่างแน่นอน”

“เดี๋ยวก่อน!”

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นกำลังจะจากไป เจียงเยว่ฉานจึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกทันที

ทันใดนั้นร่างกายของหลี่จุ่นก็ชะงักไป!

เขารู้ถึงปัญหาอยู่หนึ่งข้อ ผู้หญิงคนนี้มีทักษะการต่อสู้ขั้นสูง และตอนนี้ก็อยู่ในเขตของนาง นางจะไม่กระโดดข้ามกำแพงมามัดเขาแล้วขู่ให้เขาถอดรหัสแผนที่ใช่ไหม

ภายในใจเขารู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะหยุดก้าวเท้า

แต่ทว่า!

ในเวลาต่อมา เจียงเยว่ฉานก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างยากลำบาก “ตกลง ข้ายินยอม! เราจะช่วยท่านจัดการสามเรื่องภายในสามเดือน และสามเดือนหลังจากนั้นท่านช่วยข้าถอดรหัสแผนที่!”

“ไม่มีปัญหา!”

หลี่จุ่นถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที โชคดีที่เจียงเยว่ฉานเป็นคนมีเหตุผลและรู้ว่าผลที่ตามมาของการมัดเขาไว้นั้นไม่อาจคาดเดาได้

หลังจากผ่านไปสามเดือนแล้วเขากลับคำ ด้วยศิลปะการต่อสู้ของเจียงเยว่ฉานแล้ว ต่อให้เขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เพราะวันหนึ่งนางจะตามหาเขาจนเจอและจัดการเขาจนตาย!

ดังนั้น หลี่จุนจึงไม่กล้าล้อเล่นกับเจียงเยว่ฉาน!

หลี่จุ่นนั่งลงอีกครั้ง ยิ้มอย่างมีเลศนัย ดันแผนที่กลับไปแล้วพูดว่า “เก็บแผนที่นี้ไว้ให้ดี หลังจากนั้นสามเดือนค่อยมอบมันให้ข้า เพราะถ้าหายไปมันคงไม่ดีแน่ และทองคำเหล่านี้...เอาเก็บไปเถอะ”

ให้ตาย!

ทองคำมากมายขนาดนี้!

โธ่...น่าเสียดายจริง ๆ

เจียงเยว่ฉานพยักหน้า หยิบแผนที่กลับมา พูดอย่างยิ้ม ๆ

“ถ้าอย่างนั้นแล้ว หวังว่าความร่วมมือของเราจะผ่านไปด้วยดี”

“ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย”

หลี่จุ่นพยักหน้า รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และรีบพูดทันที “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”

ใครกันที่กำลังสนใจเขาอยู่!

หัวใจของหลี่จุ่นดำดิ่งลง และมีเหงื่อเย็นไหลออกมาที่ด้านหลัง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้พบกับผู้อาวุโสคนนั้นที่ทะเลสาบอี้สุ่ยในวันนี้ เขาก็รู้สึกกลัวอยู่พักหนึ่ง ไม่คิดว่าจะมีกลุ่มที่ไม่รู้จักอยู่ที่จวนอีก!

แม้แต่คนของอวี้เซียงก็ยังไม่สังเกตเห็นว่ามีอยู่เลย คนกลุ่มนี้ซ่อนตัวลึกลับจริง ๆ!

จุดประสงค์ของอีกฝ่ายคืออะไร

ทำไมถึงต้องคอยสอดแนมเขา ทำไมถึงไม่ไปสอดแนมรัชทายาทล่ะ

ล่วงรู้ความลับเขาไปเท่าไรแล้ว

มารดามันเถอะ!

หลังจากนั้นไม่นานหลี่จุ่นก็กลับมาที่จวนโดยไม่ได้แสดงอาการใด ๆ และมีท่าทีสบาย ๆ หยางจงเข้ามาหาเขา และถาม

“จิ่งอ๋อง เมื่อครู่นี้ท่านไปที่ไหนมาขอรับ”

จิ่งอ๋องชี้ไปที่จวนตระกูลเจียง และพูดต่อว่า “ให้แม่ครัวทำเต้าฮวยให้ข้าหน่อยสิ”

หยางจงผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ และกล่าวตอบ “จิ่งอ๋อง ก่อนหน้านี้แม่ครัวในห้องครัวขอลาหยุดเพราะมีธุระตอนบ่าย เมื่อครู่จึงได้เปลี่ยนแม่ครัวคนใหม่ ในเรื่องรสชาตินั้นอาจจะ...”

อืม ประสิทธิภาพการทำงานของอวี้เซียงนั้นรวดเร็วอยู่เสมอ

หลี่จุ่นยิ้มทันทีและพูดว่า “ไม่เป็นไร เจ้าให้นางไปทำก่อนเถอะ แล้วค่อยให้นางมาส่งเอง”

“ขอรับ จิ่งอ๋อง” หยางจงรีบวิ่งออกไปทันที