องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 323

จวนตระกูลเสิ่น

。

เมื่อคำนวณเวลามาเป็นอย่างดีแล้ว เมื่อถึงฤกษ์มงคลก็จะเดินทางถึงจวนอ๋องได้พอดี เสิ่นจิงหงมองเกี้ยวสรแดงชาดที่หน้าประตูแลเตรียมพร้อมจะขึ้นเกี้ยวแล้ว ข้าง ๆ ยังมีเกี้ยวสีเขียวอ่อนของเสิ่นคั่วผู้เป็นบิดา

เสิ่นคั่วสวมชุดขุนนาง ดูเป็นทางการยิ่งนัก

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู เสิ่นคั่วก็มองเห็นลูกสาวของตนเองสวมเครื่องประดับทั้งเงินและทองหรูหรา พร้อมด้วยชุดมงคลสีแดงสด แลดูงดงามสะดุดตายิ่งนัก เกรงว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่นางงดงามที่สุดแล้ว

แน่นอนว่าเมื่อแต่งงานไปแล้วจะงดงามได้ยิ่งกว่านี้เสียอีก

เสิ่นคั่วขยับริมฝีปากของตนพลางเอ่ย “วันหน้าเจ้าก็จะเป็นคนของจวนจิ่งอ๋องแล้ว จงเรียนรู้ที่จะต้องปรับตัว หากว่ามีสิ่งใดที่ทำให้เสียใจก็อย่าได้กลับมาที่บ้านตามอำเภอใจ”

เสิ่นจิงหงพยักหน้ารับด้วยดวงตาแดงก่ำ

น้ำเสียงของเสิ่นคั่วเอ่ยขึ้นด้วยความอ่อนโยนพลางพยักหน้า “เอาละ วันนี้เป็นวันมงคลของเจ้า อย่าได้ร้องไห้ไปเลย ขึ้นเกี้ยวเถิด พ่อไปกับเจ้าด้วย”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” เสิ่นจิงหงซับน้ำตาหางตาของตน ทันใดสาวใช้ก็ประคองนางขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว

เสิ่นคั่วมองลูกสาวของตนอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะขึ้นเกี้ยวไปเช่นกัน

เกี้ยวเจ้าสาวมุ่งหน้าไปยังจวนจิ่งอ๋อง

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวนั้นมิได้ยิ่งใหญ่นัก สู้สาวชาวบ้านธรรมดายามแต่งลูกสาวที่จะมีเจ้าบ่าวและขบวนผู้ต้อนรับที่ครึกครื้นออกมาต้อนรับไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

แต่ว่า เพียงแค่การได้ชื่อว่าแต่งเข้าจวนอ๋อง แม้เสิ่นจิงหงต้องเดินเข้าจวนไปก็ทำให้ผู้คนนึกอิจฉาได้เช่นกัน

ความอิจฉาของผู้อื่นนี้เองคือความครึกครื้นและเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

เมื่อถึงบริเวณจวนจิ่งอ๋องก็สามารถมองเห็นประตูใหญ่อันเป็นทางเข้าจวนได้แล้ว

จู่ ๆ เสิ่นคั่วก็ตะโกนให้หยุดเกี้ยวเสีย

จากนั้นเสิ่นคั่วจึงค่อยก้าวออกจากเกี้ยวแล้วเดินมายังข้าง ๆ เกี้ยวของบุตรสาว

“มีอันใดหรือท่านพ่อ” ยามอยู่ภายในเกี้ยว เสิ่นจิงหงสามารถสัมผัสได้ว่าบิดาเดินเข้ามาใกล้ตนเองจึงรีบเอ่ยถามออกไปทันที

“พ่อมีบางเรื่องที่ต้องกำชับเจ้าไว้”

น้ำเสียงของเสิ่นคั่วเรียบนิ่ง หากแต่ก็ดูร้อนรนอยู่เล็กน้อย “นับตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าจะต้องคุ้มครองจิ่งอ๋องไว้ให้ได้ วันหน้าเจ้าจะเป็นองครักษ์ที่ดีที่สุดของจิ่งอ๋อง ขณะเดียวกันเจ้าก็จะเป็นพระชายาของเขา ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น เจ้าจะต้องปกป้องคุ้มครองเขาไว้ให้ดี”

เสิ่นจิงหงขมวดคิ้วขึ้นด้วยความฉงน เหตุใดบิดาของตนจึงตั้งใจพูดเรื่องเหล่านี้ออกมา

มิหนำซ้ำ น้ำเสียงยังเคร่งเครียดอย่างที่ปกติยากจะได้ยิน

เสิ่นคั่วพูดต่อไป “เดิมทีพ่อไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้...”

“แต่นี่เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาทนะท่านพ่อ” เสิ่นจิงหงรีบเอ่ยออกมาขัดจังหวะการพูดของผู้เป็นบิดา

เสิ่นคั่วกระแอมไปเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงสิ่งที่หวังโส่วหนิงเอ่ยกับตนเมื่อสองสามวันก่อนได้ในทันที ว่าลูกสาวเมื่อโตแล้วก็เลี้ยงไว้ได้แต่ตัวบัดนี้ตัวเขาเองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้ได้

เสิ่นคั่วจึงรีบเอ่ยออกมา “...เจ้าฟังที่พ่อพูดก่อนสิ วันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องคุ้มครองความปลอดภัยของจิ่งอ๋องไว้ให้ดี”