องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 39

หลี่จุ่นเหลือบมองกวางที่ถูกลูกธนูของหลี่จงยิงตายและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

พี่ห้าของข้าแข็งแกร่งสุด ๆ!

เขาส่ายหัวแล้วพูดด้วยความเคารพ “ข้าขอคารวะพี่ห้า กวางตัวนี้ถูกท่านยิงมันจึงเป็นของท่าน ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องแย่งชิง ท่านเกรงใจไปแล้ว”

ท่าทีของหลี่จงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เดิมทีเขารู้สึกภูมิใจมาก แต่เมื่อเห็นความทิฐิสูงของหลี่จุ่น เขาก็รู้สึกคับข้องใจทันที

ตอนนี้เขารู้สึกเบื่อมาก แต่ก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า

“ไม่รู้ว่าน้องหกจับได้กี่ตัวแล้ว แต่พวกพี่ ๆ จับได้สิบกว่าตัวแล้วนะ”

หลี่จุ่นพูดทันที “พี่ทั้งสามน่าทึ่งจริง ๆ! ตอนนี้ข้ากลับยังจับไม่ได้สักตัว”

หลี่จุ่นพูดอย่างตรงไปตรงมา

ทำให้หลี่จงหมดความสนใจในทันที เขาส่ายหัว โบกมือให้กลุ่มไป และพูดเสียงดัง

“น้องหก อย่าเพิ่งถูกคัดออกรอบแรกไปก่อนล่ะ ข้าอยากเห็นความสำคัญของการตั้งกลุ่มล่าสัตว์นี้ของเจ้าจริง ๆ! ฮ่า ๆ ๆ”

มีความเหน็บแนม รู้สึกภูมิใจ ตลอดจนทำตัวสูงส่ง

หลี่จุ่นมองดูหลี่จงโบกมือให้กลุ่มและหายเข้าไปในป่า เขาไม่พูดอะไร แค่เผยรอยยิ้มบนใบหน้าและกระซิบเบา ๆ

“พี่ห้าช่างยโสโอหังซะจริง”

ใบหน้าของหยางจงดูน่าเกลียด แต่ก็รีบพูดปลอบใจทันที

“องค์ชาย ท่านอย่าได้ทรงใส่ใจเลยพ่ะย่ะค่ะ ยังเหลือสัตว์ที่ให้ล่าตัวอื่น ๆ อีก”

หลี่จุ่นพยักหน้า กระชับบังเหียนแล้วพูด

“หัวหน้าขันทีหยาง ไปกันต่อดีกว่า”

ทั้งสองเดินหน้าต่อไป หลี่จุ่นยังคงขี่ม้าเตร็ดเตร่ในป่าไปเรื่อย ๆ จนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินถึงกลับไปยังค่าย

เมื่อมาถึงค่าย

นกพิราบส่งสารขององค์หญิงใหญ่ก็มาถึงเช่นกัน ในจดหมายบอกว่าขณะนี้มีสัตว์ที่ถูกจับได้แล้วทั้งหมดสามสิบสองตัว และคาดว่าเมื่อกลับมาถึงอาจจะมีประมาณห้าหกสิบตัว

หลี่จุ่นพยักหน้าเงียบ ๆ

บ่ายวันเดียวยิงกวางได้สามสิบสองตัว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปก็คงจะจับกวางถึงหนึ่งร้อยตัวในวันพรุ่งนี้ หลังจากแบ่งเท่า ๆ กันการขึ้นนำอีกสองกลุ่มก็คงไม่มีปัญหา

หลี่จุ่นตอบคำขอบคุณกลับไปและพักอยู่ในค่ายชั่วคราวเพื่อยิงธนูเล่น

ในขณะนั้นเอง มีกวางตัวหนึ่งวิ่งมาใกล้ ๆ และถูกก้อนหินของหลี่จุ่นขว้างใส่จนขาหักอย่างไม่ตั้งใจ สุดท้ายมันก็ถูกเขาล่าได้สำเร็จ

หลี่จุ่นพูด “วันนี้ท่านทั้งสองคงเหนื่อยกันมามาก ข้าต้องขอบใจจริง ๆ”

“องค์ชายทรงเกรงใจมากไปแล้วเพคะ”

หญิงสาวทั้งสองพูดขึ้น

หวังเยียนหรันพูดด้วยรอยยิ้ม “องค์ชาย ตอนนี้กลุ่มของเราล่าสุดได้มากที่สุด กลุ่มองค์รัชทายาทล่าได้เพียงแค่สามสิบตัว และกลุ่มขององค์ชายสี่ก็ล่าไปได้สามสิบสี่ตัว องค์ชาย หม่อมฉันได้ยินมาว่าพระองค์ทรงใช้หินล่าได้อีกหนึ่งตัวด้วย องค์ชายทรงเก่งกาจจริง ๆ”

“สามสิบสี่ตัว?” หลี่จุ่นตกตะลึง “พี่สี่เก่งกาจขนาดนั้นเลยหรือ”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พูดต่อ “องค์ชายสี่ทรงน่าทึ่งมาก องค์หญิงใหญ่เองก็ทรงประหลาดใจเช่นกันเพคะ”

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจมาก

นึกว่าพี่สี่จะเป็นคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอที่สุดของตัวเองซะอีก แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว เขาคงประเมินต่ำเกินไป

หลี่จุ่นไม่ค่อยประทับใจกับพี่สี่คนนี้เท่าไร

ในความทรงจำที่มี ทั้งสองคนไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กันมากนัก อีกฝ่ายเป็นคนเงียบขรึมซะเป็นส่วนใหญ่ และเขาก็เป็นคนเงียบ ไม่ได้เป็นจุดสนใจที่สุดในบรรดาองค์ชายและองค์หญิงทั้งหมด

ก็แค่ไม่คิดว่าวันนี้จะสร้างความประหลาดใจแก่ทุกคนได้

หวังเยียนหรันพูดต่อทันทีด้วยสีหน้ากังวล “องค์ชายเพคะ เรายิงได้หกสิบเอ็ดตัว ถ้าแบ่งเท่า ๆ กันแล้วทุกคนมีสามสิบตัว องค์รัชทายาทก็มีสามสิบตัวเช่นกัน องค์ชายสี่สามสิบสี่ตัว ตอนนี้พวกเรากำลังนำอยู่ ถ้าพวกเราไม่อยากถูกคัดออก เราจะต้องล่าให้ได้อย่างน้อยสามสิบเก้าตัวในวันพรุ่งนี้นะเพคะ”