องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 340

เขาควรตายตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่เพราะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ดังนั้นจึงยื้อชีวิตจนถึงตอนนี้...

เวลานี้การใช้ประโยชน์สุดท้ายของพวกเขามาถึงแล้ว ก็คือต้องตาย!

ไม่ว่าจะเศร้าโศกเสียใจเพียงใด นี่ก็คือจุดจบที่พวกเขาควรมี

หยางจงสีหน้าอมทุกข์ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม ตัดใจไม่ได้!

เขากัดฟัน คุกเข่าวิงวอนต่อทั้งสอง

“ไม่ ข้าขอร้องพวกเจ้าล่ะ พวกเจ้าให้ข้าไปเถอะ...ข้ายังต้องดูลูกของเขาถือกำเนิด ยังต้องดูเขาแต่งงานกับหญิงที่ชอบมากกว่า ขอร้องล่ะ เขาเป็นคนที่ข้าเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ เขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของข้า ข้ายังอยากอยู่เป็นเพื่อนเขาอีก แค่พวกเจ้าให้ข้าไป ข้าจะรับปากพวกเจ้าทุกอย่าง...”

ทว่า

ทั้งสองส่ายหน้าทันที

หนึ่งในนั้นพูดเหน็บ “หยางจง เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมตอนนั้นพวกเราถึงยื้อชีวิตอยู่ต่อ เพราะพวกเราก็มีคนที่อยากเห็นจนเติบใหญ่เหมือนกัน ดังนั้นพวกเราก็เลยอยู่ต่อไป ไม่อย่างนั้นก็ควรไปพร้อมเหล่าพี่น้องแล้ว! พวกเราก็ไม่อยากตายเหมือนกัน! ตอนนี้ข้าก็อยากเห็นหลานชายเติบโต เห็นเขาแต่งงานมีลูก แต่มันทำไม่ได้! ถ้าพวกเราไม่ตาย คนที่ตายก็คือพวกเขา...พี่น้องที่ดี ยอมเสียเถอะ พวกเราไปตายกันเถอะ ให้คนที่อยู่ต่อมีความสุข”

“ไม่!”

หยางจงตะคอก “ครอบครัวพวกเจ้าอยู่อย่างสงบสุขได้ แต่เขาล่ะ ทำไมเขาต้องทุกข์อย่างนี้ ทำไมต้องอยู่อย่างทุกข์ทนอย่างนี้ด้วย เขาลำบากมาก น่าสงสารมาก ถ้าข้าไปแล้วเขาจะอยู่ยังไง!”

ทั้งสองคนเงียบ

หยาดน้ำฝนเทลงมาไม่หยุด ทั้งสามประชันหน้ากันท่ามกลางสายฝน คนหนึ่งคุกเข่า

“พวกเจ้าให้ข้าไปเถอะ ความเป็นพี่น้องปีนั้น ข้าไม่เคยขออะไรพวกเจ้าเลย พวกเจ้าปล่อยข้าไปเถอะ ข้ารับรองว่าต่อให้ตายก็จะไม่บอกเรื่องนั้นกับเขา! ขอร้องพวกเจ้าล่ะ...”

หยางจงโขกศีรษะแรง ๆ ร้องขอเสียงดัง

พี่น้องในอดีต เวลานี้กำลังคุกเข่าต่อหน้าทั้งสอง หัวใจของพวกเขาสั่นคลอนมากเหมือนกัน

แต่มันไม่ได้

พวกเขาสามคนจะมีชีวิตไม่ได้...ถ้าพวกเขายังมีชีวิต เช่นนั้นที่ตายก็คือครอบครัวของพวกเขา การต่อลมหายใจในปีนั้น หักหลังพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายก็มิใช่เพื่อให้ครอบครัวอยู่รอดต่อไปหรือ

ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนเจตนารมณ์ในตอนนั้นแล้วล่ะ

ดังนั้นพวกเขาต้องตาย!

จะอยู่ต่อไม่ได้!

“หยางจง เจ้าวางมือเถอะ...นี่คือชะตาของพวกเรา และเป็นชะตาของเขาด้วย บางทีอนาคตเขาได้ขึ้นนั่งบัลลังก์จะขอบคุณเจ้านะ”

“ใช่ วางมือเถอะ...ถ้าพวกเราไม่ตาย ที่ตายก็คือคนที่พวกเราอยากปกป้อง ฝ่าบาทจะเมตตาต่อคนที่เหลือ เจ้าจะไม่ตายไม่ได้ ฝ่าบาทต้องการศพของเจ้า”

หลังจากทั้งสามเงียบงันก็เริ่มเอ่ยปาก น้ำเสียงหนักอย่างยิ่ง

“ไม่!”

จู่ ๆ หยางจงก็ลุกขึ้นพรวดจากพื้น ปล่อยหนึ่งหมักไปทางทั้งสอง!

ฉึก!

แต่...

เขาลงมือเร็วมาก ทว่ากระบี่ยาวของอีกฝ่ายยาวยิ่งกว่า!

แทงเข้าแผ่นอกของเขาในชั่วพริบตา กระบี่ยาวตวัดอีกหน เลือดสดตรงแผ่นอกของหยางจงกระเซ็นออกไป สาดตกอยู่ท่ามกลางฝนกระหน่ำ ย้อมราตรีมืดมิดเป็นสีแดงฉาน!