องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 41

หลี่เหวินจวินเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ถ้าพวกเขาไม่ใช่พี่น้องกัน หลี่จุ่นก็คงจะสงสัยแล้วว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไรกับเขาหรือไม่

“น้องหก ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าคิด เจ้าอย่าได้กังวลไป เราจะต้องไม่ถูกคัดออกอย่างแน่นอน” หลี่เหวินจวินบอกกับหลี่จุ่นด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน และจากไปพร้อมกับนางกำนัลของนาง

หลี่จุ่นมาส่งนางที่หน้าประตู ภายในใจรู้สึกแปลกใจและสับสน

เธอเข้าใจอะไร

เข้าใจจริง ๆ หรือเข้าใจมั่ว ๆ?

หลี่จุ่นได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจ เขาเดินไปรวมตัวกับจ้าวเฟยเอ๋อร์กับหวางเยียนหรัน และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เมื่อครู่นี้ข้าเพิ่งคุยกับพี่หญิงมา และยังไม่ได้คิดแผนรับมือใด ๆ ทั้งนั้น แต่พวกเราคงไม่สามารถนิ่งเฉยได้ หากยังมัวแต่นิ่งนอนใจ ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะถูกคัดออก”

“องค์ชาย ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอย่างไรกันดีเพคะ” หวังเยียนหรันถามขึ้น

จ้าวเฟยเอ๋อร์ลูบผมข้างหูของนางและมองไปที่หลี่จุ่น

หลี่จุ่นพูดอย่างเคร่งขรึม “พรุ่งนี้เช้า ข้าจะพาคนไปที่ภูเขาก่อน พวกเจ้าไปรวมกับองค์หญิงใหญ่และช่วยนางเตรียมการ”

หวังเยียนหรันรู้สึกประหลาดใจทันที "แต่องค์ชาย พระองค์ทรงเข้าไปในภูเขาแล้วจะมีประโยชน์อะไรเล่า ทักษะการยิงธนูของพระองค์ก็ไม่ได้ดีนัก...”

ดวงตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์หรี่ลงเล็กน้อย “องค์ชาย ท่านต้องการใช้หน้าไม้หรือไม่เพคะ”

“หา?” หวังเยียนหรันดูประหลาดใจ

หลี่จุ่นพยักหน้าช้า ๆ และพูดว่า “แผนของวันนี้และมีแค่วิธีนี้วิธีเดียว แต่ในวันพรุ่งนี้ข้าไม่อยากถูกเปิดโปงว่ามีหน้าไม้ ดังนั้นข้าจะต้องทำการเพียงลำพังเท่านั้น

พวกท่านทั้งสองไม่ต้องกังวลเรื่องข้าหรอก แค่ทำตามแผนขององค์หญิงใหญ่แล้วล่าให้ได้มากที่สุดก็พอ!”

“แต่องค์ชาย พระองค์จะทรงทำคนเดียวได้หรือเพคะ” หวังเยียนหรันมีสีหน้าเป็นกังวล และเป็นห่วงหลี่จุ่นมาก

“ไม่ต้องห่วง หยางจงอยู่กับข้า และยังมีองครักษ์ติดตามไปอีก ไม่มีปัญหาอะไรหรอก” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

“ได้เพคะ...” หวังเยียนหรันไม่มีทางเลือก

จ้าวเฟยเอ๋อร์เงียบและไม่พูดอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น

ท้องฟ้าโล่งสว่างเหมือนท้องปลา หลี่จุ่นนำหยางจงและองครักษ์ที่ขนสัตว์เข้าไปในภูเขา

เมื่อมาถึงค่ายชั่วคราว หลี่จุ่นก็พาหยางจงไปกับเขา และขอให้องครักษ์เหล่านั้นอยู่ในที่ของพวกเขา

แม้ว่าองครักษ์เหล่านี้จะมีหน้าที่กำกับติดตาม แต่ถึงพวกเขาไม่ทำตามก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

หยางจงเองก็ไม่ได้มีประโยชน์ เขาไม่มีทักษะในการยิงธนู เป็นไปไม่ได้เลยที่จะช่วยหลี่จุ่นล่าสัตว์ได้ อย่างมากเขาก็แค่ช่วยหาและวิ่งไล่พวกมัน แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นการฝ่าฝืนกฎกติกา

ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าหยางจงจะมีส่วนร่วมในการล่าแต่มันก็ไม่สำคัญ ท้ายที่สุดแล้วแต่ละกลุ่มสามารถมีสมาชิกได้มากสุดถึงห้าคน และกลุ่มของหลี่จุ่นมีเพียงสามคนเท่านั้น ซึ่งเพิ่มหยางจงเข้าไปก็ไม่ได้ผิดอะไร

นอกจากนั้นแล้ว

ลูกธนูทั้งสองดอกเข้าเป้า และกวางก็ตกลงไปในลำธารอย่างรวดเร็ว

หลี่จุ่นลงจากหลังม้า

เขาใช้กริชดึงเอาลูกธนูสองดอกที่เจาะเข้าไปในเนื้อของมันออกมา ทุบบาดแผลนั้นด้วยก้อนหิน สร้างภาพลวงตาว่ามันถูกขว้างด้วยหินจนตาย

ถ้าใช้ลูกธนูธรรมดาสร้างรอยแผล ถึงตอนนั้นคงมีคนตั้งใจสืบสาวราวเรื่อง หากเขายังยืนกรานอธิบายว่าเขาล่ามันได้อย่างไร ทักษะการยิงธนูที่แย่ของเขาก็คงไม่สามารถใช้อธิบายอะไรได้และจะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน

แค่ใช้ก้อนหินเท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อวานนี้ที่เขาใช้ก้อนหินขว้างตายไปหนึ่งตัวต่อหน้าทุกคน เขาก็สามารถพูดได้ว่าถ้าเขาเคยฆ่าได้หนึ่งตัว เขาจะไม่สามารถฆ่าอีกหลาย ๆ ตัวได้อย่างไร

หลี่จุ่นรู้สึกพอใจกับเหยื่อตัวแรกของเขามาก เขาซ่อนมันไว้ทันทีและขึ้นหลังม้าเพื่อออกตามหาต่อไป

ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ทำแบบเดียวกันกับกวางที่ล่าได้อีกสองตัว

และเมื่อเขาซ่อนพวกมันไว้และเตรียมเดินทางไปต่อ จู่ ๆ ก็มีเสียงกีบม้าดังขึ้นในป่าที่อยู่ไม่ไกล

หลี่จุ่นผงะ

เช้าตรู่ขนาดนี้ ยังจะมีใครขึ้นมาบนเขาแต่เช้าเหมือนเขาอีก?

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง

ซ่อนม้าของตัวเองไว้แล้วเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ ทันที และเมื่อเห็นร่างที่อยู่บนหลังม้า เขาก็ตกตะลึง