องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 332

ค่ำคืนแห่งรัตติกาลมาเยือน

ความครึกครื้นในจวนจิ่งอ๋องนั้นหายไปจนหมดสิ้นแล้ว บัดนี้จึงสัมผัสได้ถึงความเงียบเหงา ตอนนี้เองที่หลี่จุ่นเพิ่งนึกถึงโหลวฮวนฮวนขึ้นมาได้ เขาจึงรีบรุดไปหาหญิงสาว ทว่า ห้องของนางนั้นกลับเหลือเพียงความว่างเปล่า

“หายไปไหนของเขาน่ะ” หลี่จุ่นเอ่ยพลางขมวดคิ้ว

หากว่ากันตามเหตุผล ในเมื่อผู้หญิงคนนี้รับปากกับตนเองแล้วว่าจะไม่ไป ก็ไม่ควรจะหายตัวไปโดยไม่ร่ำลาเช่นนี้ถึงจะถูก

หรือเพราะเขาทิ้งนางไว้ให้เดียวดาย นางจึงโกรธและหนีไปกันแน่

มีโอกาสเป็นไปได้มากทีเดียว

หลี่จุ่นส่ายหน้า

พวกนางยังขอร้องตนเอง ฉะนั้นจึงไม่น่าจะออกไปเช่นนี้ หรือต่อให้ไปก็น่าจะกลับมาหาตน ถึงตอนนั้นค่อยออดอ้อนเสียหน่อยก็ได้แล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้หลี่จุ่นก็วางใจได้ลง แล้วจึงรีบกลับไปหาเสิ่นจิงหงทันที

ถึงแม้ว่าก่อนนี้ทั้งสองคนจะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เมื่อแต่งงานกันแล้ว หลี่จุ่นกลับรู้สึกว่าผูกพันกับเสิ่นจิ่งหงได้มากอย่างประหลาด

ด้วยเหตุนี้เอง คนทั้งสองจึงสนิทสนมกันรวมดเร็วได้ในเวลาเพียงไม่ถึงวัน

ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งคู่ยังได้จุมพิตกันแล้ว ตอนนี้ควรจะต้องรีบตีเหล็กในตอนที่ยังร้อน หากว่าผ่านไปได้ด้วยดี ไม่แน่ว่าครั้งแรกของตนเองก็อาจจะเกิดขึ้นและทำสำเร็จได้ในคืนนี้

เมื่อคิดถึงเรียวขาทั้งสองคนของเสิ่นจิงหงแล้ว หลี่จุ่นก็รู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที

หลี่ตจุ่นเดินไปที่ตำหนักหลักด้วยท่าทีสบายใจ

ทว่า

หยางจงกลับรีบวิ่งมาอย่างร้อนรนแล้วเอ่ยตะโกนด้วยเสียงอันดัง

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ !”

“เกิดอะไรขึ้น” หลี่จุ่นถามออกไปด้วยความงงงันพลางรีบช่วยประคองผู้อาวุโสที่ลนลานจนพูดไม่เป็นภาษา “พ่อบ้าน เกิดเรื่องอันใดขึ้น เจ้าค่อย ๆ พูดเถิด”

“ท่านอ๋อง เย่หงนำทหารรักษาพระองค์มาล้อมจวนอ๋องเอาไว้ บอก... บอกว่าท่านอ๋อง... ท่านอ๋องวางยาพิษสังหารองค์ชายเจ็ด...” สีหน้าหยางจงในตอนนี้นั้นดูไม่น่ามองเอาเสียเลย ราวกับว่าโลกกำลังจะแตกก็มิปาน

เพียงได้ยิน หลี่จุ่นก็ตะลึงงันไปในทันที คล้ายกับว่าเกิดสายฟ้าฟาดในวันฟ้าใส ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่ตัวสั่นไปทั้งตัว

“พ่อบ้าน เจ้าว่าอะไรนะ น้องเจ็ดเป็นอะไรไป วางยาพิษสังหารอะไรกัน ข้าน่ะหรือวางยาพิษสังหารน้องเจ็ด ?”

“ท่านอ๋อง เมื่อวานหลังจากที่องค์ชายสี่และองค์ชายเจ็ดกลับออกไปจากจวนก็ถูกพิษเสียแล้ว วันนี้เมื่อยามอู่... องค์ชายเจ็ดตาย... ตายแล้วขอรับ...”

หยางจงหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อเอ่ยจบ

“ถูกพิษหรือ ?”

หลี่จุ่นแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยิน หวนคิดไปถึงเมื่อวัยเด็กที่หลี่จิ้นยังคงไร้เดียงสาเดินเข้ามา เมื่อตอนบ่ายเขายังนึกผิดหวังว่าเหตุใดหลี่จิ้นจึงไม่มาร่วมพิธีวิวาห์ของตนเอง คิดไม่ถึงว่าที่แท้เขา...

หลี่จุ่นรู้สึกปวดใจขึ้นมาในทันที แม้ว่าตนเองจะไม่สนิทสนมกับน้องชายคนนี้สักเท่าไรนัก แต่วันหน้าย่อมสนิทกันได้ และถึงอย่างไรก็เป็นพี่น้องของตนเอง

เหตุใดจึงจากไปเช่นนี้กันเล่า

อีกทั้ง... เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน