องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 346

อวี้เซียงกัดฟัน น้ำเสียงซับซ้อนเล็กน้อย เอ่ยว่า

“คนคนนั้น...คือคนที่หัวหน้าเรา...ชอบ!”

หัวหน้าจริง ๆ เลย...

ใจง่ายเหลือเกิน ยังไม่พูดถึงว่าโปรยเสน่ห์ใส่นาง ตอนนี้ในรถม้ามีเจ้าของตัวจริงนั่งอยู่ ข้างหลังยังตามมาอีกหนึ่ง

ชั่วขณะ ในใจอวี้เซียงเต็มไปด้วยอารมณ์อัดอั้น

อย่างที่คิด เสิ่นจิงหงในรถม้าร่างอรชรกระตุก สีหน้าเปลี่ยนเป็นอีหลักอีเหลื่อเล็กน้อย

โหลวฮวนฮวนแค่นฮึเสียงเย็น พูดขึ้นว่า “ข้ารู้แล้วว่าเป็นใคร! สายตาหัวหน้าของพวกเจ้าแย่ที่สุด ถูกผู้หญิงที่ตัวเองชอบหักหลังได้!”

อวี้เซียงไม่พูดต่ออีก

เวลานี้ มียอดฝีมือของสมาคมเทียนตี้เหินตัวลงมาจากหลังคา ตกอยู่บนรถม้า รายงานด้วยความเคารพ “อีกไม่ถึงลี้!”

จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังคาสองด้าน หลอมรวมกับราตรีดำมืด

มีความเป็นมืออาชีพมาก

ที่อีกฝ่ายบอกว่า ‘ไม่ถึงหนึ่งลี้’ ที่หมายถึงก็คือคนที่ตามไล่ล่าอยู่ข้างหลังนั่นเอง!

อวี้เซียงกัดฟันพูด “แม่นางฮวนฮวน รบกวนเจ้าแล้ว!”

โหลวฮวนฮวนสายตาเย็นเยียบ!

ดังคาด!

ไม่นาน ข้างหลังก็มีเสียงตะกุยฝีเท้าอาชาดังมาอยู่ไม่ไกล ท่ามกลางความขมุกขมัว โหลวฮวนฮวนเห็นอาชาสีขาวห้อตะบึงไล่ตามหลัง แม้จะเป็นค่ำคืนที่มืดมิด แต่ด้วยแสงบนท้องนภา โหลวฮวนฮวนยังมองออกว่านั่นคือจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่คลุมผ้าคลุมสีแดงก่ำ มือถือทวนสีเงิน!

จ้าวเฟยเอ๋อร์ในเวลานี้ องอาจห้าวหาญ ปากคลอทำนองไร้นามที่มีแต่ตัวเองได้ยิน วาจาสงบเสียงใสดังขึ้นจากริมฝีปากอ่อนนุ่มของนาง

“ราชวงศ์อู่มีหญิงงาม ทั่วแผ่นดินมีเพียงหนึ่งเดียว...”

“ชม้ายคราแรกล่มเมือง”

“ชายตาอีกคราล่มชาติ...”

“ล่มชาติล่มเมืองไม่ เพียงเพราะหญิงงามยากจะพานพบอีกครา”

“...”

ท่วงทำนองไร้นาม กอปรกับบทกลอนที่เขาเขียนเพื่อนาง จ้าวเฟยเอ๋อร์รู้สึกไพเราะจับใจและงดงามยิ่งแล้ว แต่ขณะเดียวกัน กลับรู้สึกอ้างว้างมากด้วย

เพียงเพราะหญิงงามยากจะพานพบอีกครา เพียงเพราะหญิงงามยากจะพานพบอีกครา...นี่ก็คือชะตาของพวกเราทั้งสองกระมัง

จ้าวเฟยเอ๋อร์คลอท่วงทำนองไม่หยุด ร้องบทกลอนที่ทั้งงดงามและอ้างว้างเล็กน้อยนี้ซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาจ้องตรงไปข้างหน้า มองรถม้าที่เร่งเดินทางอยู่ไม่ไกล

สงบมาก

เขาอยู่ในรถม้า อีกนิดเดียวก็จะเข้าใกล้แล้ว

แค่เข้าใกล้ก็พอ...

“ใยไม่รู้...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ร้องเพลง แววตาสงบนิ่ง แต่จู่ ๆ นางก็เรียกขึ้นเบา ๆ ว่า “หลี่จุ่น...”

ฟู่!

ลมกรรโชกหวีดหวิว!