องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 304

หลี่จุ่นกล่าวต่อ “ข้าค่อนข้างโน้มเอียงไปทางสิบเก้าสิบ อย่างไรก็ตามเราอยู่ในฐานะผู้ขาย ถ้าเรามีรายได้ไม่มาก การทำธุรกิจนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์”

หลี่เหวินจวินกระตุกมุมปาก “น้องหก มันจะไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือ กั๋วจิ้วจะยอมหรือ”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า “เขายังมีที่ว่างให้เลือกอีกหรือ? หากเขาไม่ยอมรับการแบ่งผลกำไรดังกล่าว เขาก็ขายได้แค่เหล้าสลักดอกไม้เท่านั้น แต่ในเมืองหลวงนี้ไม่ได้มีที่ว่างสำหรับเหล้าสลักดอกไม้มากนัก ไม่ช้าก็เร็วก็จะถูกหลงไถครอบครอง ดังนั้นถ้าเขาไม่โง่ เขาก็แค่ต้องยอมรับอัตราส่วนการแบ่งผลกำไรที่เราให้”

หลี่เหวินจวินดูตกใจ

นางสามารถวิเคราะห์ถึงสิ่งที่หลี่จุ่นอธิบายออกมาได้ แต่นางรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปหน่อย ตอนที่นางไปหาจ้าวเสี่ยนมาก่อนหน้านี้ นางเผยว่าจะแบ่งให้อย่างน้อยสี่สิบ แต่ตอนนี้ให้แค่สิบ คาดว่าจ้าวเสี่ยนน่าจะโกรธจัดแน่

หลี่เหวินจวินกัดฟันแล้วพูดว่า “น้องหก อย่างไรเสียกั๋วจิ้วก็ถือว่าเป็นผู้ที่มีความชอบธรรมและแก้ปัญหาตระกูลโจวแทนพวกเรา ให้เขายี่สิบเถิด ให้สิบมันน้อยเกินไป...”

หลี่จุ่นหยุดนิ่งไปชั่วครู่ เขาเหลือบมองหลี่เหวินจวิน พยักหน้าช้า ๆ และพูดว่า

“ยี่สิบก็ได้ ยังอยู่ในช่วงที่ข้าพอยอมรับได้อยู่ แต่ในอนาคตพี่หญิงก็จะรู้ว่าที่ข้าให้เพียงสิบ เขาก็ยังสามารถสร้างผลกำไรมหาศาลได้ ซึ่งเกินกว่าผลกำไรที่เหล้าสลักดอกไม้จะให้เขาเสียอีก”

หลี่เหวินจวินยิ้มขึ้นทันทีและพูดว่า “เรื่องนี้เราค่อยหารือกันทีหลัง ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ ให้เขายี่สิบ”

หลี่จุ่นรู้ดีว่าหลี่เหวินจวินยังคงมีจิตใจที่อ่อนโยน นางไม่สามารถเป็นนักธุรกิจที่ดีได้ แล้วนักธุรกิจที่ดีคืออะไร

อย่างน้อยก็ต้องเป็นคนที่มุ่งเอาแต่กำไรก่อน

“อย่างไรก็ตาม เหล้านี้ข้าได้มอบให้แก่พี่หญิงแล้ว ตอนนี้ท่านเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในการตัดสินใจ ท่านพูดได้เลย” หลี่จุ่นหัวเราะออกมาอย่างไม่มีทางเลือก

สีหน้าของหลี่เหวินจวินดูมีความสุข นางมองหลี่จุ่นด้วยแววตาที่อ่อนโยน และน้ำเสียงของนางก็อ่อนโยนมากเช่นกัน

“น้องหก ขอบคุณที่เชื่อใจข้า”

หลี่จุ่นยิ้มและมองไปที่หลี่เหวินจวิน

ทันใดนั้นบรรยากาศโดยรอบก็เงียบลงราวกับหยุดนิ่ง ทั้งสองมองหน้ากัน สบตากัน โดยที่ไม่มีใครหันหน้าหนีไป

ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างค่อย ๆ บานสะพรั่งขึ้นมาในใจของคนสองคน มันฟุ้งกระจาย เกิดบางสิ่งที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นและอบอุ่นขึ้นมา

“อ่าคือ...พี่หญิง ข้าคิดว่าถึงเวลาเปิดสาขาแล้ว” จู่ ๆ หลี่จุ่นก็หลบสายตาไปทางอื่น รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วมาก และรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

หลี่เหวินจวินเองก็รีบหลบสายตาไปทางอื่น ใบหน้าของนางแดงขึ้นเล็กน้อย พยักหน้าแล้วพูดว่า

“อืม ๆ...ถ้าอย่างนั้น น้องหกคิดว่าเปิดที่ไหนถึงจะเหมาะล่ะ”

หลี่จุ่นกล่าว “เปิดทุกถนนทั้งสี่สายในเมืองฉางอัน ทุกคนได้ไม่ต้องวิ่งมาถึงที่นี่ แค่เรามีป้ายร้านค้า ต่อไปไหที่ใช้ก็จะถูกสลักด้วยเครื่องหมายการค้าของเราด้วย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าเป็นเหล้าหลงไถ”

“ดี เอาตามที่เจ้าว่า” หูของหลี่เหวินจวินแดงก่ำ และเสียงของนางก็เบาลงโดยไม่มีเหตุผล

หลี่จุ่นแอบถอนหายใจ

ให้ตายเถอะ!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมหลี่เหวินจวินถึงมองเขาแบบนั้น

พวกเขาเป็นพี่น้องกันนะ!

เขาไม่ได้อยากเป็นสมภารกินไก่วัด!

ช่างทรยศเสียจริง!