องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 352

อวี้เซียงเป็นแค่คนธรรมดา ไหนเลยจะรับกับการโจมตีนี้ได้ ส่งเสียงครางต่ำทันที นอนหมดแรงอยู่กับพื้น

หลี่จุ่นสีหน้าแย่ที่สุด มองเสิ่นจิงหง เอ่ยเสียงหนัก “หรือว่าเจ้าอยากจะมีเรื่องกับข้าถึงขั้นนี้จริง ๆ”

เสิ่นจิงหงส่ายหน้า กัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้ามองสายตาของเขา เพียงแต่ยังยืนกราน

“ข้าจะเห็นเจ้าไปตายไม่ได้!”

หลี่จุ่นเริ่มมีโทสะแล้ว ตะคอกว่า “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าออกไปแล้วต้องตาย พ่อเจ้ามั่นใจว่าข้าต้องตายขนาดนี้เชียวหรือ สวรรค์จะเอาชีวิตข้า ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก! เจ้าถอยไป วันนี้ข้าต้องออกเมืองให้ได้!”

เสิ่นจิงหงน้ำตาพรั่งพรู แต่ยังกัดริมฝีปาก ฝืนเข้มแข็งยืนอยู่ตรงหน้าเขา กางแขนทั้งสองไม่ให้เขาไป

หลี่จุ่นรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้าแล้ว ถลึงตาใส่เสิ่นจิงหง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เขาสู้ไม่ได้ และจะสู้ไม่ได้ด้วย เขาจะใช้กำลังกับผู้หญิงได้ยังไง

โดยเฉพาะนางยังเป็นผู้หญิงของเขา

ผู้หญิงของเขาได้แต่ตีก้นอยู่บนเตียง!

หลี่จุ่นกุมท้อง รู้สึกเจ็บเล็กน้อย เจ็บเพราะมีอารมณ์ มองอวี้เซียงที่เจ็บจนกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันและค่อย ๆ ตะเกียกตะกายขึ้นมา ในที่สุดเขาก็หัวเราะด้วยความอนาถใจเสียงหนึ่ง มองเสิ่นจิงหงและพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ฮูหยิน ไม่งั้นเจ้าก็ซัดข้าให้ตายเสียตอนนี้เลยเถอะ....ความแค้นของพ่อบ้านข้าแก้แค้นไม่ได้แล้ว แค้นของตัวเองก็ไม่ได้เหมือนกัน เจ้าซัดข้าตายไปเลยเถอะ!”

เสิ่นจิงหงน้ำตาไหล กัดริมฝีปาก มองหลี่จุ่นแต่ไม่พูด

สีหน้าของนางเป็นทุกข์มาก

น้ำตาไหลพราก ชวนให้คนสงสาร

หลี่จุ่นเห็นแล้วรู้สึกสงสาร แต่เขาก็ปวดตับเหมือนกัน ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงใจแข็งอย่างนี้นะ

เกลี้ยกล่อมไม่ได้แล้ว!

“จิ่งอ๋อง!”

ตอนนี้เอง เสียงที่คุ้นเคยนิด ๆ ดังมาจากข้างหลัง จากนั้นฉิงเอ๋อร์ก็เหินตัวตกอยู่ข้างหลังคนทั้งสาม

เสิ่นจิงหงขวางอยู่ด้านหน้ากลี่จุ่นอย่างระแวดระวัง มองฉิงเอ๋อร์ เตรียมต่อสู้ทุกเมื่อ

พอหลี่จุ่นเห็นฉิงเอ๋อร์ปรากฏตัวก็รู้ว่าใครมา และรู้ว่าตัวเองไปไม่ได้แล้วจริง ๆ

หัวเราะตรอมตรมทันใด ตะโกนว่า “ข้ายังแปลกใจอยู่เลย ทำไมทหารรักษาพระองค์ถึงมาเร็วอย่างนี้ ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว! พี่หญิง ท่านมาแล้วใช่ไหม”

ฉิงเอ๋อร์เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย

“ได้...”

อวี้เซียงอ้าปาก แต่พูดออกมาอย่างลำบากได้แค่หนึ่งคำ ก่อนจะจากไปอย่างไม่หันหลังกลับ

พอเห็นอวี้เซียงไปแล้ว หลี่จุ่นก็พลันโล่งอก หัวเราะเยาะตัวเอง

“จริงสินะ จะหลงระเริงมากไปไม่ได้ การทะลุมิติอะไร ถ้าคิดว่าตัวเองแน่ ดูถูกคนโบราณ สุดท้ายยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องตายยังไง”

“หลี่หลาง...”

เสิ่นจิงหงใบหน้าเหมือนหัวใจพลังทลาย น้ำตานองหน้า อยากไปประคองเขาแต่ก็ไม่กล้า เพราะเมื่อครู่เขาเพิ่งผลักนางออก

หัวใจของนางราวกับมีมีดเสียบ เจ็บที่สุด

หลี่จุ่นมองนางทีหนึ่ง หัวเราะร้าย “ฮูหยินของข้า ตอนนี้พอใจแล้วละสิ ตอนนี้ไปไม่ได้แล้วจริง ๆ...แต่เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะฆ่าข้าหรือไม่ พ่อเจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่ ไม่งั้นพวกเรามาพนันกันสักตาเป็นยังไง”

พอเขาพูดจบ ทหารรักษาพระองค์ก็ดาหน้ามาทันที ล้อมเขากับเสิ่นจิงหงในพริบตา

ฉิงเอ๋อร์แววตาซับซ้อน

หลี่จุ่นหัวเราะ โมโหจนตะโกนออกไปในที่สุด “หลี่เหวินจวิน เจ้ากล้ามาแต่ไม่กล้าพบข้าหรือ! ข้าติดค้างเจ้าหรือยังไง ถึงทำให้เจ้าแทงข้างหลังข้า!”