องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 347

เสียงเรียกนี้มีพลังทะลุทะลวงมาก โหลวฮวนฮวนที่อยู่บนหลังคาได้ยินแล้วแก้วหูสั่นกระเพื่อม ในใจสะท้าน

นางฟังออกถึงความสิ้นหวังอย่างหนึ่ง

นางรู้ว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์กับหลี่จุ่นต่างชอบพอกัน และรู้ฐานะของหลี่จุ่นในใจของจ้าวเฟยเอ๋อร์ดี ชั่วขณะ นางถึงกับทำใจทำร้ายจ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่ลงเล็กน้อย

โหลวฮวนฮวนเอ่ยเสียงหนักอีกครั้ง “ท่านหญิงจ้าว หรือว่าท่านต้องการเห็นเขาตายหรือ!”

พอได้ฟังคำพูดนี้ จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็มองโหลวฮวนฮวนที่หนึ่งอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก เผยอปาก แต่ไม่ได้พูดอะไร

ไม่ นางไม่อยากเห็นเขาตาย...

“ถ้าท่านไม่อยากเห็นเขาตาย ก็อย่าตามมาอีกเลย!” โหลวฮวนฮวนเอ่ย

ทว่า

นาทีต่อมา จ้าวเฟยเอ๋อร์กลับฟาดบังเหียนอย่างแรง เร่งม้าเต็มกำลัง รีบร้อนจะตามรถม้าให้ทัน

โหลวฮวนฮวนเริ่มฉุนทันที เอ่ยเสียงต่ำ “งั้นก็อย่าโทษข้า”

นาทีต่อมา

โหลวฮวนฮวนกระโดดลงมาอย่างเร็ว ตกอยู่บนถนนม้า ตวัดกระบี่ยาวในมือ!

ฉับ!

ขาคู่หน้าของอาชาสีขาวถูกนางฟันแล้ว อาชาแผดร้องเสียงหลง เลือดสดสาดกระเซ็น

จ้าวเฟยเอ๋อร์กลิ้งถลาไปพร้อมกับอาชา ส่งเสียงครางต่ำ กลิ้งหลุน ๆ อยู่บนพื้นหลายตลบ นอนอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าทรมาน

หน้าผาเป็นแผลน่ากลัวรอยหนึ่ง เลือดสดไหลเป็นทาง

“หลี่หลาง...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์บาดเจ็บสาหัสทันที รู้สึกเพียงหัวสมองดังวิ้ง ๆ ทัศนะเลื่อนลอย นางมองรถม้าแล่นเร็วหายไปจากตรงหน้าต่อหน้าต่อตา

แต่นาทีต่อมา นางตะเกียกตะกายลุกขึ้น ไม่สนความเจ็บปวดบนร่าง ย่างเท้าที่หนักอึ้ง โซเซตามไปข้างหน้า

โหลวฮวนฮวนยืนอยู่บนทางม้าด้านหน้า มองจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่ไม่ยอมแพ้ด้วยความทึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น

“ดูท่าอยากให้เขาตายจริง ๆ สินะ เช่นนั้นข้าก็ต้อง...”

ฉึก!

โหลวฮวนฮวนเสือกกระบี่ยาวในมือออกไป แต่แค่ทะลุปักน่องขาขวาของจ้าวเฟยเอ๋อร์เท่านั้น

“อ๊า!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ร้องเสียงหลง กึ่งคุกเข่าอยู่กับพื้น มองโหลวฮวนฮวนทีหนึ่ง น้ำตาไหลพราก มองรถม้าที่ลับตาไปแบบไร้เรี่ยวแรงและสิ้นหวัง ก่อนจะแผดเสียงชอกช้ำระกำใจในท้ายที่สุด

“อย่าตามมาอีกนะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าเสีย!”

โหลวฮวนฮวนหันมาพูดเสียงเย็น จากนั้นจึงกระโดดขึ้นหลังคา ตามรถม้าไปอย่างรวดเร็ว

…………………………………………….

วังหลวง