องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 339

หยางจงไปไหนแล้ว

หยางจงตายแล้ว

เมื่อคืนหลังจากหลี่จุ่นหมดสติไปได้ไม่นาน หยางจงก็เสียชีวิต

ฝนเทกระหน่ำ บรรยากาศเย็นเฉียบ

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ถูกลอบทำร้าย สำหรับหยางจง มีดสั้นที่เสียบเข้าท้องของหลี่จุ่นเหมือนกับเสียบเข้าทรวงอกของเขา

มันทำให้เขาเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว!

เขามองดูหลี่จุ่นเติบใหญ่ มองดูเขาลืมตา มองดูเขาอ้าปาก มองดูเขาร้องอ้อแอ้ มองดูเขาเดินได้ มองดูเขาพูดได้...มองดูเขาเสียใจ มองดูเขาเห็นมารดาป่วยเสียชีวิต...เขามองดูหลี่จุ่นทำอะไรหลาย ๆ อย่าง

หลี่จุ่นเปรียบเหมือนลูกของเขา และเหมือนแก้วตาของเขา

แต่ตอนนี้เขาถูกแทงบาดเจ็บ เป็นตายไม่รู้!

หยางจงวิ่งไปราวกับบ้าคลั่ง จับนายของตัวเองแน่น เรียกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ให้เขาตื่นขึ้นมา ให้เขาอย่าหลับ จากนั้นก็พุ่งตัวเข้ากลางสายฝนกระหน่ำราวกับคลุ้มคลั่ง ต่อยไส้ศึกที่ทำร้ายหลี่จุ่นหมัดแล้วหมัดเล่า ระบายโทสะ...

สุดท้ายชายชรานั่งเผละท่ามกลางฝนที่ตกหนัก มองนายบ้านตัวเองที่อยู่ตรงด้านล่างทางเดิน มองจนน้ำตานองหน้า และแผดเสียงร้องอย่างโหยหวนในท้ายที่สุด

หลี่จุ่นถูกทำร้าย เจียงเยว่ฉานตัดสินใจฉับพลัน ให้คนหามหลี่จุ่นถอยไปลานด้านหลัง

เวลานี้แม่ครัวให้คนของสมาคมเทียนตี้เปลี่ยนเส้นทางกลางอุโมงค์ ให้ทางออกทะลุในเมือง พวกเขาได้ออกจากจวนอ๋องได้แบบเทพไม่รู้ผีไม่เห็นอย่างปลอดภัย

“เกิดอะไรขึ้น หัวหน้าเป็นยังไงบ้าง” ขณะแม่ครัวออกมาจากอุโมงค์ เห็นพวกเจียงเยว่ฉานหามหลี่จุ่นมา ใบหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน วิ่งไปหาเดี๋ยวนั้น

“เขาถูกคนแทงบาดเจ็บ! ในจวนมีหนอนบ่อนไส้!” โหลวฮวนฮวนดวงตาแดง มองแม่ครัวด้วยสีหน้าระแวง นางสงสัยว่าคนของแม่ครัวเชื่อถือไม่ได้

ทว่าเจียงเยว่ฉานเอ่ยเสียงหนัก “ยังไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น ไปจากที่นี่ก่อน ถ้าพวกเจ้ากล้าเล่นลูกไม้อีก ข้าก็เก็บพวกเจ้าก่อนได้เหมือนกัน!”

แม่ครัวขมวดคิ้ว ทำไมแขกกลับมาเป็นนายซะได้

แต่ก็ยังพยักหน้าทันที

เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ ก็คือออกจากจวนอ๋องก่อน!

คนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวทันที หามหลี่จุ่นเข้าอุโมงค์

แต่หยางจงไม่ได้ตามมา

เพราะเขาถูกคนสกัดเอาไว้

ตอนที่ทุกคนถอย เขานั่งอยู่กลางสายฝนครู่หนึ่งจึงจะลุกขึ้น ขณะกำลังจะตามไป จู่ ๆ ก็มีเงาคนสองสายเหาะลงมาจากหลังคา ตกอยู่ตรงหน้าและขวางทางไปของเขา

ทั้งสองต่างสวมชุดทะมัดทะแมงสีดำ ปิดใบหน้า แต่เมื่อพวกเขาเอ่ยปาก ใบหน้าหยางจงกลับเปลี่ยนสีทันที!

เพราะเขารู้จักอีกฝ่าย!

“หยางจง ยังจำพวกเราได้กระมัง สิบแปดปีแล้วนะ...ให้เจ้ามีชีวิตอยู่อีกสิบแปดปี แต่หลังจากคืนนี้ไป เจ้าจะอยู่ต่อไม่ได้แล้ว พวกเราก็อยู่ต่อไม่ได้เหมือนกัน”