องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 353

ปากอุโมงค์

หลี่เหวินจวินจับกระโปรงแน่น สีหน้าเจ็บปวด ถ้อยคำของหลี่จุ่นส่งถึงโสตนางทุกคำ

“องค์หญิง...”

นางกำนัลคนสนิทเห็นสีหน้านางไม่ดี จึงเอ่ยปากเสียงแผ่ว คิดจะปลอบโยน

หลี่เหวินจวินส่ายหน้าพูดเบา ๆ “เจ้าตามฉางชวนไปด้วยตัวเอง ระหว่างทางถ้าใครกล้าทำร้ายเขา...ฆ่าไม่เว้น ไม่ต้องกลัว!”

สีหน้านางกำนัลคนสนิทเปลี่ยนไปนิด ๆ แต่ก็พยักหน้าเดี๋ยวนั้น “เจ้าค่ะ องค์หญิง”

หลี่เหวินจวินสูดลมหายใจ ความเจ็บปวดบนใบหน้าไม่ลดละแม้แต่น้อย พาองครักษ์สองคนจากไปอย่างรวดเร็ว มิอาจสะกดกลั้นน้ำตาได้อีก ไหลตกลงมาปานสายฝน

นางจับกระโปรงตัวเองแน่น กระทั่งว่าเล็บจิกเข้าฝ่ามือของตัวเองจนเลือดออกเต็มไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย ความทุกข์โศกในใจแผ่ซ่านทั้งร่างกายและหัวใจ

“ขอโทษ...”

นางเอ่ยเสียงแผ่ว ฝีเท้าเร็วมากขึ้นทุกทีจนแทบจะวิ่งไปในที่สุด ครั้นกลับถึงรถม้า แม้แต่หัวก็ไม่กล้าหัน สั่งให้คนเคลื่อนรถม้าไป

รถม้าแล่นเร็ว หายไปในความมืด

หลังจากหลี่เหวินจวินไปได้ไม่นาน เสิ่นจิงหงก็ประคองหลี่จุ่นออกมา แต่การกุมตัวของทหารรักษาพระองค์ เพียงเพราะเขาบาดเจ็บ จึงไม่ได้ใส่โซ่ตรวนกับเขา

หลี่จุ่นซึมกะทือ ไม่มีความโกรธสักนิดแล้ว

เสิ่นจิงหงดวงตาไร้แววเหมือนกัน แค่จับแขนของหลี่จุ่นแน่น ๆ กัดริมฝีปากจนเลือดออกแบบไม่รู้ตัว กลัวว่าหลี่จุ่นจะผลักนางออกอีก

ในใจนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสงสัย

สงสัยว่าตัวเองทำผิดไปหรือเปล่า

แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางหนีแล้ว เพราะตกอยู่ในมือของทหารรักษาพระองค์แล้ว

“ฉิงเอ๋อร์!”

นางกำนัลคนสนิทของหลี่เหวินจวินอีกคนปรากฏขึ้น มองฉิงเอ๋อร์ที่ตามทหารรักษาพระองค์ออกมาและพูดว่า “องค์หญิงให้ข้าไป เจ้ากลับ...ไปคุ้มครององค์หญิงเถอะ”

ฉิงเอ๋อร์พยักหน้า

แม้ทั้งสามจะเสียงเบามาก แต่หลี่จุ่นยังมองมา สายตากลับมามีสีสันเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น

“กลับไปแล้วก็ถามองค์หญิงบ้านเจ้าด้วยนะ ข้าไปขุดหลุมศพบรรพชนขององค์หญิงบ้านเจ้าหรือ ทำไมไม่นึกถึงไมตรีเก่าก่อนสักนิด ยืนกรานจะให้ข้าเดินสู่เส้นทางแห่งความตายให้ได้”

หลี่จุ่นรู้สึกเหมือนถูกหลี่เหวินจวินแทงจริง ๆ คนที่มาจับเขา เป็นหวังเยียนหรันได้ เป็นจ้าวเฟยเอ๋อร์ได้ แต่จะเป็นหลี่เหวินจวินไม่ได้!

หลี่จุ่นไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะอะไร แต่นึกถึงหลี่เหวินจวินนำทหารรักษาพระองค์มาจับตัวเอง ในใจยังรู้สึกทรมานมาก ทรมานมาก ๆ