องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 333

“หึ ! จับตัวฆาตกรเอาไว้ !”

หลี่จุ่นที่เพิ่งวางใจได้เปราะหนึ่งและเตรียมตัวไปกับเย่หง กลับได้ยินเสียงอันเย็นชาเอ่ยขึ้นอยู่ด้านนอกกะทันหัน

เมื่อมองไปก็เห็นองค์รัชทายาทที่สวมเกราะสีเงิน พาเหล่าองครักษ์ในชุดเกราะพุ่งเข้ามาภายในจวน

ภาพที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้ทุกคนเกิดความแปลกใจขึ้นมา

เย่หงขมวดคิ้วในทันทีพลางเอ่ยถาม “องค์ชายรัชทายาท นี่ท่าน...”

แต่ทว่า

องค์ชายรัชทายาทในยามนี้ที่มีท่าทีดุดัน กลับเดินผ่านเย่หงไปแล้วจ้องหลี่จุ่นตาเขม็ง เมื่อจ้องอยู่พักหนึ่งแล้ว สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“นั่นปะไร หน้าตาเหมือนหลี่ตังเทียนมากจริงเสียด้วย !”

หลี่ตังเทียนหรือ ?

เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของทุกคนก็พากันเปลี่ยนไปในทันที

แม้แต่หลี่จุ่นเองก็ขมวดคิ้วด้วยความข้องใจ

หลี่ตังเทียนนั้นเรียกได้ว่าเป็นชื่อต้องห้าม ไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็สามารถเอ่ยถึงได้ แต่มาบัดนี้ องค์ชายรัชทายาทไม่เพียงแต่พูดถึง แต่ยังบอกว่าหลี่จุ่นหน้าตาเหมือนหลี่ตังเทียนเสียอีก นี่มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่

เย่หงไม่กล้าพูดแทรกเกี่ยวกับเรื่องนี้ มิหนำซ้ำอีกฝ่ายยังเป็นถึงองค์ชายรัชทายาท เป็นราชันในอนาคต ไม่ใช่คนที่ตนเองจะหาเรื่องด้วยได้

“เสด็จพี่พูดเช่นนี้หมายความเช่นใดกัน...” หลี่จุ่นขมวดคิ้วเข้าหากัน น้ำเสียงที่เอ่ยถามยามมองรัชทายาทนั้นดูเย็นชา

“ฮ่า ๆ ๆ”

จู่ ๆ รัชทายาทก็ระเบิดหัวเราะออกมาแล้วจ้องไปยังหลี่จุ่น “เจ้าสี่มีเหตุผลจริง ๆ เสียด้วย คนนอกจะมาร่วมเสวยสุขกับสิ่งที่ควรเป็นของพวกเราพี่น้องได้อย่างไรกัน โดยเฉพาะคนนอกผู้นี้ที่คิดร้ายต่อพวกเรา คอยคิดอยู่ตลอดว่าจะสังหารพวกเราเมื่อใด !”

เพียงรัชทายาทเอ่ยประโยคนี้ออกไป เนื้อความที่เอ่ยถึงนั้นเป็นสิ่งที่น่าตกใจยิ่งนัก

มากพอที่จะทำให้ทุกคนตกตะลึง !

สีหน้าของเย่หงเปลี่ยนไปมาอยู่หลายครา ไม่รู้ว่าตนเองควรได้ยินสิ่งเหล่านี้หรือไม่ ผิดกับเสิ่นจิงหงที่หน้าซีดเผือดไปในทันที นางฟังเข้าใจในสิ่งที่รัชทายาทพูดถึง นั่นแปลว่าหลี่จุ่นคิดจะฆ่ารัชทายาทและพวกองค์ชายองค์หญิง....

แต่ว่า มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ?

“องค์ชายรัชทายาท !”

หลี่จุ่นเค้นเสียงพูด น้ำเสียงนั้นมีความเย็นชา “ข้าเคารพที่ท่านเป็นพี่ใหญ่ เคารพที่ท่านเป็นรัชทายาท มิได้คิดเป็นศัตรูกับท่าน แต่บักนี้องค์ชายรัชทายาทกลับพูดจาว่าร้ายข้า หรือท่านจะไม่ชอบข้าจริง ๆ”

“หุบปาก !”

รัชทายาทตะคอกใส่หลี่จุ่นพลางจ้องตาถลน แล้วตะโกนพูดด้วยเสียงอันดัง “เจ้าไม่รู้ควรที่จะมาเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ ! เจ้ามันเป็นฆาตกรที่สังหารน้องเจ็ดของข้า เป็นความผิดมหันต์ ! ทหาร รีบจับกุมฆาตกรที่สังหารน้องเจ็ดของข้าเดี๋ยวนี้ !”

“ขอรับ !”ฃ

องครักษ์ที่รัชทายาทพามาด้วยต่างพากันพุ่งตรงมาด้านหน้าด้วยมุ่งหมายจะจับกุมหลี่จุ่น

สีหน้าเย่หงเปลี่ยนไปอีกครา ก่อนจะกัดฟันรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกไป “ช้าก่อนองค์รัชทายาท ! ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าพาตัวจิ่งอ๋องกลับไป ขอองค์รัชทายาท... เปิดทางให้ด้วย ! หากมีปัญหาใด ขอให้ท่านเอ่ยต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทเถิด !”

“หึ”