องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 40

รู้สึกเครียดจริง ๆ

ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน องค์รัชทายาทอาจจะยังออกแรงได้ไม่เต็มที่

หลี่จุ่นยังคงรู้สึกประหลาดใจกับพี่สี่ของเขา เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเยียนหรัน เขาก็พยักหน้าทันที

วันนี้แค่ครึ่งวันก็ล่าไปแล้วหนึ่งร้อยยี่สิบห้าตัว และบนภูเขายังเหลืออีกเจ็ดสิบห้าตัว

เหตุผลที่สามารถล่าได้มากในวันนี้ เป็นเพราะกวางยังวิ่งไปได้ไม่ไกล ซึ่งพรุ่งนี้มันคงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

กวางเกือบทั้งหมดนั้นวิ่งเข้าไปในป่าลึก และมันจะล่าได้ยากขึ้นกว่าวันนี้

ถ้าล่าได้อีกสี่สิบเอ็ดตัวก็จะเป็นฝ่ายชนะ แต่มันไม่ง่ายเลย

จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็รู้สึกกังวลเช่นกันและพูดว่า “องค์ชาย จากสถานการณ์ในตอนนี้ กลุ่มของเราและกลุ่มขององค์หญิงใหญ่อาจจะได้...เลื่อนขั้นก็ได้เพคะ”

สุดท้ายแล้วหากจำนวนสัตว์ที่ล่าน้อยกว่าอีกสองกลุ่ม สองกลุ่มนั้นจะต้องถอนตัวออกด้วยความสมัครใจ และปล่อยให้อีกกลุ่มเลื่อนขั้นต่อไป

“ไม่คิดเลยว่าองค์ชายสี่จะทรงเก่งกาจขนาดนี้” หวังเยียนหรันขมวดคิ้วและทำปากจู๋ ดูเศร้าแต่ก็น่ารักในเวลาเดียวกัน

หลี่จุ่นพยักหน้าช้า ๆ

เขาไม่คิดเลยว่าพี่สี่ของเขาจะเป็นม้ามืดตัวใหญ่ เลยไม่ได้มีการป้องกันอะไรทั้งสิ้น

“องค์ชาย องค์หญิงใหญ่เสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ”

หยางจงรีบร้อนเข้ามาในตำหนักและรายงานทันที

หลี่จุ่นหันหน้าไปและเห็นหลี่เหวินจวินซึ่งเปลี่ยนเป็นชุดเกราะที่ดูสุภาพและสง่างาม นางเดินช้า ๆ เข้ามาในตำหนักพร้อมกับนางกำนัลข้างกาย

หลี่จุ่นเดินออกมาต้อนรับที่ด้านหน้าทันที “พี่หญิง มาได้อย่างไร”

“ถวายบังคับองค์หญิงใหญ่เพคะ!” หวังเยียนหรันและจ้าวเฟยเอ๋อร์ทำความเคารพอย่างรวดเร็ว

หลี่เหวินจวินเหลือบมองผู้คนที่อยู่ในตำหนักแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“อยู่กันหมดเลยหรือ ไม่ต้องเป็นทางการหรอก”

หลี่จุ่นเชิญหลี่เหวินจวินนั่งลง แล้วถาม “พี่หญิง ท่านมาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องการล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้ใช่หรือไม่”

หลี่เหวินจวินยิ้มอย่างอ่อนโยน พยักหน้าและพูด

“น้องหกก็น่าจะรู้ว่าหากพรุ่งนี้เราต้องการข้ามด่านไปด้วยกัน เราจะต้องล่าเหยื่อถึงสี่สิบเอ็ดตัว แต่ในวันพรุ่งนี้กวางพวกนั้นจะเข้าไปในภูเขาลึก และการล่าจะไม่ง่ายเหมือนกับในวันนี้”

หลี่จุ่นถอนหายใจ “พี่หญิงพูดถูกต้องแล้ว ถ้าอย่างนั้นพี่หญิงก็มาที่นี่เพื่อยุติความร่วมมืออย่างนั้นหรือ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลี่เหวินจวินก็ขมวดคิ้วทันที กลอกตามาที่เขา แสร้งทำเป็นโกรธและพูดว่า

“น้องหก เจ้ากำลังดูถูกข้าอยู่นะ ถ้าข้าตกลงที่จะร่วมมือกับเจ้าแล้ว จะยุติอย่างง่ายดายได้อย่างไร หรือว่าเจ้ามองว่าข้าเป็นคนแบบนี้อย่างนั้นรึ”

แต่น่าเสียดาย ถ้าไม่เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เขาก็คงถูกพาไปที่เมืองหลินซุ่นอย่างแน่นอน และถึงตอนนั้นเขาก็อยู่ไม่ห่างจากความตาย

แต่เขาก็ยังไม่อยากตายนี่นา

เพราะฉะนั้นแล้วการล่าสัตว์ในครั้งนี้จะทำให้คุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีเห็น ว่าจริง ๆ แล้วเขาไม่ใช่คนไม่เอาไหน และไม่ควรถูกส่งไปตายในสถานที่วุ่นวายแบบนั้น!

“น้องหก เจ้า...”

ดวงตาของหลี่เหวินจวินหรี่ลง และใบหน้าอันสวยสดงดงามก็ผงะไปเล็กน้อย

หลังจากมองไปที่หลี่จุ่นอย่างมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง หลี่เหวินจวินก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว”

นางยื่นมืออันบอบบางนุ่มนวลของนางออกมา สัมผัสที่แก้มของหลี่จุ่นเบา ๆ แล้วพูดด้วยความกังวล

“น้องหก เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปี คนคนหนึ่งต้องทนมามากมายขนาดนั้น และต้องกลืนความโศกเศร้ามากมายไว้กับตัวเอง ข้าขอโทษ เป็นข้าเองที่ปกป้องดูแลเจ้าได้ไม่ดี”

หลี่จุ่น “...”

พี่หญิง ไม่ต้องอ่อนโยนแบบนี้จะได้ไหม

หรือว่าท่านอยากให้น้องชายไปพบหมอผ่าตัดกระดูกกัน?