องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 394

เมืองเฟิงหั่ว

ประตูเมือง

ภายใต้การนำทัพของจงจื่อหนิง เขารีบเปลี่ยนเส้นทางทันที และมุ่งหน้าไปยังค่ายทหารชายแดนทางตอนเหนือซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก หลี่จุ่นพร้อมพรรคพวกลงจากรถม้า

เพราะมีคนรอต้อนรับอยู่ที่ประตูมานานแล้ว

“คาราวะ ท่านอัครมหาเสนาบดี!”

พวกเขาเป็นชายสามคน สองคนมีใบหน้าดุร้าย หนวดเคราหยิกเต็มหน้า รูปร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม เมื่อมองแวบแรก พวกเขาดูเหมือนพวกนายพลอันธพาลในราชสำนัก

ทว่าก็ยังมีจิตวิญญาณของนายพลผู้กล้าหาญ สายตาเฉียบคมมาก!

ส่วนคนที่สาม มีใบหน้าอันขาวใสยากที่จะได้เห็น ดูเกลี้ยงเกลาสดชื่นระรื่นตา แถมยังสวมชุดสีขาวเรียบ ๆ ด้วย

มีรอยยิ้มอ่อน ๆ ปรากฏที่ริมฝีปาก

ดูคล้าย ๆ กับพวกคุณชาย

ทั้งสามคนนี้แน่นอนว่าเป็นคนสนิทของเจิ้นเป่ยอ๋องที่ทิ้งเอาไว้ ชายชาตรีท่าทีดุร้ายทั้งสองนี้เป็นรองแม่ทัพ หลิวเซิ่ง กับจางฟ่าง!

ส่วนชายหนุ่มในชุดขาว เขาคือหลินชิง ลูกฉีหลินครอบครัวนักกวีกรมกลาโหม!

ชายผู้นี้เป็นคนฉลาด เขาศึกษาพิชัยสงครามมาตั้งแต่เด็กและเชี่ยวชาญด้านการจัดกองทหาร ครั้งหนึ่งเขาเคยเข้าไปเป็นผู้เรียบเรียงตำราพิชัยสงครามที่สำนักราชบัณฑิต ต่อมาเจิ้นเป่ยอ๋องก็ชอบใจเขาเข้าให้ เลยถูกย้ายไปยังเมืองเฟิงหั่วโดยตรงในฐานะผู้ช่วยของเขา เพื่อช่วยจัดการภารกิจที่สำคัญต่าง ๆ ทางทหาร

สรุปง่าย ๆ สองคำ เขาเป็นกุนซือ!

อายุยังน้อยแต่กลับมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

“ลำบากทั้งสามท่านแล้ว!” จี้จงชิงยิ้มพลางก้มหัวเล็กน้อย

“ไม่ลำบากเลย นี่เป็นสิ่งที่พวกข้าน้อยทั้งสามควรทำ! เมื่อแม่ทัพไปจากชายแดนให้พวกเราทั้งสามอยู่ในความดูแลของท่านอัครมหาเสนาบดี พวกเรารอการมาถึงของท่านอัครมหาเสนาบดีอยู่ตลอด!!”

จางฟ่างรองแม่ทัพเจิ้นเป่ยอ๋องที่หน้าตาดุร้ายทำหน้าที่เป็นผู้พูด แม้ว่าเขาจะมีท่าทีดุร้าย แต่ทว่าคำพูดของเขาก็ตรงไปตรงมาอย่างมีไหวพริบ

จี้จงชิงยิ้มและพูดว่า “มิกล้า ข้าไม่มีความรู้เรื่องการทำสงครามของทหาร มิกล้าละลาบละล้วง การเดินทางไปทางเหนือครั้งนี้เป็นเพียงการคุ้มกันเสบียงทหารเท่านั้น สำหรับการต่อต้านชายแดนต้องพึ่งพาพวกเจ้าทั้งสามคน!”

ทั้งสามคนมองหน้ากันทันที

จางฟ่างยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีเดินทางมาคงรู้สึกเหนื่อย เราได้เตรียมสุราอาหารชั้นดีไว้ให้ในเมืองแล้ว เชิญท่านอัครมหาเสนาบดีไปพักผ่อนก่อนเถิด"

สามคนนี้ล้วนเป็นคนมีไหวพริบ

หลี่จุ่นที่อยู่ข้างหลังแอบคิดทันที

“ไม่รีบ”

จี้จงชิงส่ายหน้าแล้วมองไปยังหลี่จุ่นและอาหยวนที่อยู่ข้างหลังเขาแล้วพูดว่า “นี่คือท่านอ๋องจิ่งคราวนี้เขามีความผิดติดตัวจึงถูกเนรเทศมาชายแดน รบกวนใต้เท้าทั้งสามช่วยจัดการให้หน่อย”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว

อะไรนะ

ตาแก่คนนี้ใจคอจะไม่ยอมให้เขาไปกินข้าวด้วยสักมื้อเลยหรือ