องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 38

อุทยานหลวง ตำหนักเฟิงหยาง

หลี่เจิ้งนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะยาว กำลังตรวจอ่านฎีกา เดี๋ยวก็ทำสีหน้าเคร่งขรึม เดี๋ยวก็ทำสีหน้านิ่งเงียบ

หวังเหลียนยืนอยู่ข้างๆ มีจดหมายจากสนามล่าสัตว์ส่งผ่านนกพิราบสื่อสารมาอย่างต่อเนื่อง

หลี่เจิ้งจิบน้ำชาเข้าไปหนึ่งคำ และเงยหน้าพูดขึ้นว่า “หัวหน้าขันทีหวัง องค์ชายแต่ล่ะท่านล่าสัตว์เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

หวังเหลียนรายงานกลับไปอย่างว่องไว “ทูลฝ่าบาท ตามรายงานที่ส่งมา องค์ชายสี่ล่าสัตว์ได้แล้วสิบเอ็ดตัว บัดนี้ได้นำหน้าองค์ชายองค์หญิงท่านอื่นแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทล่าได้แปดตัว องค์หญิงใหญ่ล่าได้หกตัวพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งแสดงสีหน้าที่คาดไม่ถึง “เจ้าสี่ทำให้ข้าคาดไม่ถึงเป็นเป็นอย่างยิ่ง ใช่แล้ว เจ้าหกล่ะ?ทำไมไม่มีชื่อเขาล่ะ เขาล่าได้กี่ตัวแล้ว?”

ไม่รอให้หวังเหลียนตอบก่อน หลี่เจิ้งก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า “เจ้าหกก็ทำให้ข้าคาดไม่ถึงเช่นกัน นึกไม่ถึงเลยว่าบุตรหัวแก้วหัวแหวนของเหยียนอ๋องจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขายอมไปได้”

“ทูลฝ่าบาท องค์ชายหกยังไม่สามารถล่าสัตว์ได้แม้แต่ตัวเดียวพ่ะย่ะค่ะ... ” น้ำเสียงของหวังเหยียนดูมีความลังเลใจ

“อืม?”

หลี่เจิ้งขมวดคิ้วขึ้นมา “ฝีมือยิงธนูของจ้าวเฟยเอ๋อร์ถูกขนานนามว่าเป็นมือหนึ่งในเมืองหลวงมิใช่หรือ? ผ่านมานานเช่นนี้ทำไมถึงยังล่าสัตว์ไม่ได้สักตัว?”

หวังเหลียนคิดอยู่สักพักก่อนจะกัดฟันพูดขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ตามรายงานของผู้สอดแนมส่งข่าวมาว่า องค์ชายหกเหมือนจะร่วมมือกับองค์หญิงใหญ่ ท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันก็อยู่ใต้บัญชาขององค์หญิงใหญ่ ทำทุกอย่างที่ได้รับสั่งพ่ะย่ะค่ะ...”

“อะไรนะ?”

หลี่เจิ้งอึ้งไปชั่วขณะ “เจ้าบอกว่าเจ้าหกร่วมมือกับองค์หญิงใหญ่งั้นรึ?”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท?

หลี่เจิ้งเหม่อลอยอยู่สักพัก สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

ผ่านไปสักระยะแววตาที่ดูลึกล้ำจนยากที่จะคาดเดา พูดพึมพำออกมาว่า “ระยะนี้เจ้าหกมักจะทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจอยู่บ่อยครั้ง”

หวังเหลียนพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ทูลฝ่าบาท ระยะนี้องค์ชายหกมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งค่อยๆพยักหน้า แต่กลับพูดขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจ “เปลี่ยนแปลงมาก ไม่ถือว่าเป็นเรื่องดี”

ค่ายชั่วคราวหลี่จุ่น

หลี่จุ่นดึงคันธนูจนโค้งงอแล้วยิงออกไป มองดูลูกศรที่ติดอยู่บนลำต้น จากนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ

เขายิงไปแล้วสิบกว่าดอก แต่มีเพียงสองดอกเท่านั้นที่สามารถยิงถูกลำต้น อีกทั้งยังแรงไม่พอ คงไม่สามารถยึดติดได้อย่างมั่งคง

สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นไปตามอย่างที่ตนเองคิดเอาไว้ไม่มีผิด

เขาไม่ชำนาญด้านการยิงธนูจริงๆ

สิ่งสำคัญคือ แม้แต่คันธนูก็ไม่สามารถดึงให้กางออกอย่างเต็มที่ แล้วจะไปยิงล่าสัตว์ได้อย่างไร?

ทุกอย่างไม่มีประโยชน์เลย

หลี่จุ่นก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเจอกวางได้ มันดูสบายใจอย่างไม่กังวลอะไร เขาลังเลอยู่สักพัก และพูดขึ้นว่า

“ช่างมันเถอะ ไม่รบกวนมันล่ะ ยังไงข้าก็ยิงไม่โดนอยู่ดี”

ธนูธรรมดาแบบนี้แม้ว่าจะยิงโดนแล้ว แต่ก็คงทำอะไรกวางไม่ได้ คงจะต้องเหนื่อยเปล่าเท่านั้น

เพราะไม่ได้เอาหน้าไม้กลติดมาด้วย ไม่อย่างนั้นกวางตัวนี้ก็คงรอดไปไม่ได้

หยางจงรู้สึกเสียดายขึ้นมา

ฟึ่บ!

ในเวลานั้น

มีเสียงของแหลมคมส่งผ่านมาในอากาศ กวางตัวนั้นถูกลูกศรที่ลอยทะลุอากาศยิงเข้าไปอยู่ต่อหน้าทั้งสองคน เมื่อดิ้นรนอยู่สักพัก ก็ล้มลงไปกับกองเลือด

ยังไม่ทันให้ทั้งสองเรียกสติกลับมา คนกลุ่มหนึ่งก็ขี่ม้าเข้ามาถึง คนนำหน้าก็คือองค์ชายห้าหลี่จง!

“องค์รักษ์ เอาสัตว์ที่ข้ายิงมาได้กลับไปโดยด่วน!” หลี่จงโบกมือเรียก ทันใดนั้นก็มีองค์รักษ์สองนายเดินเข้ามา เอากวางที่ตายแล้วไปเก็บ

หลี่จงมองเห็นหลี่จุ่นกับพวกทั้งสองตั้งแต่แรกแล้ว จึงหันไปมองหลี่จุ่นจากนั้นก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า

“น้องหก ขอโทษด้วยนะ พี่คงจะยิงเร็วเกินไป ไม่ได้ไปแย่งเหยื่อของน้องหกใช่ไหม?”